Featured Selection – “Vera”

Feminist Literature Competition(4)

Featured Selection – “Vera” .

“အာဏာရှင်ကို ဖီဆန်ကြသော မြန်မာအမျိုးသမီးများ “ မွေးဖွားစအချိန်မှာ ကန့်သတ်ချက်တွေနဲ့။ ထဘီဆိုတဲ့ ဂုဏ်ပုဒ်နဲ့ အဝတ်အစားအောက်က ထွက်လာတာခြင်းအတူတူ ဟိုလိုမလုပ်ရ၊ ဒီလိုမလုပ်သင့်ဆိုပြီး အာဏာရှင်တွေအောက်ကို မသိမသာရောက်လာရင်းပေါ့။ ဟီရိသြတပ္ပလို့ပြောပေမယ့် ထဘီ၊ ဘောင်းဘီဆိုတဲ့ ခွဲခြားမှုတွေ၊ ဆံပင်ရှည်၊ ဆံပင်တိုတယ်ဆိုတဲ့ မိန်းမဆန်မှုအပေါ် အလွယ်တကူ ဆုံးဖြတ်ရက်ကြတာပဲမဟုတ်လား။ ကန့်သတ်ချက်တွေ မရှိတော့ရင် ဘာဖြစ်သွားမလဲ။ ပျံ့ကြဲထင်ရာစိုင်းနေမယ်ဆိုတဲ့ အတွေးတွေကပဲ……. ဘုန်းတန်ခိုးဆိုတဲ့စကားနဲ့ ဖိုဝါဒီကြီးစိုးမှုတွေကို သိပေမယ့် အရာမထင်ခဲ့။ အိမ်အတွင်းပိုင်းလေးမှာ ၊မီးဖိုချောင်ခန်းလေးမှာ ကူကယ်ရာမဲ့ ရိုက်နှက်ခံရင်း စိတ်ဒဏ်ရာလည်းများစွာ။ရဲရင့်မှုတစ်စိုးတစ်စနဲ့ ကွာရှင်းလမ်းကို လျှောက်ကြတာပဲ။ ကိုယ့်ဘဝကို ပိုင်တယ်လို့ ဟစ်ကြွေးရင်း လွတ်လပ်သွားသူတွေပေါ့။ နိုင်ငံရေးဆိုတာ နိုင်ငံ့အရေးလို့ မသိခင်ကပဲ အလုပ်သမအော်သံတွေ ပဲ့တင်ထပ်ခဲ့။ ဂရုမစိုက်သူတွေကြား၊ ဂရုမစိုက်နိုင်သူတွေကြား တိုးတတိတ်၊ စိုးတထိတ်ပေါ့။ ဖေဖော်ဝါရီလ ၄ရက်နေ့၊ မြန်မာအမျိုးသမီး အသံတွေက ဟိန်းထွက်လာ။ ရန်ကုန်အနှံ့လမ်းမပေါ်မှာ။ အာဏာရှင်ဆိုတာ စစ်အာဏာရှင်တင်မကဘူး။ အစိုးရ အာဏာရှင်လည်း ရှိတာပဲဆိုတာကို သူတို့ရိပ်မိခဲ့တယ်။ ငရဲခွေးကြီးလွတ်နေဆဲ။ အောက်ခြေနင်းပြားတွေဟာ အရင်းရှင်စနစ်အောက် ဖိနှိပ်ခံနေရဆဲ။လူတွေရဲ့ လောဘအလိုရမ္မက်တွေကို ဖြည့်ဆည်းရင်း နွံထဲနစ်လာ။ဖိနှိပ်ခံရမှုတွေက ပိုသိသာလာခဲ့တယ်။ လူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကောင်းဖို့အတွက်၊ အုပ်စုတစ်စု ဇီမ်ခံရဖို့အတွက် ချွေးတွေအပြင် သွေးတွေ၊ အသက်တွေအပြင် လှောင်ပိတ်နေတဲ့ စက်ရုံအတွင်း၊ အိမ်အတွင်းက စိတ်ဒဏ်ရာတွေ ၊ ပျိုမျစ်နုငယ်မှုတွေ အပြင် လူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကဲ့ ရပိုင်ခွင့်၊ အခွင့်အရေးတွေကို ဘယ်သူဂရုစိုက်ခဲ့လဲ။ကိုယ့်အခွင့်အရေးအတွက် ကိုယ်တိုင်ရုန်းကန်ရတယ်၊ ကိုယ်တိုင်တော်လှန်ရမယ်ဆိုတဲ့ သတ္တိသွေးတွေနဲ့ မဟုတ်လား။ ဖိနှိပ်မှုပေါင်းစုံ၊ အာဏာရှင်ဆန်မှုတွေနဲ့ အရင်းရှင်စနစ်၊ ကျားမအ‌ခြေပြုခွဲခြားဆက်ဆံမှာဆွေ ချုပ်ငြိမ်းစေသား။ စစ်အာဏာရှင်စနစ်ပျက်သုဉ်းရေး တို့အရေး။ လူ့အခွင့်အရေး အပြည့်အဝရရှိရေး တို့အရေး။ မတရားဖမ်းဆီးခံရသူများ ပြန်လွှတ်ပေးရေး တို့အရေး။ စာရေးသူ − Vera

Read More

Featured Selection – WutYee

Feminist Literature Competition(4)

Featured Selection – WutYee .

“သမီးရေ…စာသင်မယ့်ကလေးတွေ ရောက်နေပြီနော်” “ဟုတ် အမေ” ကျွန်မလည်း ပြန်ဖြေရင်း နာရီကိုငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။ “ဟုတ်သားပဲ…သုံးနာရီတောင်ထိုးနေပြီ။ ရုပ်ရှင်ပည့်နေတာနဲ့ သတိမထားမိလိုက်ဘူး” တစ်ယောက်တည်းရေရွတ်ရင်း စာအုပ်နဲ့ မှင်နီတစ်ချောင်းယူပြီး အိမ်ရှေ့ကိုထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ကျွန်မသည် စာသင်နေသည်ဆိုသော်လည်း ဆရာမတစ်ယောက်တော့မဟုတ်…တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူတစ်ဦးသာဖြစ်သည်။ နိုင်ငံရေးပြောင်းလဲမှုများကြောင့် ကျောင်းများပိတ်ထားသဖြင့် ကျွန်မတွင်အချိန်ပိုများစွာရှိနေလေသည်။ ထို့ကြောင့် အိမ်အနီးအနားမှကလေးများအား စာပြန်သင်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ “မင်္ဂလာပါဆရာမ” ကျွန်မကိုမြင်တော့ ကလေးများသည် သူတို့ပြောနေတာတွေကိုရပ်၍နှုတ်ဆက်ကြသည်။ “မင်္ဂလာပါကွယ်…ဘာအကြောင်းတွေပြောနေကြတာလဲ” “မနေ့က…သားတို့အတူတူကြည့်ခဲ့တဲ့ ကာတွန်းကားအကြောင်းပြောနေတာ ဆရာမ” “ဟုတ်လား…ဘာကားလဲ” “ကား နာမည်က…သေချာတော့မသိတော့ဘူးဆရာမ… ဒါပေမယ့် အဲဒီကားထဲက မင်းသားကအစပိုင်းမှာဝံပုလွေကြီး နောက်ဆုံးမှမင်းသားလေးဖြစ်သွားတာ” “ဪ… Beauty and The Beast လား” “ဟုတ်တယ်…ဟုတ်တယ် ဆရာမ” “ဆရာမရော အဲဒီကားကြည့်ဖူးလား” “ကြည့်ဖူးတာပေါ့…ဆရာမငယ်ငယ်လေးကတည်းက ကြည့်ဖူးတယ်” “ဆရာမ…သမီးမေးလို့ရလား” “မေးလေ…ဘာမေးမလို့လဲ” “အဲ့ကားမှာလေ…အစပိုင်းမှာ မင်းသမီးလေးက ကလေးမလေးတစ်ယောက်ကိုစာသင်ပေးတုန်းက လူတေါက ဘာလို့စိတ်ဆိုးကြတာလဲဆရာမ…ပြီးတော့ မင်းသမီးလေးကိုရော လူတွေကထူးဆန်းတဲ့သူလို့ဘာလို့ပြောကြတာလဲ” “အဲဒါကိုပြောပြရင် အကြာကြီးပြောရမှာ…စာမသင်လိုက်ရပဲနေမယ်” “ဆရာမကလဲ ပြောပြပါ… ပြောပြပါ ဆရာမရယ်” အားလုံးကအရမ်းသိချင်နေကြတဲ့ ပုံစံပေါက်နေသောကြောင့် ကျွန်မလဲဒီနေ့စာသင်ဖို့ကိုလက်လျှော့လိုက်သည်။ “ဟုတ်ပါပြီ…အဲဒါဆိုလဲ” “ဟိုးအရင်တုန်းကဆိုရင်လေ ဆရာမတို့မိန်းကလေးတွေမှာ စာသင်ခွင့်မရှိဘူး။ စာလဲဖတ်ခွင့်မရှိဘူး” “အဲဒါဆို ဆရာမ…သူတို့ဘာလုပ်ကြသလဲ” “အဲဒီတုန်းက မိန်းကလေးတွေက အိမ်အလုပ်တွေ၊ ပန်းကန်ဆေးတာတို့ ဟင်းချက်တာတို့ အဲဒါမျိုးတွေလုပ်ကြရတာ။ ပြီးတော့ မိန်းကလေးတွေက ယောကျ်ားလေးတွေလို ပြေးလွှားကစားတာတို့၊ သစ်ပင်ပေါ်တက်တာတို့တွေလည်း လုပ်လို့မရဘူး” “ဟင်း…မတရားလိုက်တာ” “ဟုတ်ပ…မတရားဘူးနော်” ကျွန်မလည်း ရယ်လျှက်ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ “အာ့ဆို…ဆရာမ…သူတို့က စာမသင်ရတော့ ဘာအလုပ်လုပ်ကြလဲ” “အဲဒီတုန်းကမိန်းကလေးတွေက အလုပ်လည်းမလုပ်ရဘူး။ အသက်ကြီးလာရင် မိဘတွေက အိမ်ထောင်ချပေးပြီး တစ်သက်လုံးအိမ်အလုပ်ပဲလုပ်ရတာပေါ့” “တကယ်ကြီးလား…ဆရာမ” “တကယ်ပေါ့…တစ်ချို့နိုင်ငံတွေမှာ မိန်းကလေးကမဲပေးခွင့်မရှိတာတို့၊ တစ်ချို့နေရာတွေမှာဆိုရင်လေ မိန်းကလေးတွေက မီးဖိုချောင်နဲ့အခြားအဝတ်လျှော်တဲ့နေရာပဲသွားခွင့်ရှိတယ်…အိမ်ရဲ့ဧည့်ခန်းတွေထဲတောင်သွားလို့မရဘူး”မိန်းကလေးဖြစ်ရတာမကောင်းလိုက်တာ” ကျွန်မ၏ တပည့်မလေးတစ်ယောက်က ထပြောလေသည်။ ကျွန်မလည်းပြုံးလျှက် “မိန်းကလေးဖြစ်ရတာ မကောင်းတာမဟုတ်ပါဘူး၊ တကယ်တော့ မိန်းကလေးတွေကိုသာ ဖိနှိပ်ထားတဲ့ လူတွေ၊ စနစ်တွေကသာ မကောင်းတာပါသမီးရဲ့” ကျွန်မအဲလိုပြောလိုက်မှ တပည့်မလေးမျက်နှာပြန်လည်ဝင်းပသွားလေသည်။ “ဆရာမ အဲဒါဆို သမီးတို့ကအခု ဘာလို့စာသင်လို့ရနေတာလဲ၊ မေမေဆိုလဲ အလုပ်လုပ်နေတာပဲ” “ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဆရာမတို့အရှေ့ကအာဂမိန်းကလေးတွေ၊ အမျိုးသမီးကြီးတွေက သူတို့ရဲ့ အသက်တွေရင်းပြီး မတရားမှုတွေကို တော်လှန်ပေးခဲ့ကြလို့ပေါ့… အဲ့ဒါအပြင် လူတွေရဲ့ ကဲ့ရဲ့မှုတွေ၊ အာဏာရှင်တွေရဲ့ ဖိနှိပ်မှဒတွေ၊ လူတွေရဲ့ အထင်သေးမှုတွေ အများကြီးကို ကြံ့ကြံ့ခံရင်း မိန်းကလေးတွေရသင့်တဲ့ အခွင့်အရေးတွေကို ခေတ်အဆက်ဆက်တောင်းဆိုလာလိုက်တာ အခုလိုမျိုး ဆရာမတို့တွေ အေးအေးဆေးဆေး စာသင်နေနိုင်တဲ့အထိပေါ့” “အဲဒါဆို ဆရာမ သမီးလည်း ကြီးလာရင် သူတို့လို အမျိုးသမီးဖြစ်အောင်ကြိုးစားပြီး အကျင့်မကောင်းတဲ့သူတွေကို ဆုံးမရမယ်” ကျွန်မတပည့်မလေးက ဆုံးဖြတ်ချက်အပြည့်အဝချပြိးတဲ့ မျက်နှာလေးနှင့်ကျွန်မကိုထိုသို့ပြောလာသောကြောင့် ကျွန်မလဲ ရယ်လိုက်မိသည်။ ချစ်စရာကောင်းသော ကျွန်မ၏တပည့်မလေးလို အနာဂါတ်မှာ တောက်ပလာမယ့်လူငယ်လေးများအတွက် ကျွန်မလည်း အများကြီးကြိုးစားရအုန်းမည်။ မတရားမှုတွေကိုတော်လှန်နေရပါဦးမည်။ ညစာစားပြီးစာလုပ်ရန်စာကြည့်စားပွဲသို့ ထိုင်မိချိန် စားပွဲပေါ်တွင်ထပ်ထားသော စာအုပ်များဆီသို့မျက်စိရောက်သွားသည်။ တစ်အုပ်မှာ ဆရာလင်္ကာရည်ကျော်၏ “ပန်းမာန်” ၊ ကျန်တစ်အုပ်မှာ အစ်မခင်နှင်းကြည်သာ၏ “ချစ်တဲ့သူကိုသတိရတဲ့အခါ”။ ဘာရယ်မဟုတ် နှစ်အုပ်တွဲမြင်လိုက်တော့ပြုံးမိလိုက်သည်။ ပန်းမာန်စာအုပ်ထဲက ခင်နွယ်စိုးလို၊ အပြင်လက်တွေ့ဘဝက အမ ခင်နှင်းကြည်သာတို့လို၊ ထို့ပြင်ကိုယ်ကျိုးစွန့်ပြီးအများအတွက် လုပ်ပေးနေကျတဲ့အမျိုးသမီးများအကြောင်းတွေးမိတော့ အလိုလိုပီတိဖြစ်လာမိသည်။ ထိုအမျိုးသမီးလေးများသည် မိန်းကလေးတွေက နုနယ်တယ်၊ ပျော့ညံ့တယ် စသဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကသတ်မှတ်ထားသော စံနှုန်းများကို ပျက်ရယ်ပြုခဲ့ကြသည့် စံထားစရာကောင်းသော အမျိုးသမီးလေးများဖြစ်ကြသည်။ ထိုသို့ ကျွန်မအတွေးနယ်ချဲ့နေချိန်တွင် ကျွန်မ၏ဖုန်းသံမြည်လာသည်။ “ဟယ်လို” “ဟယ်လို” တစ်ဖက်မှ ကျွန်မသူငယ်ချင်းချင်း၏ ပြန်ထူးသံကို ကြားရသည်။ “အေး….ခုနက ဖုန်းဆက်ထားတာတွေ့လို့” “ဪ…..ဘာမှတော့ထွေထွေထူးထူးမဟုတ်ပါဘူး။ ပျင်းတာနဲ့ စကားပြောရအောင် ဖုန်းဆက်လိုက်တာ၊ ခုန ဘာလုပ်နေတာလဲ ဖုန်းမကိုင်ပဲ” “အေးဟာ…ပန်းကန်ဆေးနေတာနဲ့ ဖုန်းသံမကြားလိုက်ဘူး” “ဪ…ငါက စာလုပ်နေတယ် ထင်နေတာ” “စာလုပ်နေတာပါဟာ… အမှန်က…အမေက ပန်းကန်လာဆေးဆိုတာနဲ့ ဆေးနေတာ” “နင်က စာလုပ်နေတာကို နင့်အကိုတွေက ဘာလုပ်နေလို့လဲ သူတို့ကိုမခိုင်းဘူးလား” “ဂိမ်းဆော့နေကြတယ်။ ငါလည်း လုပ်ခိုင်းဖို့ပြောတာပဲ။ အဲ့ဒါကို ငါ့အမေက မိန်းကလေးအလုပ်တွေကို ဘာလို့လုပ်ခိုင်းရမှာလဲတဲ့၊ ငါလည်း ရှင်းပြနေရတာများတော့ မပြောချင်တော့ပါဘူး” “အဲ့ဒါဆို နင့်အကိုကို နင်ကိုယ်တိုင်ပြောလိုက်လေ” “ပြောတာပဲ… သူကလည်းငယ်ငယ်ကတည်းက ဒီလိုပဲနေလာတာဆိုတော့ မိန်းကလေးအလုပ်တွေ ဘာလုပ်လို့ရမှာလဲပဲ ပြန်ပြောတယ်” “အေးနော်… မိဘတွေကိုယ်တိုင်က အဲ့လိုဆိုတော့ ငါတို့လည်းဘာမှပြောလို့မရဘူး။ ထားပါ တခြားအကြောင်းပြောမယ်” “သြော… ဒါနဲ့ နင် − ပေါ်က ဆရာဝန်မလေးအကြောင်း တွေ့လိုက်သေးလား” ကျွန်မ ခဏ ပြန်စဥ်းစားလိုက်ပြီးမှ “ဪ…တွေ့လိုက်တယ်၊ အလုပ်ကထွက်ပြီး နယ်ဘက်တွေမှာ လိုအပ်တဲ့သူတွေကို ကူညီပေးနေတဲ့ အမ မလား” “အင်း…ဟုတ်တယ် လေးစားဖို့ကောင်းတယ်နော်။ အခုလိုအခြေအနေမျိူးတွေမှာ အာဏာရှင်တွေကို တော်လှန်ရင်း အများအတွက်ပါ လုပ်ပေးနေနိုင်တာ” “ဟုတ်ပ…ပြီးတော့ အမ ကြယ်စင်တို့လို မိန်းကလေးတွေကလဲ အသက်နဲ့ရင်းပြီး တော်လှန်ခဲ့ကြတယ်။ ခုလည်း တော်လှန်နေကြတုန်းပါပဲ” “အင်း…ဟုတ်တယ်။ ဆန္ဒပြတော့လည်း မိန်းကလေးတွေအများကြီး ထွက်လာကြတယ်။ ပြီးတော့ ဒိုင်းကိုင်ပြီး ရှေ့တန်းက ကာကွယ်တော့လည်း မိန်းကလေးတွေပါတာပဲ။ ငါတို့ မိန်းကလေးတွေ အရင်ကလိုမဟုတ်တော့ပဲ မတရားတာတွေကို ရဲရဲဝင့်ဝင့်တော်လှန်နေပြီ၊ နောက်ထပ်လည်းပိုတော်လှန်နေကြဦးမှာပဲ” “ငါတို့ရောပဲပေါ့” ထိုသို့ပြောပြီး ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်လုံးပြိုင်တူရယ်လိုက်မိသည်။ “ကျန်တာ နောက်မှဆက်ပြောရအောင် ငါ့အမေခေါ်နေလို့” “အင်း…အင်း…. အာ့ဆိုဒါပဲနော်” တစ်ဖက်မှ ကျွန်မသူငယ်ချင်း ဖုန်းချသွားသည်။ ကျွန်မလည်း အတွေးတွေနဲ့ တစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့ပြန်တယ်။ “ယောကျ်ားကြီးဖြစ်ပြီး ဘာလို့ငိုနေတာလဲ မိန်းမလိုမိန်းမရနဲ့” “မိန်းကလေးဖြစ်ပြီး ပြောတာဆိုတာ နေတာထိုင်တာ ကြမ်းတမ်းလိုက်တာ” “မိန်းကလေးဖြစ်ပြီး အိမ်အလုပ်လေးတောင်မလုပ်တတ်ဘူး” “အိမ်က အကြီးကောင်ကတော့ ဉာဏ်ပြေးတယ်၊ သမီးအငယ်လေးကတော့ မိန်းကလေးမို့လို့ထင်တယ် ဉာဏ်သိပ်မကောင်းဘူး”၊ “မိန်းကလေးဖြစ်ပြီး စည်းကမ်းမရှိဘူး”၊ “စကားကို ကပ်သပ်ပြီး ပြောနေလိုက်တာ မိန်းမကြီးကျနေတာပဲ” ထိုသို့သောစကားများကို မိန်းကလေးများ၊ အမျိုးသမီးများ၊ အမေများ ကိုယ်တိုင်သုံးနှုန်းပြောဆိုနေကြသည်ကို တွေ့ရတာ ကျွန်မဝမ်းနည်းမိတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ကို အပြစ်မဆိုရက်ပါ။ သူတို့ကိုယ်တိုင်လည်း ထိုသို့ပြောဆိုခံရပြီး ကြီးပြင်းလာခဲ့ကြတာပင်ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ကိုအပြစ်မဆိုရက်ပါ သူတို့ကိုယ်တိုင်လည်း ထို့သို့ပြောဆိုခံရပြီး ကြီးပြင်းလာခဲ့ကြတာပင်ဖြစ်သည်။ ကျွန်မတို့တွေဟာ တစ်စုံတစ်ယောက်အတွက်၊ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ မမျှတတဲ့စံနှုန်းတွေ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်ဖန်တီးထားတဲ့ တရားမျှတမှုမရှိတဲ့ စနစ်တွေအတွက် မွေးဖွားလာရခြင်း မဟုတ်တာကို မိန်းကလေးတိုင်း၊ လူသားတိုင်းကို သဘောပေါက်စေချင်မိတယ်။ အဲ့လို လူတိုင်းသဘောပေါက်အောင်လည်း ကျွန်မတို့တွေက အမြဲတမ်းကိုယ့်ကိုယ်ကိုချစ်ရင်း၊ မတရားမှုတွေကို အတူတူတွန်းလှန်ကြရင်း ကောင်းမွန်တဲ့အရာတွေအတွက် အခွင့်အရေးတွေအတွက် အမြဲကြိုးစားနေကြမှာပါ။ ကမ္ဘာကြီးရဲ့နေရာတိုင်းမှာရှိနေကြတဲ့ အမျိုးသမီးတိုင်းက တရားမမျှတမှုများကို အမြဲတွန်းလှန်ရင်း ရှင်သန်နေကြလိမ့်မယ်လို့ မျှော်လင့်မိပါတယ်။ စာရေးသူ − ဝတ်ရည်

Read More

Featured Selection – “Giselle Mae”

Feminist Literature Competition(4)

Featured Selection – “Giselle Mae” .

သူ့နှုတ်ခမ်းတွေဟာ ရဲရဲနီနေခဲ့တယ်။ သူက အပြင်သွားတဲ့အခါ နှုတ်ခမ်းနီကို ရဲနေအောင် ဆိုးရမှ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ယုံကြည်မှု ရှိတယ်လို့ ခံစားရတယ်။ ကိုရီးယားကားတွေထဲက နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲနဲ့ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်ကလေးစီးထားတဲ့ CEO မမတွေလိုပေါ့။ “အမလေး…ခုလောလောဆယ်ကတော့ နေ့စားခတောင်တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်ရဖို့အရေး ခင်မို့မို့အေး လုပ်နေရတယ်” လို့လဲ သူကမဲ့ရွဲ့ပြီး ရေရွတ်တတ်တယ်။ အရွယ်ကောင်းတုန်း ပညာလေး တတ်ချင်လို့ ပိုက်ဆံလေး စုထားပြီး သင်တန်းတက်မယ် စဥ်းစားတော့လည်း သူ့မှာ အချိန်က မရှိပြန်ဘူး။ညနေစောင်းမှ အလုပ်ဆင်းရတော့ သူ့မှာ ပင်ပန်းတာရယ်… ဒီနိုင်ငံမှာက မှောင်ရင် မိန်းကလေး အပြင်ထွက်ဖို့ရာစိတ်မချရတာနဲ့တင် အဆောင်ကလွဲလို့ ဘယ်မှမသွားဖြစ်ပြန်ဘူး။ ညနေမှတင် မဟုတ်ပါဘူး၊ ဘတ်စ်ကားပေါ်မှတင်လည်း မဟုတ်ဘူး။ ဘယ်အချိန် ဘယ်နေရာ ဖြစ်ဖြစ် စိတ်မချရတာပါပဲ။ သူ့ကို သူ့အထက်လူကြီးတစ်ယောက်က ပွတ်သီးပွတ်သပ်လာလုပ်တုန်းကဆို နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီး။ ညနေကျ သူနဲ့အတူတူလိုက်ခဲ့ဖို့ ဆိုလား၊ သူ ရှက်လွန်းလို့ ကောင်းကောင်း မမှတ်မိပါဘူး။ လန့်ပြီး အော်လိုက်မိတော့ ခဏနေကျ သူအဆူအဆဲခံရတယ်။ အဲ့ဒီတော့လည်း ဒီအလုပ်ကလေး မပြုတ်ဖို့အရေး သူ့ကို စော်ကားတဲ့ သူကိုပဲ ပြန်တောင်းပန်ရပြန်ရော။ ဘယ်သွားတိုင်လို့ရမလဲ…သူမှမဟုတ်ဘူး၊ ကိုယ့်အိမ်ထဲ အရိုးကွဲအောင် အရိုက်ခံရတဲ့ သူတွေတောင်… သွေးတောက်တောက်ကျအောင် အစော်ကားခံရတဲ့ မိန်းကလေးတွေ တောင် ညှိနှိုင်းပေးတာနဲ့၊ ငွေလေး နည်းနည်းပေးတာလောက်နဲ့ ပြီးလိုက်ကြရတာပဲ မဟုတ်လား။ ကိုဗစ်တွေ ဖြစ်တုန်းကဆို အလုပ်အကိုင်တွေက ပိုကြပ်လာတယ်။ သူ့သူငယ်ချင်းထဲက တချို့ဆို ခန္ဓာကိုယ် ရင်းရတဲ့ အလုပ်တွေ လုပ်ကြရတယ်။ ရဲတွေက ဂွင်ဖန်တာနဲ့၊ လူတွေက အနိုင်ကျင့်ချင်ရတာနဲ့… “ဒါကြီး မလုပ်ပါနဲ့လားဟယ်” လို့ သူကပြောတော့ “ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ၊ တခြားရွေးစရာမှ မရှိတာ” တဲ့။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါတယ်။ သူတို့အတွက် ကြိုးစားစရာလမ်း၊ တက်လမ်း ဘယ်မှ များများစားစား ရှိလို့လဲ။ အလုပ်သမားတွေကစလို့ ဟိုးနိုင်ငံရေးသမားတွေ အဆုံး… မိန်းကလေးတွေ အတွက် ရည်မှန်းချက်တွေ အောင်မြင်အောင် ကြိုးစားမယ့် လမ်းကြောင်းမှာ အကန့်အသတ်တွေ တစ်နည်းမဟုတ် တစ်နည်း ရှိနေတာပဲ။ ဟော… ယုတ်စွအဆုံး ယောကျာ်းယူတာက အစ ဘာသာခြားရင် ယူမရတာနဲ့၊ ဗုဒ္ဓဘာသာ မဖြစ်ရင် ကလေးက ဘယ်နှယောက်ပဲ ယူရမယ်ဆိုတာနဲ့။ အစကတည်းက စည်းတွေ ဘောင်တွေ ကန့်သတ်ချက်တွေ များရတဲ့ကြားထဲ စစ်အာဏာသိမ်းတာက ကြုံရပြန်တော့ သူလည်း လမ်းပေါ်ထွက်ဖို့ ဖြစ်လာတယ်။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေ ပြောသလိုပေါ့… “တစ်ခြားရွေးချယ်စရာမှ မရှိတာ” လေ။ လမ်းမတွေပေါ်မှာ မိန်းကလေးတွေ မကြောက်မရွံ့ အများကြီး ထွက်လာကြတာ တွေ့တော့ သူအားတက်မိတယ်။ တချို့ဆို ဟိုးရှေ့က ဦးဆောင်ပြီး ချီတက်ကြ၊ အလံတွေ ကိုင်မြှောက်ကြ၊ ကြွေးကြော်ကြနဲ့။ ကျည်ဆန်မိုးတွေ ရွာတဲ့နေ့တွေမှာတောင် မီးခိုးလုံးတွေကြားထဲ… ထမီတန်းတွေကြားထဲမှာ စိတ်တူကိုယ်တူတွေနဲ့ သူဟာ နောက်မဆုတ်ပဲ ဆက်တိုက်ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီလိုနဲ့ပဲ သူဟာ လူ့ငရဲလို့ ခေါ်တဲ့ နေရာတစ်ခုကို ရောက်ဖူးသွားခဲ့တယ် ဆိုပါတော့။ ရောက်ရောက်ချင်း “ ဒီနေရာမှာ ငါ့လို မိန်းကလေးတွေ များစွာ ရက်ရက်စက်စက် နှိပ်စက်ခံခဲ့ရတယ်” လို့တွေးမိတော့ သူ့ကျောရိုးထဲ လျှပ်စီးတစ်ခု ဆစ်ခနဲ ဖြတ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ “ဒါပေမဲ့ ဒီထဲမှာ စွန်းခဲ့ရတဲ့သွေးတွေ၊ ကြွေလွင့်ခဲ့ရတဲ့ အသက်တွေ အတွက် အခုထိ ဘာတရားမျှတမှုမှ မရသေးဘူးပဲလို့ ထပ်တွေးမိပြန်တော့ သူ့စိတ်ထဲ ထောင်းခနဲ ဒေါသထွက်ရပြန်တယ်။ ဒီနေရာကျဥ်းကျဥ်းလေး တစ်ခုမှာမှ မဟုတ်ဘူး…တစ်နိုင်ငံလုံးက အကျဥ်းစခန်းတွေထဲမှာ လူမျိုးစုပေါင်းစုံရဲ့ ဒေသတွေမှာ… ငါတို့ရဲ့ လုပ်ငန်းခွင်တွေမှာ… ကျောင်းတွေမှာ… နောက်ဆုံး ငါတို့အိမ်တွေထဲမှာ… ငါတို့တွေ စွန်းခဲ့ရတဲ့ သွေးတွေ၊ သေရာပါ ကျန်နေခဲ့မယ့် ဒဏ်ရာတွေ၊ ကြွေလွင့်ခဲ့ရတဲ့ အသက်တွေ.. ဒါတွေအတွက် တရားမျှတမှု ဘာမှ မရသေးဘူး။ ငါတို့ ဒီလိုတွေ အနှိပ်စက်မခံရမဖို့… အနှိမ့်ချမခံရဖို့အတွက် ကာကွယ်ပေးမယ့် အာမခံချက်တွေ ဘာဆိုဘာမှ မရှိသေးဘူးပဲ။” ဒီအတွေးတွေ၀င်လာတော့ သူပို နာကြည်းလာတယ်။ ပိုခံပြင်းလာတယ်။ ဒီထဲက ညီတွေညီမတွေရဲ့ သွေးစက်တွေက နံရံပေါ်ကနေ နီစွေးစွေး ပြန်အရာထင်လာတယ်။ အပြင်ဘက်က ညီအစ်မတွေရဲ့ အော်ဟစ်သံတွေ၊ ငိုကြွေးသံတွေ ဆူညံလာတယ်။ “ဒီနေရာက လူတစ်စုတည်းကြောင့် မဟုတ်ဘူး၊ သူတို့ရဲ့ အဖွဲ့အစည်းကြီး တစ်ခုလုံးကြောင့်။ သူတို့ နည်းမျိုးစုံနဲ့ ဖျက်စီးခဲ့တဲ့ ဒီလူ့အသိုင်းအ၀ိုင်းကြောင့်.. သူတို့ ရိုက်သွင်းခဲ့တဲ့ အယူ၀ါဒတွေကြောင့် ငါတို့အတွက် တက်လမ်းတွေ၊ ငါတို့အတွက် အာမခံချက်၊ ငါတို့အတွက် တန်းတူညီမျှမှု၊ ငါတို့အတွက် တရားမျှတမှုတွေ အကုန် ဆုံးရှုံးနေရတာ။ ဒါတွေကို ငါတို့ကိုယ်တိုင် တိုက်ယူရမယ်။ ငါတို့ ဘာမှ ရှက်ရွံ့နေစရာ၊ နောက်ဆုတ်စရာ မရှိဘူး။” ဒီလိုနဲ့ပဲ သူ ရဲရင့်ခဲ့တယ်။ သူ မာကြောခဲ့တယ်။ သူခံနိုင်ရည်ရှိခဲ့တယ်။ ရင်ထဲက နာကျင်မှုတွေနဲ့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ထုံနေခဲ့သလို… အကြောက်တရားနဲ့ အတူတူ ရှိနေတဲ့ နာကြည်းမှုက သူ့ကို ဆက်ရုန်းကန်ဖို့ အင်အားတွေ ပေးနေခဲ့သလို… သူက ငရဲစခန်းထဲက စက္ကန့်တိုင်းမှာ သူ့စိတ်ဓါတ်တွေ ပြိုလဲမသွားအောင် တောင့်ခံနိုင်ခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးအချိန်ထိ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေဟာလည်း ရဲရဲနီလို့ပါပဲ။ စာရေးသူ − Giselle Mae

Read More

Featured Selection – “Moe-z May”

Feminist Literature Competition(4)

Featured Selection – “Moe-z May”

“တို့များခြေလှမ်း”

ဆယ်စုနှစ်များ၊ ဖြတ်သန်းပြီကား ပြည်တွင်းစစ်ဒဏ်၊

တို့များခံလျှက် စစ်အာဏာအောက်၊

တို့များရောက်ခဲ့။ အဘယ်မှာငြိမ်းချမ်း၊

စုံလုံးကန်းဘဝ ပဋိက္ခအစုံ၊

ခါးဆီးကြုံလို့ မျှော်ခဲ့ဒီမို၊ ခရီးရှည်ကို။

ကျား မ တန်းတူ၊ အခွင့်ဟူကို

လျစ်လျူပြုကြ၊ ဖယ်ကြဥ်ကြနှင့်

ဖိုဝါဒီများ၊ ကြီးစိုးထား။

တို့များခွဲထွက်၊ အမျိုးသမီးထုအတွက်

ရည်ညွှန်းကြိုးပမ်း၊ တို့များခြေလှမ်

ရှေ့ဆက်ခရီး၊ နီးချင်ပြီ။

မျိုးစုကွဲပြား၊ ကိုးကွယ်ရာခြားလည်

း တို့များတူညီ၊ ဒဏ်ရာကိုယ်စီနှင့်

ဖိနှိပ်ခံကြရ၊ ထပ်တူညီဘဝ။

ညီမျှဝါဒ၊ ထူထောင်ကြဖို့ တို့များတော်လှန်၊

အမိန့်ဖီဆန်လို့ အာဏာရှင်ဝါဒ၊ ကျဆုံးကြစေ။

စာရေးသူ − Moe-z May

Read More

Featured Selection − Aung

Feminist Literature Competition(4)

Featured Selection − Aung

“ အာဏာရှင်ကိုဖီဆန်ကြသော မြန်မာအမျိုးသမီးများ “ ငါက သူတို့နဲ့မတူဘူး။ ငါကသာမန်မိန်းမမဟုတ်ဘူး။ ငါကအခြားမိန်းကလေးတွေလိုမဟုတ်ဘူး ဆိုတဲ့စကားတွေ။ သူတို့ကရောဘယ်သူလဲ? ငါကရောဘယ်သူလဲ? . အခွင့်အရေးဆိုတဲ့ တော်တော်တာသွားတဲ့ စကားတစ်ခုနဲ့တင် လူမှုဘဝတွေကွာခြားသွားတယ်။ ဆင်းရဲချမ်းသာမှုကွာခြားချက်တွေမြင့်တက်လို့၊ အခွင့်အရေးရလို့၊ လူကိုလူလိုဆက်ဆံခံရလို့၊ နိုင်ငံခြားပညာသင်သွား၊ အိမ်မက်တွေနောက်လိုက်နိုင်ကြတာက ဆန်းသလား။ “စာအုပ်တွေသာမရှိရင်၊ ဒီအတွေ့အကြုံကိုမျှဝေပေးတဲ့သူတွေသာမရှိရင်၊ ဒီအရာတွေကိုဖတ်ဖို့ စိတ်မဝင်စားမိခဲ့ရင် ကျွန်မက ကျွန်မဘဝကိုပဲအာရုံစိုက်မိပြီး ကျန်တာတွေကို ဥပေက္ခာပြုမိနေမှာ” လို့ ကျွန်မသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က ဝန်ခံဖူးတယ်။ ကျွန်မကရော…. . နန်းဟာဗီးကို ရန်ကုန်ဗဆွေ ရေးခဲ့လို့ သိခဲ့တယ်။ ဒီလိုယဥ်ကျေးမှုတွေ ဖုံးကွယ်ထားပေးတဲ့အာဏာရှင်ဆန်မှုတွေ၊ ဖိုဝါဒီကြီးစိုးမှုတွေကို ကျွန်မတကယ်မသိခဲ့တာအမှန်ပါ။ မြို့ပြမှာနေတဲ့ သာမန်အလတ်တန်းစားလူငယ်ပီပီ ကိုယ့်ဘဝတိုးတက်ရေးကိုပဲ ကြည့်ခဲ့တယ်။ ကြည့်နိုင်ခဲ့တယ်။ မြို့ပြက ကျေးလက်ထက်ပိုခေတ်မီတယ်၊ ပိုပြည့်စုံတယ်ဆိုတဲ့ အခွင့်အရေးတွေကြားမှာ နစ်မြုပ်ရင်း ဒီလူမှုအသိုက်အဝန်းအတွက် ဘာမှလုပ်မပေးနိုင်ခဲ့ဘူး။ ကျေးလက်တွေကို ပိုကောင်းလာအောင်၊ တိုင်းရင်းသားဒေသတွေတိုးတက်လာအောင် အာရုံမစိုက်နိုင်ခဲ့ဘူး။ အို… ကျေးလက်ဒေသမပြောနဲ့ ရန်ကုန်စက်ရုံက အလုပ်သမတွေရဲ့ ဘဝကိုတောင် ကျွန်မတလောကမှနားလည်ခဲ့တာ။ အရင်းရှင်စနစ်ကြီးကြောင့်ပဲ ကျေးလက်ဒေသမှာ မသေရုံစား၊ ပင်ပင်ပန်းပန်းအလုပ်လုပ်ပြီး စျေးနှိမ်ခံရတဲ့တောင်သူတွေ၊ ကောက်စိုက်သူတွေဟာ မြို့ပြကို တိုးတက်လိုတိုးတက်ငြား တက်လာကြတယ်။ အခန်းငယ်လေး အဆောင်ငယ်လေးထဲခိုဝင်နားရင်း နေ့တွက်စာလေးရဖို့အတွက် ကျန်းမာရေးကို ဂရုစိုက်နိုင်ကြပါ့မလား။ အာဟာရပြည့်အောင်စားနိုင်ပါ့မလား။ အိမ်ထောင်ရေးနဲ့ အနာဂါတ်တိုးတက်ဖို့အတွက်ရော တွေးနိုင်ပါ့မလား။ ချမ်းသာပြီးသားသူတွေ အရင်းအနှီးစိုက်ထုတ်ပြီး ပိုချမ်းသာလာဖို့အတွက် အလုပ်သမတွေ ဘာအကျိုးအမြတ်ရခဲ့လဲ။ ကျေးလက်ဒေသ၊ တောင်ပေါ်ဒေသမှာကျန်နေခဲ့သူ အမျိုးသမီးလေးတွေ၊ အမျိုးသမီးကြီးတွေကရော ဒီခေတ်စနစ်ကို မွေးခွန်းထုတ်မိကြရဲ့လား။ သြော….မေးခွန်းထုတ်ရဲကြပါ့မလား။ . လူမျိုးတုန်းသတ်ဖြတ်မှုတွေထဲ ကရင်တွေပြေးရင်း သံလွင်မြစ်ကိုဖြတ်ကျော်ရတယ်ဆိုတဲ့ မှတ်တမ်းဗီဒီယိုလေးကိုကြည့်ရင်း မွန်းကြပ်လာလိုက်၊ သတ္တိတွေရှိလိုက်နဲ့။ စစ်ဘေးရှောင်စခန်းထဲ အသက်ရှင်ရတာကံကောင်းပါတယ်တဲ့။ မိသားစုတွေ၊ အမျိုးအနွယ်တွေ အကြောင့်မဲ့သတ်ဖြတ်ခံရတာကိုကြည့်ရင်း ရခဲ့ရတဲ့ စိတ်ဒဏ်ရာတွေကို ဘယ်သူတွေကုစားပေးမှာလဲ။ ဘယ်သူတွေတာဝန်ယူပေးကြမလဲ၊ . အကြောင်းနဲ့အကျိုးဆိုတာရှိပေမယ့် အကျိုးကိုမကြည့်နိုင်ကြပဲ အကြောင်းကောင်းဖို့ ကြိုးစားနေကြတဲ့ အမျိုးသမီးတွေအများကြီး။ ပြည့်တန်ဆာတွေက ဘယ်လိုဖြစ်သင့်တယ်။ ဘာလုပ်သင့်တယ်။ ဘာလုပ်ပေးရမယ်လို့ ရေပေါ်ဆီအသိုင်းအဝိုင်းက အော်ပြောနေကြပေမယ့် လက်တွေ့ဘဝကိုပဲဝင်ကြည့်ပေးဖို့၊ ဘာကြောင့်လဲဆိုတာနားလည်ပေးဖို့၊ ဘာတွေလိုအပ်နေလဲဆိုတာကိုစဥ်းစားပေးဖို့ တကယ်လိုအပ်တာ။ . အိမ်နောက်ဖေးတိုက်ခန်းက အန်တီကြီးရဲ့ ပြန်အော်သံကို ကြားနေရတယ် “ကျွန်မဆက်မပေါင်းနိုင်တော့ဘူး။ ဒါအိမ်တွင်းအကြမ်းဖက်မှုနော်။ ကျွန်မဘာမှမလုပ်နိုင်ဘူး၊ မလုပ်ဘူးလို့ထင်မနေနဲ့။ ကွာရှင်းမယ်၊ တရားရုံးမှာဆက်တွေ့ကြမယ်” တဲ့။ သားသမီးတွေ စိတ်ဒဏ်ရာရမှာကိုတွေးပေးရင်း၊ ပတ်ဝန်းကျင်က ပေးတဲ့ဖိအားတွေ၊ မေးမယ့်မေးခွန်းတွေကို ရင်ဆိုင်ဖို့အသင့်ဖြစ်ပြီနဲ့တူတယ်။ အပျိုဖြစ်မှု၊ ဘုန်းတန်ခိုးနိမ့်ကျမှုဆိုတဲ့ အတွေးအခေါ်တွေ ဘယ်ကဘယ်လိုစခဲ့လည်းဆိုတာ သေချာမသိသလို၊ သိသလောက်တော်လှန်နေကြတဲ့အမျိုးသမီးတွေနဲ့ ခေါင်းငုံ့မခံချင်၊ ခေါင်းငုံ့မခံနိုင်ကြတဲ့အမျိုးသမီးတွေ အများကြီးရှိတယ်ဆိုတာ ကျွန်မသိလာခဲ့ရတယ်။ . အဲ့ဒီနေ့က ၂၀၂၁ခုနှစ် ဖေဖော်ဝါရီ(၄)ရက်နေ့ပေါ့…. အမျိုးသမီးထုကြီးက ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားသမဂ္ဂနဲ့အတူချီတက်လာတယ်။ အာဏာရှင်ကိုအလိုမရှိကြောင်း ဆန္ဒထုတ်ဖော်လို့။ အမျိုးသမီးထုရဲ့သတ္တိတွေပေါ့။ ဆရာမတွေ စီဒီအမ်ပါဝင်ကြတယ်။ အိမ်ထောင်ရှင်မတွေသံပုံးတီးကြတယ်။ အားလုံး အားလုံး အားမာန်အပြည့်နဲ့ပါပဲ။ အာဏာရှင်စနစ်ဆိုတာ ကောင်းမှမကောင်းတာ။ အထူးသဖြင့် စစ်အာဏာရှင်စနစ်။ အရင်းရှင်တွေကိုပဲ အကျိုးအမြတ်ပေးပြီး လက်ဝါးကြီးအုပ်တဲ့စနစ်။ လက်နက်အားကိုးနဲ့ စစ်အာဏာရှင်တွေပေါ့။ တိုင်းရင်းသားတွေကို ပိုမိုနားလည်ရမယ်။ ဥပက္ခာပြုခဲ့တာတွေအတွက်ဖိနှိပ်ခံလူတွေကိုတောင်းပန်ရမယ်။ ကတိတည်ရမယ်။ ကိုယ်ရယူထားတဲ့အခွင့်အရေးတွေကို အခွင့်အရေးတွေပါလို့နားလည်ပြီး မာန်မကြွပဲ၊ ခေါင်းပုံမဖြတ်ပဲ၊ လူသားချင်းစာနာနိုင်ရင်၊ လူ့အခွင့်အရေးကို လူတွေကပဲ အပြည့်အဝပေးနိုင်ရင်၊ တန်းတူညီမျှမှုကို ဦးစားပေးမယ်ဆိုရင် ကျွန်မတို့အိမ်မက်တွေဖြစ်လာနိုင်မှာပါ….ဖြစ်လာမှာပါ။ အောင်

Read More

“Special Selections” – Than Than Nyunt

Feminist Literature Competition Round-3

“Special Selections” – Than Than Nyunt 💜 ကျွန်မနှင့်ကျွန်မလုပ်ငန်းခွင် အခန်း(၁) ကျွန်မကောင်းကောင်းမှတ်မိနေပါသေးတယ်။ ကျွန်မငယ်ငယ်က တောင်ပေါ်မြို့လေးတစ်မြို့က ဘိုးဘွားပိုင်အိမ်နဲ့ ခြံကြီးအတွင်းမှာ အဘိုးအဘွား၊အမေနဲ့ကျွန်မတို့ အတူ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေထိုင်ခဲ့ကြတယ်။ အဖေဆိုတာ ကိုတော့ ကျောင်းဝင်မှတ်ပုံတင်မှာပါတဲ့ ဦးမျိုးမင်းဆိုတဲ့ နာမည်ကလွဲလို့ ဘာမှမသိခဲ့ဘူး၊ ကျွန်မ(၇)နှစ်သမီးအရွယ်လောက်မှာ အဘိုးနဲ့အဘွား နှစ်ဦးစလုံး ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ကွယ်လွန်သွားခဲ့ကြတဲ့နောက်ပိုင်းမှာအမေဟာ ဒီ အိမ်နဲ့ခြံကြီးကို‌ ရောင်းပြီး မြေပြန့်ဒေသမြို့လေးတစ်မြို့ကိုပြောင်းရွေ့ခဲ့ကြပါတယ်။ ရည်ရွယ်ချက်ရှိတဲ့ အမေဟာ ရပ်ကွက်တစ်ခုက အတန်အသင့် ကျယ်ဝန်းတဲ့ မြေကွက်ကြီးကိုဝယ်ယူပြီး ကျွန်မတို့သားအမိနေဖို့ အိမ်လေးတစ်လုံး နဲ့ ကျန်မြေကွက်လပ်မှာ အဆောင်တွေကို စနစ်တကျ ဆောက်လုပ်ခဲ့ပါတယ်။ကျန်တဲ့ငွေတွေကို ဘဏ်မှာအပ်နှံထားပြီး ရရှိတဲ့ဘဏ်တိုးငွေနဲ့ သူမအင်မတန်ဆန္ဒရှိတဲ့ လုပ်ငန်း တစ်ခုကိုစတင်အကောင်အထည်ဖော်ပါတော့တယ်။ တစ်ခြားတော့မဟုတ်ပါဘူး။ ခိုကိုးရာမဲ့နေတဲ့အမျိုးသမီးတွေ၊ မိခင်လောင်းတွေ၊တစ်ကိုယ်ရေမိခင်နဲ့ ရင်ခွင်ပိုက် က‌လေးတွေကိုလက်ခံပြုစုစောင့်ရှောက်တဲ့ဂေဟာ (Save House) လေးတစ်ခုကို စတင်ဖွင့်လှစ်လိုက်တာပါပဲ။ အမေကတော့ သူ့ဂေဟာကို”ကွန်းခိုရိပ်”လို့နာမည်ပေးထားပါတယ်။ ဒီဂေဟာမှာအချိန်အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ လက်ခံပြုစုစောင့်ရှောက် ပေးပြီး သက်ဆိုင်ရာလူမှုဝန်ထမ်းဦးစီးဌာနနဲ့ချိတ်ဆက်ပေးတာ၊ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း ပညာရပ်တစ်ခုခုသင်ယူနိုင်ဖို့ စီမံ ပေးပြီး ဘဝဆက်လက်ရပ်တည်ရေးအတွက် ပံ့ပိုးပေးတာ၊ ဆွေမျိုးသားချင်းတွေနဲ့ ပြန်လည်ဆက်သွယ်အပ်နှံပေးတာတွေ၊ ဉပဒေကြောင်းအရ နစ်နာမှုမရှိအောင် လိုက်ပါဆောင်ရွက်ပေးမှုတွေကို စနစ်တကျ လုပ်ဆောင်ပေးတာမို့ အယုတ်အလတ် အမြတ်မရွေး အလွှာပေါင်းစုံက အတိဒုက္ခရောက်နေတဲ့အမျိုးသမီးတွေအတွက်တော့ တကယ့်ကိုမှီခိုအားထားစရာ နေရာလေး တစ်ခုပါပဲ။ ကျွန်မလည်း ကျောင်းပညာဆက်လက်သင်ယူရင်း အမေနဲ့အတူ ဂေဟာရဲ့ဝေယျာဝစ္စတွေကို ကူညီလုပ်ကိုင် ဆောင်ရွက်ပေးရာက “ကွန်းခိုရိပ်” ကိုရောက်လာတဲ့ အမျိုးသမီးပေါင်းစုံရဲ့ ဘဝတွေကို လေ့လာသိမြင်ခွင့်ရခဲ့ပြန်ပါတယ်။ ‘’ကလေးအရွယ်မိန်းကလေးတစ်ယောက်က ကလေးမွေးရမှာ….အင်း….ကလေးက ကလေးပြန်မွေးရမှာ ဆိုတော့ ပြုစု စောင့်ရှောက်ဖို့မလွယ်ဘူးလေ။ ဖအေကလည်း သတ်မယ်ဖြတ်မယ်တကဲကဲလုပ်နေလို့၊ နေ့တိုင်းပြဿနာရှာနေတဲ့ဖအေနဲ့ ဆက်ထားဖို့မဖြစ်နိုင်တော့လို့ပါ။ ကျွန်မတို့ကလည်း တစ်နေ့လုပ်တစ်နေ့စားတွေဆိုတော့……ဒါကြောင့် ဒီကိုလာအပ်ရတာပါ’’ ဆိုတဲ့(၁၃)နှစ်သမီးအရွယ်က လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာအကြမ်းဖက်ခံရပြီး မုဒိန်းကောင်ရဲ့ကလေးကို မွေးရတဲ့အဖြစ်ဟာ အတော့်ကို ဆိုးရွားလွန်းပါတယ်လေ။ ဥပဒေအရပြစ်မှုကျုးလွန်သူကို အရေးယူခြင်းကတစ်ပိုင်း၊ ကျုးလွန်ခံရသူရဲ့ စိတ်ဒဏ်ရာကို နှစ်သိမ့် ပေးဖို့၊ အပြစ်မဲ့မိခင်နဲ့ကလေးငယ်ကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ပေးဖို့စတဲ့နောက်ဆက်တွဲတွေက ဆက်နွယ် သူတွေကို အတော်ဖိစီးစေ တယ်။ “အဖေအမေကသေ၊ ဆွေမျိုးကမရှိ၊ အားကိုးရာမဲ့လို့လင်ယူလိုက်ပါတယ်၊ ဗိုက်တစ်လုံး နဲ့ချန်ရစ်ခဲ့ပြီး အိမ်ကရှိတဲ့ ငွေနဲ့ပစ္စည်း တွေယူ ထွက်ပြေးသွားပါရောလား။ အိမ်ကလည်းငှားနေရတာဆိုတော့ အခုအိမ်လခ ဆက်မပေးနိုင်တော့ဘူးလေ။ ဗိုက်ကလည်းတဖြည်းဖြည်းရင့်လာ၊ မီးဖွားခါနီးနေပြီဆိုတော့ အိမ်နီးချင်းတွေတိုင်ပင်ပြီးတော့ ဒီဂေဟာကိုလာပို့တာပါ။ လက်ခံပေးပါနော်” တဲ့။ “ကံဆိုးတဲ့သူသွားလေရာမိုးလိုက်လို့ရွာ” လေသလား။ အဲဒီမိုးဒဏ်လေဒဏ်ကနေ ကာကွယ်ပေးဖို့ အသက်ဝင်တဲ့ ဥပဒေဆိုတဲ့ထီးလေးတစ်လက်တော့လိုအပ်နေတာအမှန်ပါပဲ။ “အဖေကအစိုးရဝန်ထမ်း၊ခုတော့ဆုံးတာကြာပြီ၊အဖေ့ရဲ့မိသားစုပင်စင်လေးနဲ့သားအမိတွေအတူနေရာကအစ်ကိုဖြစ်သူကမူးယစ် ဆေးစွဲ၊ အိမ်ကပစ္စည်းတွေ သူ့လက်ချက်နဲ့ကုန်၊ နောက်ဆုံး အဖေ့ပင်စင်စာအုပ်တောင် ပေါင်နှံပစ်တဲ့အထိပဲ။ မအေဖြစ်သူကဒီစိတ်နဲ့ပဲသေ၊ နောက်ပိုင်းမှာဒီအစ်ကိုနဲ့ပဲအတူနေရပြန်တော့ ဆေးကြောင်ကြောင်နေတဲ့အစ်ကိုက ညီမကို ညီမမှန်းမသိ လိင်အကြမ်းဖက်စော်ကားဖို့ကြံလို့ ကလေးမခမျာ သူ့ကိုယ်သူသတ်သေမယ်လုပ်လို့။ ရပ်ကွက်က အသိမြန် ပေလို့၊ ကံကြီးပေလို့သာပေါ့’’။ ဘဝကံအကြောင်းမလှလို့ဆိုပြီး ကံကိုရိုးမယ်ဖွဲ့ပုံချ။ စိတ်ကိုလုံးလုံးလျှော့ချ၊ ဘဝကိုရေစုန် မျောတော့မဲ့ မိန်းကလေး တွေအတွက် ရုပ်ပိုင်းစိတ်ပိုင်းလုံခြုံ‌နွေးထွေးမှုပေးနိုင်မယ့် ဥပဒေအကာအကွယ်နဲ့ ခိုကိုးရာ တစ်ခုတော့မဖြစ်မနေရှိသင့်တယ်လို့ထင်ပါတယ်လေ။ မတူညီတဲ့နောက်ခံဇာတ်ကြောင်းအဖုံဖုံနဲ့ အလွှာစုံကအမျိုးသမီး တွေနဲ့ ကိုယ်ဝန်ဆောင်မိခင်လောင်းတွေ၊ မီးဖွားချိန်နဲ့ မီးဖွားပြီးစရင်ခွင်ပိုက်သားသည်မိခင်တွေ၊ ရင်ခွင်ပိုက်ကလေးငယ်တွေကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ရတာ လက်တွေ့မှာတော့စိန်ခေါ်မှု တွေအများကြီးပါ။ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာကျန်းမာရေးအတွက်ပြုစုပေးရရုံမက စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာနွေးထွေးလုံခြုံမှုတွေအတွက် နှစ်သိမ့် ဆွေးနွေးပေးနိုင်ဖို့ သိမ်မွေ့တဲ့နည်းလမ်းများစွာနဲ့ ကိုင်တွယ်အသုံးပြု ရပါတယ်။ အကြောက်လွန်တတ်သူ၊ ဒေါသကြီးတတ်သူ၊ သီးခြားနေတတ်သူ၊ ရန်လိုတတ်သူ၊ ဗိုလ်ကျတတ်သူ၊ ဘဝကိုအလိုမကျသူ၊ လောကကြီးကိုအရွဲ့တိုက်လိုသူ၊ အရှုံးပေးလိုသူ အစရှိသဖြင့် အမျိုးသမီးပေါင်းစုံရဲ့ဝေဒနာပေါင်းစုံကို အမေနဲ့အတူ ကျွမ်းကျင်တဲ့သူနာပြု၊ ကျန်းမာရေးဝန်ထမ်းများက စိတ်ရှည်စွာ နေ့စဉ်ဂရုစိုက်ပြုစုပေးကြလို့ “ကွန်းခိုရိပ်” ဆိုတဲ့ နာမည်နဲ့လိုက်အောင် တကယ်လိုအပ်နေတဲ့အမျိုးသမီးတွေ အတွက် ကွန်းခိုရာနေရာ တစ်ခု ဖြစ်ခဲ့တာပါပဲရှင်။ အခန်း(၂) ဥပဒေဘွဲ့ကိုကျွန်မယူခဲ့တဲ့နေ့တစ်နေ့မှာတော့ အမေဟာအဖေနဲ့လက်ထပ်မဲ့ဆဲဆဲ ကားအက်ဆီးဒင့်နဲ့ အဖေဆုံးပါးသွား ခဲ့ချိန်ကျွန်မရဲ့ကိုယ်ဝန်ကိုလွယ်ထားခဲ့ရတဲ့အကြောင်း၊ ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ကဲ့ရဲ့မှုဒဏ်တွေကိုရဲရဲဝံ့ဝံ့ရင်ဆိုင်ရင်း တစ်ကိုယ်ရည်မိခင် ဘဝကို ကြံ့ကြံ့ခံဖြတ်သန်းခဲ့ကြောင်း အစချီပြောပြပါတယ်။ “မိဘနှစ်ပါးရဲ့အရိပ်မရှိတော့တဲ့နောက်ပိုင်းဒီနေရာဟောင်းမှာ အမေတစ်ခု သမီးတစ်ခုဘဝနဲ့ ဆက်ပြီးရင်ဆိုင်ဖြတ်သန်းရမယ့် အမေတို့သားအမိရှေ့ရေးကို လေးလေးနက်နက်စဉ်းစား မိလာတယ်။ အကြောင်းကြောင်းကြောင့် အဖေနာမည်မဖော်နိုင်ပဲကလေးမွေးခဲ့ရပြီး တစ်ကိုယ်ရည်မိခင်ဘဝကို ရင်ဆိုင် ဖြတ်သန်းကြရတဲ့အမေတို့လို အမျိုးသမီးတွေကို လက်မခံနိုင်သေးတဲ့လူမှုပတ်ဝန်းကျင်မှာ အရွယ်ရောက်ဖြတ်သန်းရမယ့် သမီးလေးကိုပါ ဂယက်ရိုက်လာမှာစိုးတာရယ်၊ ရှေးရိုးဆန်နေဆဲဖြစ်တဲ့ အယူအဆတွေကို မှားယွင်းစွာ အသိအမှတ်ပြု ထားကြတဲ့ အရိပ်မည်းကြီးတွေက သမီးကို ဆက်ပြီးလွှမ်းမိုးနေမှာစိုးတာရယ်ကြောင့် နေရာသစ်မှာဘဝသစ်စဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးအမေ့လိုအဖြစ်မျိုး ကြုံတွေ့နေကြရတဲ့ အမျိုးသမီးတွေရဲ့ဘဝတွေကို တတ်နိုင်သရွေ့ကူညီစောင့်ရှောက်သွား မယ်ဆိုပြီး “ကွန်းခိုရိပ်ဂေဟာ” ကို တည်ထောင်ခဲ့တယ်။ ခုဆိုသမီးလည်းဘွဲ့ရခဲ့ပြီး ရင့်ကျက်လာပြီမို့ ရှေ့လျှောက်ကွန်းခိုရိပ်ကို သမီးဦးဆောင်ပြီး ရာသက်ပန်စောင့်ရှောက်သွားပါ။ ဒါ အမေ့ရဲ့ ဘဝနဲ့ရင်းပြီး ဖြစ်တည်လာတဲ့ အပြင်းပြဆုံးဆန္ဒပဲ။ “စိတ်ချပါ အမေ၊ သမီးကတိပေးပါတယ်။ အမေဟာ အရှက်နဲ့သိက္ခာကို ခွဲခြားနားလည်ပြီးအမှန်တရားကို ရိုးသားစွာနဲ့ သတ္တိရှိရှိရင်ဆိုင်နိုင်ခဲ့တယ်။ တစ်ကိုယ်ရည်မိခင်ဘဝကိုခံယူရင်း သမီးကိုရဲရဲဝံ့ဝံ့မွေးခဲ့လို့သာ သမီးလူဖြစ်လာခဲ့ရတာပါ။ အမေသာ မှားယွင်းတဲ့နည်းလမ်းကိုသုံးပြီး ကိုယ်ဝန်ကိုဖျက်ချခဲ့မယ်ဆိုရင် သမီးလည်းခုလိုအသက်ရှင်ခွင့်ရမှာ မဟုတ်ခဲ့သလို အခန့်မသင့်ရင် အမေလည်း အသက်အန္တရာယ်ကြုံသွားနိုင်တယ်လေ။ သမီးကို လူလောကထဲမှာ လူတစ်ယောက်အဖြစ် ဖြစ်တည်ခွင့်လေးပေးလို့ အမေ့ကိုထာဝရကျေးဇူးတင်နေမှာပါ။ “ကွန်းခိုရိပ်ဂေဟာ’’ အတွက် စိတ်ချလိုက်ပါအမေ။ ဒါတင်မက ဥပဒေအကြံပေး ရုံးခန်းတစ်ခုဖွင့်ထားပြီး လူမှုပတ်ဝန်းကျင်မှာရှိတဲ့ အမျိုးသားအမျိုးသမီး တွေကြားထဲမှာလည်း ကျားမခွဲခြားဆက်ဆံနေမှု‌တွေ၊ အမျိုးသမီးတွေကို နည်းမျိုးစုံနဲ့ အကြမ်းဖက်ခံနေရတာတွေကို လျော့နည်း ပပျောက် သွားအောင် သမီးတတ်မြောက်ထားတဲ့ ဉပဒေပညာနဲ့ ကာကွယ်ပေးသွားမယ်။ အမျိုးသမီးတွေကို နည်းမျိုးစုံနဲ့ အကြမ်းဖက်မှုနဲ့ပတ်သက်တဲ့ပြစ်မှုပြစ်ဒဏ်တွေအကြောင်းကိုလည်း အသိပညာပေးသွားမယ်။ အကြမ်းဖက်ခံရတဲ့ အမျိုးသမီး တွေအတွက်လည်း တိုင်ကြားမှုယန္တရား အဆင့်ဆင့်နဲ့ အရေးယူနိုင်အောင်ကူညီပေးသွားမယ်။ အမျိုးသမီး‌တွေကိုကာကွယ်ပေးမယ့် ဥပဒေတွေများများပေါ်ထွက်လာဖို့ ရေးဆွဲ နိုင်အောင် ကိုယ်စားလှယ်တွေကတဆင့် လွှတ်တော်ထဲရောက်အောင် တိုက်တွန်းလှုံ့ဆော်သွားမယ်။ အန္တရာယ်များလွန်းလှတဲ့ ဓလေ့ထုံးစံတွေကို ဖြေလျော့သွားနိုင်ဖို့ရယ်၊ စောင့်ထိန်းရမဲ့ လူမှုကျင့်ဝတ်တွေ၊ လိုက်နာသင့်တဲ့စည်းကမ်းတွေ၊ သတိပြုသင့်တဲ့ လူမှုနယ်ပယ် အသီးသီးက ဆက်ဆံရေးတွေ၊ ကျန်းမာရေး ဗဟုသုတတွေ၊ ဆောင်ရန်ရှောင်ရန်တွေ၊ အန္တရာယ်မဖြစ်အောင်ကြိုတင် ကာကွယ် ရမဲ့နည်းလမ်းတွေကို သက်ဆိုင်ရာ နယ်ပယ်အသီးသီးမှာ လှုပ်ရှားဆောင်ရွက်နေတဲ့ အဖွဲ့အစည်းတွေနဲ့ ချိတ်ဆက် ပူးပေါင်းပြီး အသိပညာဖြန့်ဝေပေးတာ တွေ လုပ်ဆောင် သွားပါဦးမယ်။ ဒါမှလည်းအမျိုးသမီးတွေကို နှိမ့်ချပြီးခွဲခြားဆက်ဆံတာ၊ နေရာမပေးချင်တာတွေနည်းပါးသွားပြီး အမျိုးသမီး အခန်းကဏ္ဍကိုတဖြည်းဖြည်းမြှင့်တင်ပေးသွားနိုင်မှာပေါ့။ သမီးကြိုးစားပါ့မယ်။” အခန်း(၃) ကျွန်မရဲ့လုပ်ငန်းခွင်မှာ အတွေ့အကြုံတွေကတော့အများကြီးပါ။ ဆေးကြောင်ကြောင်နေတဲ့အစ်ကိုက ညီမဖြစ်တဲ့ SingleMotherကို အကြမ်းဖက်နှိပ်စက်နေတာကြောင့်သူ့ဘေးကအိမ်နီးချင်းတွေလာအကူအညီတောင်းလို့သွားရောက် ခေါ်ယူ ချိန်မှာအစ်ကိုဖြစ်သူထောင်ထွက်ဆေးသမားကဖိနပ်တွေနဲ့ပစ်ပေါက်ပြီးဓားနဲ့လိုက်ရွယ်လို့ အမေနဲ့ကလေးငယ်ကို အမြန် ခေါ်ထုတ်ပြီး ထမီထုပ်ဆွဲပြေးခဲ့ရဘူးတာမျိုးလည်းကြုံခဲ့ရပါတယ်။ နောက်ပိုင်းမှ အဲဒီအစ်ကိုလုပ်ရပ်ကို ဥပဒေနဲ့အညီ ဖြေရှင်းလိုက်တယ်။ တစ်ခါကလည်းကွန်းခိုရိပ်ဂေဟာကိုရောက်လာတဲ့အမျိုးသမီးတစ်ဦးကိုအကြောင်းပြပြီး နောက်ကွယ်ကနေ ဂေဟာ ကို ခုတုံးလုပ်အလှူငွေကောက်ခံနေတဲ့ ပရဟိတအဖွဲ့အမည်ခံအဖွဲ့တစ်ဖွဲ့ကိုလည်း ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်ဖြေရှင်းခဲ့ရတယ်။ တောင်ပေါ်ရွာက(၁၄)နှစ်အရွယ် စိတ်မနှံ့တဲ့မိန်းကလေးတစ်ယောက်မျက်စေ့လည်ပြီးမြို့အဝင်ညောင်ပင် နတ်ကွန်းမှာ ညမိုးချုပ် ကြီးလာအိပ်ပျော်နေလို့ အမြင်မတော်သူတွေကသတင်းပေးတာနဲ့ ညည့်နက်သန်းခေါင်သွားခေါ်လာပြီး ဂေဟာမှာ သိပ်၊ နောက်နေ့ မှနေရပ်စုံစမ်းပြီး သက်ဆိုင်ရာကျေးရွာအုပ်ချုပ်ရေးမှူးလက်ထဲ ဘေးမသီရန်မခပြန်အပ်နိင်ခဲ့တယ်။ ဆွံ့အ နေတဲ့မိန်းကလေးတစ်ယောက် လမ်းမှာ ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျသွေးသွန်နေကြောင်း သတင်းပေးလာလို့ အပြေးအလွှားဆေးခန်းပို့ ဆေးကုပေးပြီး ဂေဟာမှာခေါ်ထားပြီးစောင့်ရှောက် နေရပ်စုံစမ်းပြန်ပို့ပေးရတာလည်းရှိခဲ့တယ်။ ဘယ်လို အခက်အခဲ အနှောင့် အယှက်တွေကြုံကြုံ ကျွန်မဟာကျွန်မရဲ့လုပ်ငန်းခွင်မှာ ပျော်မွေ့နေပါပြီ။ ကျွန်မနဲ့ကျွန်မရဲ့လုပ်ငန်းခွင် တို့ဟာ တစ်သားတည်း ဖြစ်နေပါပြီ။ အမျိုးသမီးအရေးကိစ္စတွေနဲ့ပတ်သက်ပြီး အလေးအနက်ထားဦးစားပေး ရပ်တည်ဆောင်ရွက်လိုတဲ့ဆန္ဒတွေဟာ ကျွန်မအတွက်တော့ ဘဝနဲ့ရင်းပြီးမှ နှလုံးသားမှာသန္ဓေတည်မွေးဖွားလာခဲ့တဲ့ ပြင်းပြတဲ့စိတ်ခွန်အားတွေပါပဲ။ အဆောင်တွင်း က ရင်ခွင်ပိုက်ကလေးငယ်တွေရဲ့ ငိုသံလေးတွေဟာ ဆည်းလည်းသံလေးတွေအလား…မိခင်တွေရဲ့ ချော့မြူသံတွေကလည်း သံစဉ်တေးသွားလေးတွေအလား…ကွန်းခိုရိပ်ဂေဟာလေးမှာ မိခင်အသီးသီးရဲ့မေတ္တာရောင်စဉ်တွေ၊ ချစ်ခြင်းနဲ့ဖွဲ့သီထားတဲ့ သံယောဇဉ်ကြိုးတွေ၊ နူးညံ့သိမ်မွေ့တဲ့ ပီတိအဟုန်တွေ၊ ဖမ်းဆုပ်မရနိုင်တဲ့ စိတ်စွမ်းအား‌တွေ နဲ့ထုံမွမ်း လို့နေပါတယ်။ သည်ဂေဟာလေးထဲမှာ ဘဝရဲ့ကောင်းခြင်း၊ ဆိုးခြင်းတို့ကို ရင်ဆိုင်ဖြတ်သန်းရဲတဲ့ အမျိုးသမီးတွေရှိတယ်။ သူတို့ရဲ့ တာဝန်သိစိတ်ကိုနှိုးဆော်ပေးတဲ့မေတ္တာတရားတွေရှိတယ်။ အဲဒီလို အမျိုးသမီးပေါင်းများစွာ လောကကြီးထဲမှာလည်း ရှိနေဦးမှာပဲလေ။ ဒါတွေကို အသိအမှတ်ပြုတဲ့အနေနဲ့ ဥပဒေဆိုတဲ့အရိပ်အောက်မှာ သူတို့တွေကို ကာကွယ်ပေးဖို့ ကျွန်မကြိုးစားသွားမှာပါ။ အမေ့ကိုပေးထားတဲ့ကတိအတိုင်း ကျွန်မရဲ့လုပ်ငန်းခွင်မှာ ကျွန်မစွမ်းနိုင်သရွေ့ အစွမ်းကုန်ဆောင်ရွက်သွားမှာပါ။ ” သန်းသန်းညွန့်(လွိုင်လင်)

Read More

“Special Selections” – Hsu Myat San

Feminist Literature Competition Round3

 “Me and My Workplace”

“Special Selections” – Hsu Myat San 💜

. ကျမနဲ့ ကျမလုပ်ငန်းခွင် လုပ်ငန်းခွင်လို့ပြောလိုက်ရင် နေရာဆိုတာလေးနဲ့ တွဲပြီးမြင်မိတာတော့ အမှန်ပါ။ အိမ်မှာကိုယ်ပိုင်နေရာလေးရှိသလိုပဲ လုပ်ငန်းခွင်ဆိုတာ အခြားသူကကိုယ့်အတွက်သတ်မှတ်ပေးထားတဲ့ နေရာလေးပါ။ လူပေါင်းစုံ၊ စိတ်ပေါင်းစုံ၊ ဖိအားပေါင်းစုံနဲ့ ရှင်သန်ရတဲ့ နေရာလေးပေါ့။ ကျွန်မလို အမျိုးသမီးရှေ့နေတစ်ယောက်ရဲ့ လုပ်ငန်းခွင်လေးက အများနည်းတူ စိတ်ပင်ပန်းမှုအပြည့်နဲ့ပါပဲ။ ရှေ့နေဘဝလို့ စပြောရရင် ကျွန်မအသက် ၂၄ နှစ်လောက်ကို ပြန်သွားရလိမ့်မယ်။ အလုပ်သင်ရှေ့နေ ပေါက်စလုပ်ငန်းခွင်ဆိုတာကို နှဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ စကြုံဖူးချိန်လေးပေါ့။ မှတ်မှတ်ရရပဲ သူငယ်ချင်းမလေးရဲ့ လက်မောင်းလေးကို ချိတ်ပြီး အားကိုးတစ်ကြီးနဲ့ သူ့ချိတ်ဆက်မှုကတစ်ဆင့် အလုပ်သင်ဆင်းရမယ့် ဆရာ့ဆီကို ယောင်လည်လည်ရောက်သွားခဲ့တယ်လေ။ ကျွန်မဘဝရဲ့ စိတ်အပင်ပန်းဆုံးအချိန်က အဲဒီကစတာလို့ပဲပြောရမလား။ မိသားစုအားလုံးက Medical Field ထဲကမို့ ရှေ့နေ့လုပ်ငန်းနဲ့ပတ်သတ်ရင် ဘာကျောထောက်နောက်ခံမှ မရှိတဲ့ ကျွန်မရဲ့ လုပ်ငန်းခွင်လေးက မျက်ရည်အတိနဲ့ပါ။ မိုးလင်းရင် ဆရာ့အထုပ်လေးဆွဲ နေပူကျဲကျဲထဲ တရားရုံးအစုံကို တစ်ရုံးဝင်တစ်ရုံးထွက်ရင်း တရားသူကြီးဆီက လက်မှတ်နဲ့တံဆိပ်တုံးတွေ လိုက်ယူရတာလည်း ငရဲပါပဲ။ ရှေ့နေပညာဆိုတာ လုပ်ငန်းခွင်ထဲဆရာတွေလုပ်တာကိုင်တာကို ကြည့်ရင်းသင်ယူရတယ်ဆိုတာ နားမလည်ခဲ့တဲ့ကျွန်မအတွက် အိမ်ပြန်ရောက်တိုင်း “ကိုယ့်စားရိတ်နဲ့ကိုယ် လိုက်နေတာတောင် ပိုက်ဆံမရတဲ့အပြင် ဆရာက ဘာမှမသင်ပေးလေခြင်း” လို့တွေးရင်း မျက်ရည်နဲ့ မျက်ခွက်ဖြတ်သန်းခဲ့ရတယ်။ ဆရာ့အတွက် ရုံးရှေ့ကနေ ကွမ်းလေးပြေးဝယ်လိုက်၊ မိတ္တူလေးပြေးကူးပေးလိုက်၊ စာချုပ်လေးပြေးရိုက်ပေးလိုက်နဲ့ အလုပ်သင်(၆)လ လောက်မှာ ကျွန်မရဲ့ လုပ်ငန်းခွင်ကနေ တရားခွင်အတွေ့အကြုံလေးက အတော်အသင့်ရလာတယ်။ သေးသေးမွှားမွှားစာချုပ်လေးတွေ ဆရာမကိုင်ချင်လို့ ကိုယ့်ဆီများလွှဲပေးရင်း သိပ်ကျေနပ်တာ၊ လမ်းစရိတ်သာသာ တစ်ပဲခြောက်ပြားလောက်ရရင်ကို ပျော်မဆုံးတော့ဘူး။ အပျော်ဆိုတာလည်း ကြာကြာမခံပါဘူးလေ။ အထက်တန်းရှေ့နေလိုင်စင်လျှောက်ဖို့ နေပြည်တော်မှာတင်ပြတဲ့အခါ တရားသူကြီးလက်မှတ်နဲ့ တံဆိပ်တုံးက အနည်းဆုံး (၁၂၀)ရှိရမယ်တဲ့။ ဘယ်သူကသတ်မှတ်လိုက်တယ်တော့မသိဘူး ကိုယ့်မှာအားပျက်သွားလိုက်တာဆိုတာ ဆက်တောင် မဆင်းချင်တော့ဘူးရယ်။ အလုပ်သင်ကာလတစ်နှစ်ပြည့်ဖို့ (၄) လလောက်အလိုမှာ တံဆိပ်တုံးပေါင်း (၆၄)ခုပဲရှိသေးတယ်လေ။ (၁၂၀)ပြည့်ဖို့ ကျွန်မဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာ တော်တော်တွေဝေသွားတယ်။ အကြံကုန်တော့ ဂဠုန်ဆားချက်တယ်ပဲပြောရမလား၊ ဆရာဆီက ပညာသင်တဲ့အပိုင်းကို ခဏရပ်ပြီး တံဆိပ်တုံးရရှိရေး လုပ်ငန်းစဥ်ကြီးကို စရတော့တာပဲ။ ဆရာ့ကိုတော့ နေမကောင်းဘူး၊ ဖျားလို့၊ ခရီးသွားနေလို့နဲ့ အကြောင်းမျိုးစုံတွေပြပြီး ပတ်ပြေးရတာပေါ့။ တစ်ကယ်တော့ မြို့နယ်ရုံးတွေတင်မက ခရိုင်ရုံးပါမကျန် တစ်ရုံးဝင်တစ်ရုံးထွက်နဲ့ ကိုယ်နဲ့သိသိမသိသိ ရှေ့နေတွေအမှုစစ်ရင် ဝင်နားထောင်ပြီး တရားသူကြီးလက်မှတ်လိုက်ထိုးရတာ အမောပါပဲလေ။ ဒီကြားထဲ စီနီယာတွေမှာ အမှုရှိတယ်များကြားရင် နောက်ကနေ ပြေးလိုက်တော့တာပဲ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျွန်မလုပ်ငန်းခွင်လေးက ပြေးရင်းလွှားရင်းတစ်ခန်းရပ်သွားခဲ့တယ်။ ခက်ခက်ခဲခဲ ရုန်းကန်ပြီးတဲ့နောက်တော့ ၂၀၁၈ခုနှစ်၊ နွေရာသီပူပူလေးထဲမှာ ရှေ့နေလိုင်စင်လေးလက်ထဲရောက်လာတော့ အတိုင်းမသိအောင်ကို အေးချမ်းသွားတယ်။ လိုင်စင်ရပြီးတဲ့ ရှေ့နေမကြီးဆိုတဲ့မာန်နဲ့ ဆရာနဲ့လက်တွဲပြီး အမှုလိုက်ရင်း လုပ်ငန်းခွင်ထဲတစ်ကျော့ ပြန်ဝင်ခဲ့တယ်။ မှတ်မိသလောက်တော့ ပထမဆုံးစကိုင်ခဲ့တဲ့အမှုက တရားမမှု ကွမ်းခြံကုန်းမြို့လေးမှာပေါ့။ အမှုသည်က ငွေကြေးချို့တဲ့တော့ ရုံးချိန်းစရိတ်လောက်နဲ့ပဲ သူငယ်ချင်းနဲ့တွဲပြီးလိုက်ပေးခဲ့တယ်။ ပင်ပန်းမှုပေါင်းသရဖူဆောင်းတယ်ပဲပြောရမလား။ သင်္ဘောတစ်တန်၊ ကားတစ်တန်၊ ဆိုင်ကယ်တစ်တန်နဲ့ အသွားအပြန်လုပ်ရလွန်းတော့ အဲဒီရုံးချိန်းရှိတဲ့နေ့များဆို တရားရုံးရောက်ရင် ကြွက်စုတ်ကိုဖြစ်လို့။ ဒါပေမယ့်လည်း ဘယ်တတ်နိုင်မလည်းလေ အတွေ့အကြုံကောင်းတွေ ရနေတော့တောင့်ခံထားရတာပါပဲလေ။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ရှေ့နေဖြစ်လာတော့ တရားခွင်စာရေးကအစ မလေးစားချင်ဘူး။ ကိုယ့်အမှုမှာ တစ်ဖက်ရှေ့နေက သက်ကြီးဝါကြီးရှေ့နေဆရာကြီးတွေများဖြစ်ရင် ကလေးလိုဆက်ဆံတာက ခံရသေးနဲ့ စိတ်ဖိစီးမှုကများလိုက်တာဆိုတာ ပြောမပြတတ်အောင်ပါပဲ။ ကျွန်မဆရာရကံမကောင်းဘူးပဲပြောရမလား၊ ရှေ့နေဖြစ်ကာစ ပညာဆည်းပူးလို့ကောင်းခါစမှာပဲ ဆရာက ရုတ်တရက်ဆုံးပါးသွားတော့ ကျွန်မလမ်းပျောက်သွားတယ်။ အမျိုးသမီးရှေ့နေဘဝက လွယ်တော့ မလွယ်လှဘူးလေ။ အသားယူချင်တဲ့ဆရာနဲ့တွေ့ရင်လည်းမလွယ်၊ လိုက်စင်ရခါစရှေ့နေမို့ တစ်ယောက်တည်းရပ်တည်ဖို့ကလည်း မလွယ်နေတော့ ဆရာမတွေကိုလိုက်ရှာရတယ်။ အဆင်မပြေပါဘူး။ အများစုက အလုပ်သင်ပဲလိုချင်ကြတာလေ။ ဘယ်နေရာပဲရောက်ရောက် လူတိုင်းအပေါ် အကောင်းဆုံးဆက်ဆံခဲ့လို့နဲ့တူပါတယ် တစ်ခုခုဆို ကူညီပေးမယ့် စီနီယာတွေရှိတာတော့ မတောင်းပဲပြည့်တဲ့ဆုတစ်ခုပါ။ သူတို့ အမှုတွေမှာ တွဲပြီးလိုက်ရင်းနဲ့ တစ်ဖက်ကတည်း အလုပ်ခေါ်စာတွေရှာပြီး CV တွေကို ပို့ရတာအမောပေါ့။ ကံကောင်းချင်တော့ ကျွန်မ လယ်ယာမြေကိစ္စတွေဆောင်ရွက်ရတဲ့ Law Firm တစ်ခုမှာ အလုပ်ရခဲ့တယ်။ လုပ်ငန်းခွင်အသစ်အတွေ့အကြုံအသစ်တွေနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်အသစ်ပါပြောင်းသွားခဲ့တယ်။ အရင်လို နေပူပူထဲ တရားရုံးပေါင်းစုံမသွားရတော့ပဲ AirCon ခန်းထဲ စာရွက်စာတမ်းတွေနဲ့ပဲ ဖြတ်သန်းရပေမယ့် ကြာတော့ အဲဒီလုပ်ငန်းခွင်ကို ကျွန်မ စပြီးငြီးငွေ့လာတယ်။ လိုင်စင်ရှိရဲ့နဲ့ အမှုမလိုက်ရတဲ့ ရှေ့နေဘဝက သိပ်ကိုခံပြင်းစရာကောင်းမှန်း သိလာတယ်။ သိပ်ပြီး အချိန်မလွန်ခင်မှာပဲ ကျွန်မအလုပ်ထွက်လိုက်တယ်။ မိသားစုနဲ့ ပတ်၀န်းကျင်က အလုပ်ထွက်လိုက်တဲ့အပေါ် အမှားကြီးတစ်ခုလို ဝေဖန်တာတွေကို တော်တော်လေး သည်းခံခဲ့ရတယ်။ တစ်လလောက်အရှိန်ယူပြီးတော့ ရှေ့နေအသိုင်းအဝိုင်းထဲပြန်ဝင်ခဲ့တယ်။ လိုအပ်မယ်ထင်တဲ့ ဥပဒေသင်တန်းတွေတက်ခဲ့တယ်။ ဆရာမဲ့နေတဲ့ ကိုယ့်အတွက် ဥပဒေစာအုပ်တွေကိုဖတ်ရင်း လက်တွေ့လုပ်ဆောင်ခဲ့ရတယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ကျွန်မရဲ့ လုပ်ငန်းခွင်လေးက အတော်လေးစိုပြေနေခဲ့ပါတယ်။ လောကကြီးက မျက်နှာသာပေးချင်တော့ သူငယ်ချင်းအကူအညီနဲ့ ဆရာတစ်ယောက်နဲ့ တွဲပြီးအမှုလိုက်ခွင့်ရခဲ့တယ်။ ဒါလည်း ကြာကြာမခံပါဘူး အတိတ်ဘဝက ဘယ်လောက်အကုသိုလ်များခဲ့တယ်မသိဘူး ဆရာက သူ့သမီးကျန်းမာရေးမကောင်းတာတစ်ကြောင်း၊ သူအခြားအလုပ်လုပ်လိုတာကတစ်ကြောင်းနဲ့ အမှုဆက်မလိုက်ဖြစ်တော့ကြောင်း ပြောပြီးထားခဲ့တယ်။ ဘယ်အရာမှ မတည်မြဲကြောင်းကို လုပ်ငန်းခွင်ထဲကနေ ကောင်းကောင်းကြီးသင်ခန်းစာရလာတယ်။ ကျွန်မအားမလျော့သလို တစ်ရက်မှမနားခဲ့ပါဘူး။ အမှုတွဲတွေလိုက်ရင်း ဆရာလည်း ထပ်ရှာတယ်။ ကံတက်လာတယ်ပဲပြောရမလား ကျောင်းသားဘဝက အမှုလိုက်လေ့လာရင်းဆုံခဲ့တဲ့ဆရာနဲ့ အချိတ်အဆက်ပြန်ရလာတော့ ဆရာဆီမှာ အလုပ်လုပ်ဖြစ်သွားတယ်။ အတွေ့အကြုံအသစ်တွေ ထပ်ရလာသလို လုပ်ငန်းခွင်မှာ အရင်ကထက် လူကြီးဆန်လာတယ်။ ကြုံရတဲ့ လူတွေကြောင့် ထင်ပါတယ်။ ကျွန်မလူတွေအကြောင်း စကားပြောကြည့်ယုံနဲ့ ကောင်းကောင်းအကဲခတ်တတ်သွားတယ်။ ဆရာနဲ့ အလုပ်လုပ်နေရင်း တစ်ဖက်မှာလည်း ကျွန်မနေရာတစ်ခုရောက်ဖို့ အတွေအကြုံတွေလိုချင်တော့ အလုပ်တွေလိုက်လျှောက်မိတယ်။ စိတ်ချမ်းသာမှုက ရေရှည်မခံပါဘူး။ ရုတ်တရက် ကပ်ရောဂါက တစ်ကမ္ဘာလုံးမှာဖြစ်တော့ အိမ်မှာပဲနေလိုက်ရတယ်။ အမှုမလိုက်ရ၊ အလုပ်ကလည်းရပ်၊ အလုပ် Interview ဖြေထားတာလည်း အကြောင်းမကြားနဲ့ ကြာတော့ ကျွန်မစိတ်ကျရောဂါစရလာတယ်။ ညညတွေဆို ကျွန်မအိပ်မပျော်တော့တဲ့အပြင် သတ်သေချင်စိတ်ပါဖြစ်လာတဲ့အဆုံး ဆရာဝန်နဲ့စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကုထုံးတွေလုပ်ရတဲ့အထိ ဖြစ်သွားတယ်။ ကျွန်မစိတ်တွေပြန်တည်ငြိမ်လာတဲ့အချိန်မှာ NGO တစ်ခုက အလုပ်ခန့်ကြောင်းသတင်းကောင်းလေးတစ်ခုဝင်လာတယ်။ သိပ်စိတ်ဝင်စားတဲ့ ပြစ်မှုတွေလိုက်ရတော့မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးတစ်ခုနဲ့တင် ကျွန်မသိပ်ကျေနပ်မိတယ်။ ကျွန်မသွားချင်တဲ့ ပန်းတိုင်လေးရောက်ဖို့လမ်းစလေးပေါ်လာသလိုပါပဲ။ စိတ်ညစ်စရာတစ်ချို့တောင်မေ့သွားခဲ့တယ်။ အမျိုးသမီး ရှေ့နေတစ်ယောက်ရဲ့ ဘဝရှင်သန်မှုဟာ အနိမ့်အမြင့်အတက်အကျတွေအပြည့်နဲ့ပါ။ လမ်းတစ်ဝက်ကထွက်ခွာသွားသူတွေ၊ အခြားအလုပ်ဖက်လှည့်သွားသူတွေ အိမ်ထောင်သည်ဘဝခံယူရင်း အချိန်ကုန်ဆုံးသွားသူတွေလည်း အများအပြားပေါ့။ ကျွန်မကတော့ ဘယ်လိုအခက်အခဲတွေပဲရှိရှိ ဒီလမ်းကိုဆက်လျှောက်နေဦးမှာပါ။ ရွေးချယ်စရာ အလုပ်အကိုင်တွေအများကြီးရှိခဲ့ရင်တောင် ကျွန်မသိပ်မြတ်နိုးတဲ့ ရှေ့နေအလုပ်ကိုပဲ ရွေးချယ်မိဦးမှာပါ။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ကျွန်မရဲ့လုပ်ငန်းခွင်လေးက တောက်ပခြင်းအတိနဲ့ ရှေ့နေဘဝတစ်လျှောက် မအေးချမ်းခဲ့သမျှ ပူလောင်ပြေးလွှားခဲ့ရသမျှ ခဏအနားရလိုက်သလိုပါပဲ။ ရင့်ကျက်တည်ငြိမ်ခြင်းအပြည့်နဲ့ ဆံထုံးလေးသေသပ်စွာထုံးရင်း နစ်နာသူတွေကို ဥပဒေအထောက်အကူပြုဖို့ ကျွန်မအဆင်သင့်ဖြစ်နေပါပြီ။

Read More

Featured Selection – Ying Sam Thiri

Feminist Literature Competition (Round 2)

Featured Selection – Ying Sam Thiri

ကျွန်မ နဲ့ ကျွန်မအိမ် အိမ်လို့တွေးတော့ ဘဝရဲ့မိုင်တိုင်တစ်ဝက်လောက်ကို ခြေသလုံးအိမ်တိုင် လှည့်နေခဲ့ရတော့ ခက်မာစိတ်ထဲ့မှာ အိမ်တစ်မျိုးတစ်ဖုံကို တိတိကျကျ ပုံဖော်ရခက်လှသည်။ နာကျည်းအိမ် ဆိုတဲ့ စကားလုံးလေးတစ်လုံးကတော့ မသိစိတ်ထောင့်တစ်နေရာမှာ ညှောင့်ခနဲ့ လာဆူးသလို။ ခက်မာ ဆယ်တန်းအရွယ်မတိုင်ခင်အထိ ရွှေပေါ်မြတင် ပလ္လင်ထက်မှာ ဖူးဖူးမှုတ်ထားတတ်သော အဘိုးအဘွားတို့နဲ့ ကြီးပြင်းရသည်။ ပင်စင်စားဆေးရုံအုပ်ကြီးဖြစ်သော အဘိုး နဲ့ စော်ဘွားမျိုးနွယ်မှဆင်သက်လာသော အဘွား၏ဂုဏ်အရှိန်အဝါကြောင့် အိမ်ကလေး၏အရိပ်အာဝါသမှာ လုံခြုံလှသည်။အဘိုးနဲ့ အဘွားကို ပြုလုပ်ကျွေးမွေးနေသော အဒေါ်အပျိုကြီး ကလည်း စည်းကမ်းကြီးသလောက် မိဘနဲ့ခွဲနေရသော မြေမလေးတွေမို့ သိမ်ငယ်စိတ် တစ်စုံတစ်ရာ မပေကျံရအောင်လည်း ဂရုစိုက်နွေးထွေးပေးရှာပါသည်။ ထိုနယ်မြို့လေးမှာ အေးအေးချမ်းချမ်းကြီး ပြင်းလာခဲ့ရသော ဆယ်ကျော်သက် အိမ်မက်ဆန္ဒကလေးမှာလည်း ရိုးရှင်းလှသည်။ အသက်ကြီးလာလျှင် မှိန်ဖျော့ နူညံ့သော ဆေးရောင်တစ်မျိုးသုတ်ထားသော ကိုယ်ပိုင်အခန်းလေးလိုချင်သည်။ ပန်းသေးသေးနုပ်နုပ်ကလေးတွေ ကျဲထားသော ခန်းဆီးစကလေး လေပြင်ညင်းမှာ လှပ်သွားတိုင်း မိုးသက်မြေသင်း ရနံ့ကလေးနဲ့အတူ ကျိုးတိုကျဲတဲပွင့်တတ်သော စံပယ်ရုံဖြူကလေးကို တွေ့ရမည်။ ဘောပင်ထည့်ခွက်ကလေးကလွှဲပြီး ရှင်းလင်းနေသော စာကြည့်စားပွဲကလေး တလုံးထားမည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်နံရံတွင် စာရေးရင်း စိတ်တွေမွန်းကြပ်လာလျှင် ဝင်ပုန်းပျောက်ကွယ်သွားလို့ရမည့် ပင်လယ်ပြာလှိုင်းကြက်ခွပ်ပိုစတာလေးကပ်ထားမည်။ ခုတင်ခေါင်းရင်းမှာတော့ဝါးနံ့ကလေးသင်းတတ်သော စာအုပ်လေးတွေ စီစီရီရီသိမ်းစရာ စာအုပ်စဉ်ကလေးထားမည်။ နေ့စဉ်ဘဝမှာ သာမန် ရုံးသွားရုံးပြန်အလုပ်လုပ် အချိန်တန်အိမ် ၍စာရေးစာဖတ်လုပ်လို့ရသော ကိုယ်ပိုင်အိမ်ခန်းလေး ရှိရုံနဲ့ ရောင်ရဲနိုင်သော တိုးညှင်းအိမ်ကလေး လိုချင်ရုံသာ။ ထိုအိမ်ကလေးတွေထဲ့ ကဗြောင်းကဆန် ဝင်မွှေ့တတ်သော လောကဓံမုန်တိုင်း တွေရဲ့ ဖြစ်တည်မှု့ကိုတော့ ထိုအချိန်ကမသိတတ်သေးပေ။ ခင်မာဆယ်တန်းရောင်တော့ပညာရေးဘော်ဒါဆောင်တစ်ခုမှာစကော်လာတစ်မျိုးရ၍ရန်ကုန်ပြောင်းရသည်။ ရံဖန်ရံခါပင် နီးစပ်ခွင့်မရဖူးသော အဖေက ခက်မာ၏ စရိတ်စကအထွေထွေ တာဝန်မျှဝေခံယူပေးမည့်အကြောင်း ကမ်းလှမ်းလာ၍ အဖေ့ မှုန့်ဖိုးအားကိုး ၍ ဆေးကျောင်းတက်ရဖို့ ဖြစ်လာသည်။ သို့သော် ခက်မာအဖေမက မြန်မာနိုင်ငံမှ အခြေခံ ရုန်းကန်လူတန်းစား တော်တော်များများလို အရက် နှင့် ထွက်ပေါက် ရှာရင်း အရင်၏ လွှမ်းမိုးမှု့အောက်တွင် သူ့ဘဝခရီးကြမ်းကို ထိုင်ညည်းစမ်းပြရုံမက အဓမ္မထိုင်နားထောင်ပေးရသည့် ခက်မာကိုပါ ရမယ်ရှာပြီး ရိုက်လားနှက်လား လုပ်တတ်သူဖြစ်သည်။ ခက်မာကလည်းခက်မာဆိုတော့ နာမည်အတိုင်း ပိုခေါင်းမာတတ်သူ မတရားမှု့ကို စက်ဆုပ်သူပီပီ ကိုယ်မှန်သည်ထင်လျှင် နောက်မဆုတ်တတ် အဖေကလည်းပန်းကန်နဲ့ခေါင်းရိုက်ခွဲလျှင် မီးဖိုချောင်ထဲ့ပြေး ဓားပါလက်ထဲထိုးထည့်ပေး၍ တစ်ခါတည်းအသေထိုးခိုင်းသူမျိုးဖြစ်လာသည်။ သူမွေးထားပေးလို့ လူဖြစ်လာရခြင်း ကျွေးထားပေးလို့ပညာတတ်ဖြစ်လာရခြင်း အစရှိသဖြင့် မိဘကျေးဇူးမြင့်မိုရ်ဦးအတွက် သူပေးသမျှ ဒုက္ခကိုလည်း လည်စင်းပေးခံရဖို့မှာ မွေးရာပါတာဝန်ဝတ်တရားတစ်ခုဖြစ်သည်ဟု ချောင်ပိတ်ရိုက်ခံရသောအခါ ခက်မာ၏အိမ်မှာ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များစွာနှင့် နာကျည်းမှု့များ စုဝေးရာသာ ဖြစ်လာတော့သည်။အချိန်မရွေးထပေါက်နိုင်သောချိန်ကိုက်ှဗုံးတစ်လုံးလိုအရက်ကိုအလွန်အကျွံသောက်စား နှိပ်စက်တတ်သော အဖေ့အိမ်တွင် မျက်ရည်မျက်ခွက်နှင့် မအိမ်ရသောညလည်းမရှိခဲ့။ တစ်နေ့တစ်နေ့ကျောင်းစာလည်းအာရုံမစိုက်နိုင်ဘဲ တစ်နေ့ပညာစုံလျှင် အိမ်ကထက်ပြေးဖို့သာ ကြံရွယ်နေသည့် ခက်မာမှာ အဖေ့နဲ့ ထိပ်တိုက်တွေ့သည့် အချိုးတကွေ့တွင် အရိုးတွင်တွင်ကျိုးပြီး ဆေးရုံ တက်ရ ခွဲစိတ်ရတော့မှ မွန်းကြပ်ပိတ်လှောင်သည့် ကျိန်စာသင့်စိတ်နှင့် ကျောင်းမပြီးသေးခင်ကပင် ခက်မာ အိမ်ပေါ်ကဆင်းခဲ့ဖြစ်သည်။ တိတ်ဆိတ်အေးချမ်းစွာစာကြိုးစားတတ်သောခက်မာသည်ဘဝတစ်ချိုးကအိမ်နောက်တစ်လုံးမှပေးသော စိတ်ဒဏ်ရာများကြောင့် လောကကြီးကို အရွ့ဲတိုက် စိတ်များသာ ရင့်ထော်ခက်ထန်ခဲ့သည်။ ဂစ်တာကိုကျောပိုးမှာလွယ် ဝိုင်ပုလင်း သုံးလေးလုံးကို လက်ကိုင်အိတ်ထဲဝယ်ထည့်ရင်း ခက်မာ မြို့ပတ်ရထားကို ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်စီးသည်။ ဆေးကျောင်းကို ကျောခိုင်းပြီး ကိုယ့်လိုလမ်းဘေးသရဲဖြစ်နေသော လူငယ်များနဲ့ မိ်တ်ဖွဲ့ကာ ပစ်စလတ်ခတ် သောက်စားမူးညစ် ပျက်စီးတော့သည်။ အချိုးတကွေ့တွင် မူးပြဲနေအောင်ဆေးထည့်ခတ်၍ ခက်မာအပျိုစင်ပန်းကလေးပါ စုတ်ပြတ်နေသည့် ယာတဲအိမ်ကလေးတစ်ခုမှာ ချိုးဖဲ့ ဖျက်ဆီးခံလိုက်ရသည့်အချိန်မှ ခက်မာအိမ်မကဆိုးမှပြန်နိုးထချင်စိတ်အညှောင့်ကလေး စပေါ်တော့သည်။ ထိုယာတဲအိမ်ကလေးကတော့ ခက်မာ ဘဝမှာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် စက်ဆုပ်ရွံရှာဆုံး အိမ်ကလေးတစ်လုံးသာအမြဲဖြစ်နေမှာ သေချာပါသည်။ထိုအချိန်ကဘဝကို အဆုံးထိ ဆွဲသတ်လိုက်ချင်စိတ်မပေါ်ဘဲ မခံချင်စိတ် နှင့် ပြန်ရုန်းထချင်စိတ်သာ တဖွားဖွားအားကောင်းခဲ့သည်ကိုလည်း ခက်မာ အံသြရသည်။ သို့သော်ခက်မာလောကကြီးကိုအနိုင်နဲ့သာအပိုင်ပိုင်းချင်သောရည်မှန်းချက်အရှိန်အဟုန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ပြန်စီးဆင်းချင်သည့် စမ်းချောင်းကလေး ပြန်ဖြစ်လာပါသည်။ ခက်မာဆရာဝန်ကတော့ ရေစီးကြောင်းထဲမှာ အတိတ်ကအမှိုတ်သရိုက်တွေ ပိတ်ဆို့နေသည့် ချောင်းလက်တက်များရှိသည်ဟု ထောက်ပြသော်လည်း ခက်မာမှာ နှုတ်ခမ်းကို တင်းအောင်စေ့၍သာ လူမှု့ကယ်ဆယ်ရေး လုပ်အားပေးတွေ အားတက်သရော ဦးဆောင်လုပ်ပါတော့သည်။ခက်မာလုပ်အားပေးခဲ့သည်ကုသုလ်ဖြစ်ဆေးခန်းများရွေ့လျားဆေးခန်းများသည်ခက်မာ၏အိမ်အသစ်ဖြစ်လာပြီးကျန်းမာရေးအသိဉာဏ်နုံနဲ၍ဒုက္ခကပိုများကုန်သောမရှိဆင်းရဲသားလူနာများသည် ခက်မာ၏မိသားစုဝင်အသစ်များဖြစ်လာသည်။ ခက်မာက လူနာအတွက်ခက်ခဲ့မာကျောနေသော ဘဝတွေကို ဖြေလျှော့နားခိုစရာ တဒဂ်အိုအေစစ်လေး ဖြစ်ချင်သည်။ တစ်ဖက်မှာလည်းလူနားများ၏ ကျေးဇူးတင် မျက်ဝန်းများမှာ ခက်မာ၏ခယောင်းလမ်းက အတိတ်ခြေရာများမှ တဒဂ် ပုန်းခိုမေ့ပျောက်ရာ ပင်လယ်ပြာကလေးဖြစ်လာနိုင်မည်ဟုမျှော်လင့်မိသည်။သို့နဲ့ကျောင်းမပြီးခင်အထိမိသားစုကိုအဆက်အသွယ်ဖြတ်ပြီးခက်မာထိုပင်လယ်ကမ်းစပ်ကလေးမှာပင်သဲအိမ်ကလေးတွေတစ်လုံးပြီးတစ်လုံးဆောက်နေဖြစ်ခဲ့ပါသည်။ ကျောင်းပြီးတော့ခက်မာ မွေးရပ်ဇာတိမှာ အဘိုးဆုံးပါးသွားလို့ တစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့တဲ့ အဖွားကိုအဖော်ပြုရင်း အဘိုး၏ဆေးရုံဟောင်းလေးမှာ အလုပ်သင်ဆင်းသည်။ ခက်မာက ဘဝမှာ ကိုယ့်ကို နင်းချေချိုးဖဲ့ခဲ့သူများကို ကြီးကျယ်ခန်းနားသော အဓိပ္ပာယ်များဖြင့် တည်ဆောက်ထားသော ဘဝဖြင့် ” ဗေဒါပျံအံကိုခဲ ပန်းပန်လျှက်ပဲ “ဟုကြွေးကြော်ပြချင်သည်။ ငယ်ဘအိပ်မက်ထဲက စံပယ်ရုံအိပ်ခန်းလေးမှာ ရိုးရှင်းတိုးဖျော့နေဖို့ စိတ်ကူးကလေးမှာလည်း ကြွေမွခဲ့ပြီ။ ဘွဲ့ရတော့ ခက်မာ ကူညီလုပ်အားပေးခဲ့သော ကုသိုလ်ဖြစ်ဆေးခန်းမှ စကော်လာပေး၍ နိုင်ငံခြားမှာ တစ်နှစ် ပညာသင်ခွင့်ရခဲ့သည်။ အဲ့ဒီနိုင်ငံတွင် အခြေချဖို့ကြိုးစားလိုသော်လည်း ဆက်လက်ရှင်သန်ဖြတ်သန်းမှု့တစ်လျှောက်မှာ ခက်မာကစစ်ဘေးသင့် ဒေသတွေမှာ လူမူ့အကျိုးပြု ကျန်းမားရေးကုသမူ့များလုပ်ပေးသော အဖွဲ့အစည်းများနှင့် ဆက်လက်တွဲဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ခက်မာအတွကကြီးကျယ်ခန်းနားသော ဘဝတန်ဖိုးမှာကိုယ်နဲ့ဘဝတူဒုက္ခအမျိုးမျိုးကြုံရသူများကို ကူပေးနိုင်သည့် မိုင်တိုင်များသာဖြစ်သည်။ သို့သော်ခက်မာကျင်လည်ခဲ့သော ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ခက်မာအပေါ်မတရားသဖြင့် ညင်းဆဲခံခဲရသော အတိတ်ကြောင့် ဝန်ထမ်း အခွင့်အရေးကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားပေးခြင်းမရှိတတ်သော အစိုးရ ကျန်းမာရေးလက်အောက်တွင် ပေးဆပ်အနစ်နာခံဖို့စိတ်ကူးလဲအပေါ်ခဲ့။ သို့နှင့်ခက်မာ၏ ဒိုင်ယာရီတွင် အလုပ်ကိုအကြောင်းပြု၍ ရွေ့လျားကျင်လည်ရသော အိမ်ကလေးတွေ ထပ်တိုးလာပါသည်။ သို့သော်လက်တွေ့ဘဝဆိုသည်မှာ ခြုံကြားမှ ဘုံဖျားကို ရုန်းတက်ပြီး ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာ နိဂုံးကလေးများနှင့် ကန့်လန့်ကာချထားသော တခန်းရပ်ရုပ်ရှင်ဇာတ်လမ်းမဟုတ်သောကြောင့် ခက်မာမှာ ဆက်လက်ရုန်းကန်ရင်ဆိုင်ရသော လောကဓံအထုအထောင်းများလည်း ဆက်လက်ရင်ဆိုင်နေရဆဲပင်။ ထိုအထဲမှာမှ အနာဂတ်အိမ်လေးမှာ ကိုယ်ပိုင်မိသားစုဘဝတည်ဆောက်ဖို့ တွန့်ဆုတ်စိတ် မယုံမရဲစိတ်ကတော့ အဆိုးဆုံးပင်ဖြစ်သည်။ ခက်မာ၏အိမ်အမျိုးမျိုးက လူအထွေထွေမှာလည်းအများစုက ဖြတ်လျှောက်များသာဖြစ်ပြီး အိမ်တွင်းအကြမ်းဖက်မှု့ကြောင့် စိတ်မလုံခြုံတတ်သောခက်မာကလည်း အပြင်လူကို အတွင်းစည်းထဲ ပေးခြေချမိသည်နှင့် ရေဆုံးရေခန်းသာ တွယ်သာ၍မှီခို၍အားကိုးမိတတ်သည်။ ထိုသို့ ကိုယ်ကဘဝတစ်ခုလုံးစာ ပုံအပ်ခဲ့သော်လည်း ပုံဆိုးပန်းဆိုးနှင့်သာ အဆုံးသတ်ခဲ့ရသည့် ပုံပြင်တစ်ချို့ကြောင့် အနာဂတ်တွင် မှေးမှိန်နားခိုစရာ အိမ်ကလေးတစ်လုံးဟု တိတိပပ စိတ်ကူးဖို့ရာ တွန့်ဆုတ်လှသော်လည်း နေသားတကျပင် အထူတလည် လေးပန်ဝမ်းနည်းခြင်းမရှိတော့ချေ။ အလိုဆန္ဒများဖြင့် ယှက်ရက်လွန်းဖွဲ့ထားသော လောကပန်းခြံကလေးမှာ တတိုင်းမွှေးနိုင်သော ပန်းပင်ကလေးတွေ များများစားစားမရှိနိုင်သည့် လောကဓံသဘောကို နောကျေပြီး၍လည်းဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ခက်မာအတွက်တော့ ရုန်းကန်နေ့တနေ့၏ နေဝင်ချိန်အိမ်ကလေးမှာ ကိုယ့်ကိုချစ်ခင်လေးစားတန်ဖိုးထားသောတွေ့ကြုံဆုံကွဲဘဝခရီးသွားဖော်များနှင့်အတူနေရဖို့သာမျှော်လင့်ပါသည်။ တဖန်သူတို့အတွက်လည်း ကိုယ်က ပြန်လာချင်စရာ ချစ်စရာ အိမ်ကလေးသာ ဖြစ်ချင်ပါတော့သည်။

Read More

Featured Selection – Phone Myat Kaythari

Feminist Literature Competition (Round 2)

Featured Selection – Phone Myat Kaythari

ကျမ နဲ့ ကျမ အိမ် လူသားတိုင်းဟာ မွေးကင်းစအရွယ်မှ အသက် ၁၈ နှစ်ပြည့်သည်အထိ “အိမ်” ဆိုသည်နေရာမှာ မိသားစုရဲ့စောင့်ရှောက်မှုကို ခံယူကြရတယ်။ထိုကာလမှာ အစာရေစာလုံလောက်မှု၊ပညာသင်ယူနိုင်မှု အစရှိသည့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပံ့ပိုးမှု့ အပြင် မိဘတွေ ဆီကနေ(unconditional love) လို့ခေါ်တဲ့ ၅၂၈ ချစ်ခြင်းမေတ္တာမျိုးကိုလည်းရရှိဖို့လိုအပ်ပါတယ်။အကယ်၍လူတစ်ယောက်ဟာသူူ့ရဲ့ငယ်ဘဝမှာလုံလောက်တဲ့ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာစောက်ရှောက်မှုမရရှိခဲ့ဘူး၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ လျစ်လျျူရှုခံရတယ်၊မိသားစုဝင်များ၏ အကြမ်းဖက်ခြင်းခံရတယ်ဆိုရင် ထိုလူဟာ မိမိကိုယ်ကိုယုံကြည်မှု့ရှိမရှိခြင်း၊အဆိုးမြင်ဝါဒရှိခြင်း အစရှိသည် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာချို့ယွင့်းမှု့များဖြစ်ပေါ်လာနိုင်ပါတယ်။အထူးသဖြင့်အိမ်တွင်းအကြမ်းဖက်ခံရတဲ့ မိသားစုမှာကြီးပြင်းလာရပါက အကြမ်းဖက်သူ(အဖေသို့မဟုတ်အမေ) ရဲ့အပြု အမူ(Character) များ ကူးစက်လာနိုင်ပါတယ်။ ဒီမှာကျွန်မကအိမ်တွင်းအကြမ်းဖက်မှုနှင့်ပတ်သတ်ပြီးအနည်းငယ်ရှင်းပြချင်ပါတယ်။အိမ်ထောင်တစ်ခုတွင်ပါတနာ(ယောက်ျား သို့မဟုတ် မိန်းမ) ကိုဖြစ်စေ၊ ကွာရှင်းပြတ်စဲထားသော လက်တွဲဖော်ဟောင်းမှဖြစ်စေ၊ ဆွေမျိုးများမှဖြစ်စေ ကာယကံရှင်၏ စိတ်ဆန္ဒကိုဆန့်ကျင်၍ တစ်စုံတစ်ခုကိုစေခိုင်းခြင်း၊ ထိခိုက်နာကျင်အောင်ပြု လုပ်ခြင်းဟာ အိမ်တ င်းအကြမ်းဖက်ခြင်းပင်ဖြစ်ပါသည်။မြန်မာမှု့အသိုင်းဝိုင်းမှာ အိမ်ထောင်ပျက်တယ်ဆိုတာကို အပြစ်တစ်ခုလို့ မြင်တာကြောင့် အိမ်ထောင်ရေးအဆင်မပြေရင်တောင် သားသမီးတွေ စိတ်အားငယ်မှာဆိုးလို့ ၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကကဲ့ရဲ့မှာကြောက်လို့ဆိုတဲ့အကြောင်းပြချက်တွေနဲ့ဆက်လက်ပေါင်းသင်းတတ်ကကြပါတယ်။မြန်မာနိုင်ငံမှာရှိတဲ့အမျိုးသမီး(၅)ယောက်မှာ(၁)ယောက်ဟာ အိမ်တွင်းအကြမ်းဖက်မှုကိုခံစားနေရတယ် ။ဇနီးမယာားအား မိမိစိတ်အလိုမကျတိုင်းရိုက်နှက်ခြင်း၊ဖောက်ပြန်သည်ဟုစွပ်စွဲကာ မနာလိုစိတ်ကို ဗန်းပြ၍ရိုက်နှက်ခြင်း၊အရက်မူးလာ၍လက်ပါခြင်းတို့သည်ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာအကြမ်းဖက်မှုများဖြစ်သည်။သို့သော် မြန်မာအမျိးသမီး အိမ်မထာင်ရှင်တို့သည် “အိမ်ထောင်ကျပြီးရင်တော့ …ယောကျ်ားရိုက်တာခံရမှာပဲ ” ဟူသည့် မည်သူတီထွင်ထားမှန်းမသိသော ဆိုရိုးကို စိတ်မှာ စွဲမှတ်ကာ မိမိအားအကြမ်းဖက်လို့ ဖက်မှန်းမသိခေါင်းငုံ့ခံကြသည်မှာအလွန်သနားစရာကောင်းလှပါသည်။တချို့အိမ်ထောင်ရှင်အမျိးသားများကြတောွလည်းမိမိဇနီးသည်ကိုအလိုမတူသည့်နည်းလမ်းနှင့်အတင်းအဓမ္မကာမဆက်ယှက်ကြသည်။အိမ်ထောင်ကြပြီးပါက မိန်းမများကို sex object ကဲ့ သို့သဘောထား၍ မလေးမစားပြု မူတတ်ကြသည်။အမှန်မှာ လင်မယားဖြစ်စေ၊သမီးရည်းစားဖြစ်စေအလိုမတူလိင်ဆက်ဆံပါကလိင်ပိုင်းဆိုင်ရာအကြမ်းဖက်မှု့မြောက်သည်။အထက်ဖော်ပြပါအိမ်တွင်း အကြမ်းဖက်မှုမှာ သွေးထွက်သံယိုဖြစ်ရပ်များပါဝင်တာကြောင့် အကြမ်းနည်းသည်။အနုနည်းမှာ“စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာအရ၊စီးပွားရေးအရ”အကြမ်းဖက်မှု့ဖြစ်သည်။ထိုအနုနည်းဖြင့် အကြမ်းဖက်မှုမျိုးကို အမျိုးသားများက အများအားဖြင့် ကြုံတွေ့ကြရသည်။” သူများယောက်ျားတွေများပိုက်ဆံရှာနိုင်လိုက်တာ…ရှင်ကြတော့အဖြစ်ကိုမရှိဘူး”စသဖြင့်ထူးခြားချက်မှာဓလေ့ ထုံစံများပေါများခြင်းဖြစ်သည်။မိမိတို့နိုင်ငံရှိဓလေ ထုံးစံများကိုသာမက “မိန်းမဆိုတာ အယုတ်မျိုး” ဆိုသည့်အိမ်နီးချင်းနိုင်ငံမှ အယူအဆကိုလည်း ကော်ပီ (Copy) ပွားမှတ်ယူကြသေးသည်။ထိုအယူအဆက ဘယ်သူကစ၍မိန့်ဆိုလိုက်လည်းမသိ၊သေချာတာကတော့မိန်းမများကိုအလွန်မုန်းနေသူပင်ဖြစ်သည်။ကျွန်မကတောယောက်ျားများကမိန်းမများကိုနိုင်စားရန်အကြောင်းမရှိအကြောင်းရှာဖန်တီးထားတယ်လို့ပဲထင်မြင်မိသည်။အမျိုးသမီးများသည် “အမျိုးးယုတ်” များမဟုတ်ချေ၊ အမျိုးသားကောင်းများကို မွေးထုတ်ပေးသည့်ကရုဏာရှင်များဖြစ်သည်။အမျိုးသမီးများမရှိပဲ နှင့်ထိုယုတ်ညံသည ်အယူအဆများကို ဖန်တီးခဲ့သည့်လူမျိုးစုလည်းမမွေးဖွားလာနိုင်ချေ။ထို့ကြောင့် မိသားစုအတွင်းတွင် ထိုကဲ့သို့ အဓိပ္ပာယ်မရှိသည့် အယူအဆ၊ဓလေ့ထုံးတမ်းများနှင့် အကြမ်းဖက်လာပါက လုံးဝလက်မခံသင့်ပေ။ အမျိုးသမီးတွေဟာ အိမ်ထောင်မပြု မီကတည်းက မိမိကိုယ်ပိုင်ဝင်ငွေကိုဖန်တီးနိုင်အောင် အတတ်ပညာတစ်ခုခုကိုသင်ယူထားသင့်သည်။ထို့ပြင် လက်မထပ်ပီကတည်းက မိမိအိမ်ထောင်ဖက်နှင့် မိမိသည် ဘဝနဲ့ ပတ်သတ်သည့်ခံယူချက်ခြင်း၊ တန်ဖိုးထားတတ်ခြင်းတူညီလားဆိုတာကို ကြိုတင်လေ့ လာထားသင့်ပေသည်။အကယ်၍ အရွေးမှားသွားခဲ့လျှင်လည်း မိုက်ကန်းကန်းနှင့် ဆက်မလျှောက်ပါနဲ့၊အိမ်ထောင်ရေးပြတ်စဲသင့်လျှင်ပြတ်စဲရပါမည်။ထိုကဲ့သို့ အချိန်မရွေးကွာစဲပြတ်စဲ နိုင်ရန်အတွက် ယောကျ်ားဝင်ငွေပေါ်ကိုချည်းမှီခိုနေလို့မဖြစ်ချေ။ဒါကြောင်အမျိုးသမီးတွေအနေဖြင့်အိမ်တွင့်အကြမ်းဖက်မှုကိုကြိုတင်ကာကွယ်နိုင်သည့်အကောင်းဆုံးနည်းလမ်းမှာမည်သူူ့အကူညီမှမလိုဘဲကိုယ်ဟာကိုယ်ရပ်နိုင်အောင်ကြိုးစားခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ သုသေတနစစ်တမ်းများအရ ငယ်စဉ်အခါကအိမ်တွင်းအကြမ်းဖက်မှု့များကိုကြုံတွေ့ခဲ့ရသော ကလေးအများစုသည်အရွယ်ရောက်လာသောအခါ အကြမ်းဖက်သမားများဖြစ်လာတတ်ကြသည်။သို့ဖြစ်၍ မိခင်များအနေဖြင့်မိမိတို့၏သားသမီးများတွင်အလားတူဖြစ်ရပ်မျိုးမဖြစ်ရလေအောင်အိမ်တွင်းအကြမ်းဖက်မှုများကိုလုံးဝလုံးဝခေါင်းငုံ့မခံသင့်ပေ။ကျွန်မကိုယ်တိုင်လည်းအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဖြစ်သည့်အတွက်ထိုကဲ့သို့အိမ်တွင်းအကြမ်းဖက်မှုများကိုလုံးဝလက်မခံချေ။ကျွန်မ၏ငယ်ရွယ်စဉ်ကကြီးပြင်းခဲ့ရသော”အိမ်”တွင်တော့အိမ်တွင်းအကြမ်းဖက်မှု့များမကြုံတွေ့ခဲ့ချေ။သို့သော်အနာဂတ်တွင်ကျွန်မ၏လက်တွဲဖော်နှင့်အတူဖန်တီးရမည့်”အိမ်”တွင်အိမ်တွင်းအကြမ်းဖက်မှု့များကင်းရှင်းအောင်တော့ဆက်လက်ကြိုးစားသွားရပေအုံးမည်။

Read More

Featured Selection – Thiri Htet Zaw

Feminist Literature Competition (Round 2)

Featured Selection – Thiri Htet Zaw

ကျမ နှင့် ကျမ အိမ် (၁) နွေခေါင်ခေါင် ပစ်ချလိုက်တဲ့ မိုးကြိုးတစ်ခုလိုပဲ… ပူလောင်ခြင်း နဲ့ ကြောက်လန့်ခြင်းကို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ကျွန်မရဲ့ မိသားစုဆိုတဲ့ အသိုက်အမြုံလေးရှိတဲ့ အိမ်လေးထဲမှာပေါ့။ မိသားစုရဲ့နွေးထွေးမှု များလို့လားမသိ… ကျွန်မအတွက် အိမ်အရိပ်က မီးလိုပူနေခဲ့တယ်။ (၂) ချစ်သောနှောင်ကြိုးချည်တာ အရမ်းများတင်းထင်ပါရဲ့ ကျွန်မရဲ့အိမ်မက်တောင်ပံအချို့ထပျံဖို့ပွန်းပဲ့ ကုန်ပြီ။ ဘုရားသခင်နားကြားများလွဲသလားရှင့်… ကျွန်မဆုတောင်းခဲ့တာ ဂရုစိုက်မှုလေ ချုပ်ခြယ်မှုများကြားမိလား။ ပွန်းရုံပဲ နာကျင်တာပဲ ဆိုပေမယ့် ခံစားမှုက အရက်ပြန်လောင်းထားသလိုစပ်ဖြင်းဖြင်းနဲ့…။ (၃) လွတ်လပ်ခြင်းကို သင်ကြားမပေးတော့ လွတ်ပြီးလပ်လာတဲ့ မိသားစုဆက်ဆံရေးတွေ… ဆန္ဒတစ်ခုစီအယူခံဝင်တိုင်း လူကြီးဗီဒိုအာဏာနဲ့ပယ်ချ ကြိမ်ဖန်များလာတော့ အရာရာတိုင်းကိုနှုတ်ဆိတ်လာတတ်ပြီ။ (၄) ရွေးချယ်ခွင့်မရှိခဲ့တဲ့ပုံစံခွက်လေး အသစ်ပြောင်းဖို့ အကြောင်းဖန်ခဲ့ပါပြီ။ အိမ်အဟောင်းကြီးက ကင်မွန်းတပ်ပေးလိုက်တယ် သမီးအိမ်ရှင်မဖြစ်ပြီတဲ့ နာမနဲ့ လက်တွေ့တပ်တပ်ဆင်အောင်ပဲလွဲနေသလား။ အိမ်ရှင်မဆိုတာ အိမ်မှာ အရှင်လတ်လတ်ပိတ်မိနေတဲ့ မိန်းမ။ (၅) အိမ်ဦးနတ်ဆိုတာ အားကိုးဖို့ထက် အရိုက်မခံရအောင် အရက် နဲ့အမြည်းနဲ့ပူဇော်ပသရတဲ့ နတ်တစ်မျိုးတဲ့ အရိုးကွဲအောင် ရိုက်မှအသည်းစွဲအောင်ချစ်သတဲ့ သွေးထွက်အောင်မှန်တဲ့စကားရင်ထဲကိုမှန်တာ အရမ်းနာတာပဲ ချစ်စကားနောက်ကွယ်မှာ ပုန်းနေတဲ့ အကြမ်းဖက်မှုက တိတ်တိတ်လေးခိုးရယ်နေတယ် ဘဝကိုလက်လျော့ဖို့အားထုတ်တော့ သားရယ်သမီးရယ် နှောင်ကြိုးတွေနဲ့ ဒီလင်ကိုပစ်တော့ ပတ်ဝန်းကျင်က မျက်လုံးတွေပါးစပ်တွေနဲ့ အရှင်လတ်လတ်ငရဲကျနေသည် သို့မဟုတ် ကျမ နှင့် ကျမ အိမ်။ (၆) အသက်ရှင်သမျှ နိုင်ခွင့်သာသေးသည် ပတ်ဝန်းကျင်ထက်ကြောက်ရသော သားသမီးတို့အနာဂတ် မိခင်စိတ်က မွေးဖွားသောသတ္တိကို အရင်းအနှီးပြု ငရဲနဲ့တူသော အိမ်ကို ကျွန်မဖြိုချလိုက်သည်။ ဘာလောင်းရိပ်မှ မရှိသော ကျွန်မရဲ့ အိမ်သစ်ကလေး သားနဲ့ သမီးတို့ရဲ့ သံယောဇဉ်ဖြင့် တမျှင်ချင်းရစ်ပတ် အမေတစ်ယောက်ရဲ့မာန် မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့လွတ်လပ်ခွင့်တွေ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုမစိုက် စိတ်သစ်လူသစ်ကိုမွေးဖွားပေးလိုက်သော ကျမနှင့်ကျမအိမ်။ ။

Read More