Featured Selection – ” Nang Khem Sein “

Feminist Literature Competition(5)

Featured Selection – ” Nang Khem Sein “

. ငါတို့အားလုံးဟာ……. အာဏာရှင်ကကြိုးဟာ ငွေနဲ့ လက်နက်နဲ့ အခု၂၁ရာစုမှာတော့ ကပ်ရောဂါနဲ့ အင်အားကြီးသူတွေ ကစားကွက်ကြား အင်အားမဲ့သူတွေဟာ ရုန်းကန်ကစား။ အလုပ်ဆိုတာ လုပ်တိုင်း အောင်မြင်နေတယ် ဘယ်သူပြောလဲ သစ်ပင်တစ်ပင် ဖူးပွင့်ဖို့၊သီးဖို့ဆိုတာ သူ့ဗီဇအပြင် ရေ၊‌လေ၊မြေဩဇာနဲ့ လူတစ်ယောက် အောင်မြင်ဖို့ဆိုတာ ကံ၊ဉာဏ်၊ဝီရိယသာမက သူရရှိတဲ့လူ့အခွင့်အရေးတွေနဲ့။ ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့လွှမ်းမိုးမှု မျိုးရိုးအစဉ်အလာအောက်က ခေတ်နောက်ပြန်ဆွဲတွေ ကံကောင်းတယ်၊ မကောင်းဘူးဆိုတာ ငါတို့နိုင်ငံမှာတော့ မြို့ နဲ့ နယ်ပဲ။ ဖိနှိပ်ခံရတာခပ်များများနဲ့ ခပ်နည်းနည်း ဒါပဲကွာတယ်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက ပုံသေအတွေးအခေါ်တွေ လက်ဆုပ်လက်ကိုင်မှားခဲ့မှန်းသိတော့ အခု လူက ဗလာ၊ ခံစားချက်ဟာ နတ္ထိ အတွေးကသေးသေး၊ အတွေးကကြီးကြီး။ ငါ့ဘဝရဲ့ ပြိုလဲကာနီးအခြေ‌အနေတွေဟာ အိမ်မက်မက်ခွင့်မရှိတဲ့သူတွေထက် အများကြီး‌ အခွင့်အရေးရနေတာ။ ငယ်ငယ်က ကြည့်ခဲ့ဖူးတဲ့ ပေါ်လစီကားတွေထဲ စွန့်လွှတ်အနစ်နာခံတတ်တဲ့ဇာတ်ကောင်တွေဟာ တကယ်ရှိတယ် ဟိုးဝေးဝေးကိုသွားရှာ‌မနေနဲ့ စာအုပ်ထဲမရှာနဲ့၊ ဇာတ်ကားထဲမရှာနဲ့ လက်တွေ့ဘဝမှာတကယ်ရှိတယ်။ ငါတို့ရဲ့တိုင်းရင်းသားတွေ၊ ငါတို့ရဲ့တောင်သူလယ်သမားတွေ ဖိနှိပ်ခံနေရတဲ့အလုပ်သမားတွေ၊ ယမ်းငွေ့တွေကြားကစစ်ဘေးရှောင်တွေ လောကဒဏ်ကြားရုန်းထနေတဲ့ ငါတို့ရဲ့ ပြည်သူတွေ အခုငါတို့ရဲ့ လူငယ်တွေ အာဇာနည်သူရဲကောင်းတွေ။ မြင်ရုံနဲ့ နာကျင်ရတဲ့ အထိအရှတွေ စိတ်ဒဏ်ရာတွေနဲ့ မလုံခြုံမှုတွေ ငါတို့‌ရေ၊ငါတို့မြေဟာ ရက်စက် ငါတို့လူတွေဟာ သွေးစိမ်းရှင်ရှင်ထွက်။ ခံစားချက်ကိုမျှဝေ နွေးထွေးမှုကိုမျှဝေ တရားမျှတမှုကိုမျှဝေ လူ့အခွင့်အရေးကိုမျှဝေ စာနာစိတ်ကိုမျှဝေ ငြိမ်းချမ်းခြင်းကိုမျှဝေ ငါတို့အားလုံးဟာမျှဝေ။ ကဗျာမှာငါတို့ဆိုနေကြ ပြည်ထောင်စုအမွေ နောင်ဘဝမှာ ဒီနိုင်ငံထဲပြန်ဝင်စားရအောင် ဖိနှိပ်ခံရမှုကိုဒီမှာအပြီးသတ် ဖက်စစ်စိတ်ဓာတ်ကိုဒီမှာအပြီးသတ် တော်လှန်ရေးကိုဒီမှာအပြီးသတ် စည်းလုံးခြင်းနဲ့ ငါတို့တွဲလက်တွေ ခိုင်မြဲလျက်။ စာရေးသူ − Nang Khem Sein

Read More

Featured Selection – “Aung San “

Feminist Literature Competition(5)

Featured Selection – “Aung San ”

. ” မနက်ဖြန် ” ချွေးစေးများ နစ်မွန်း ရုပ်ခန္ဓာက အေးစက်စက် မျက်လုံးတွေ ဖွင့်ထားသလား ဆုံးဖြတ်ရတာ မသဲကွဲ ခေါ်သံလား အော်သံလား ဘာမျှမထူးခြား ငါ ဘီလူးစီးနေတာလား။ ကမ္ဘာကို မကြာခဏလာတဲ့ ကပ်ဆိုးက ငါတို့ကို ရက်စက်စွာ ဝါးမျို နေ့မြင်ညပျောက်တဲ့ လောကထဲ အသက်ရှင်အောင် ပြေးလွှားမနေရဘဲ Social Media မှာ ငါတို့ စိတ်ကိုရောင်းစားတယ်။ မည်းမှောင်တဲ့ ချောက်နက်ထဲ ငါ့တစ်ကိုယ်လုံး လွင့်စင်သွားနေဆဲ စိတ်ဟာ လေဟုန်မိတဲ့စွန်လို တရွေ့ရွေ့ ဝေးသွားနေတယ် ခြေကားယား လက်ကားယား ဘုရားလည်းတ အမိလည်းတ ဒါ အိပ်မက်ဆိုးလား။ အတ္တနဲ့ဖုံးလွှမ်းတဲ့ လောကကြီးက ငါ့အတွက် အကျည်းတန်မှန်တစ်ချပ်ပဲ ဦးနှောက်တွေ ဖုန်တက်ပြီး သုံးစားမရလို့ ပစ်ချခဲ့ရတာအခါခါ နေ့ဘက်လား ညဘက်လား ကြယ်တွေဆိုတဲ့ သီချင်းသံ နေ့ဘက်မှာ ငါကြားမိတယ် ကမ္ဘာ့မကြေဘူး။ မကောင်းဆိုးဝါးဟာ လက်ညိုးကွေးပြီး အိပ်မက်တွေကို ခိုးတယ် လင်းအားမကောင်းတဲ့ ဖျောက်ဆိပ်ကြယ်တွေ ကမ္ဘာမြေက မီးလုံးတွေကိုအံတုနေဆဲ ပြင်းပြတဲ့ စိတ်ဆန္ဒတွေနဲ့ ရုတ်တရက် ဖျတ်ခနဲကြွေကျ ငါတို့ဟာ နဂါးငွေ့တန်းကကြယ်တွေလား။ နံရံပေါ်က ပြက္ခဒိန်ဟာ မှင်နီတွေနဲ့ ပြည့်နှက် အတိတ်တွေ အားကောင်းခဲ့သလောက် အနာဂါတ်တွေက မရေမရာ ပစ္စုပ္ပန်မှာ လမ်းပျောက်နေမိ ငါ မျက်လုံးပွင့်ခဲ့တဲ့ညတွေပေါ့။ နောက်ဆုံးပေါ် ကားတစ်စီးရဲ့ ဖုန်သုတ် အဝတ်တစ်ခုလို ငါ့ဘဝဟာ ခမ်းနားဆဲ လမ်းမှားတဲ့ အတ္တကောင်တွေကို တွန်းထုတ်တဲ့ င့ါလက်တွေ အရောင်လက်နေခဲ့တယ် ဝမ်းကတော့ ဟာနေဆဲ။ မုန်တိုင်းထန်တဲ့ ပင်လယ်ပြင်ဟာ မည်းမှောင် တိတ်ဆိတ်ပေမယ့် ငါ ကူးခတ်နေရဆဲ ကမ်းလည်းမမြင် လမ်းလည်းမထင် ငါ ကူးခတ်နေရဆဲ မသေချာတဲ့ မနက်ဖြန်အတွက် ငါ ငါ ငါ … ကူးခတ်နေရဆဲပါ။

စာရေးသူ − Aung San

Read More

Featured Selection – “နွေယုမေ”

Feminist Literature Competition(5)

Featured Selection – “နွေယုမေ” .

“တော်လှန်ရေးကာလ စိတ်ကျန်းမာရေးအတွေ့အကြုံ” (၁) ဝိုးတိုးဝါးတားပုံရိပ်တွေ သံစုံဟစ်နေတဲ့အသံတွေ ပြေးလွှားနေကြသလား ကခုန်နေကြသလား ခေါ်ကြစမ်းပါဗျာ ကျနော်လည်းလိုက်မယ် လွတ်လပ်ခြင်းကိုရှာဖွေမလို့။ (၂) သနားစရာအရုပ်ကလေး ခွေးရူးတွေဝိုင်းဆွဲကြသတဲ့ ဟိုနားတစ်စ ဒီနားတစ်စနဲ့ ကြည့်ရက်စရာမရှိဘဲကိုယ့်လူ မကျေနပ်လို့သွားမောင်းတဲ့သူပါ ပြန်ကိုက်သတဲ့ဟ ဒီသတင်းတွေကြား ငါဟာငူငိုင်ရင်း အရုပ်ကလေးဖြစ်သွားလေသလား။ (၃) ငှက်တွေပျံတယ် တိမ်တွေလွင့်တယ် မိုးသားပြာမှာ တိမ်တွေရုပ်ရှင်ပြနေကြတယ် ငါဟာပြတင်းပေါက်မှာနေရာယူပြီး ထိုင်ငေးမိတယ် သက်မဲ့ကျောက်ရုပ်ကြီးလို ငါဖြစ်ခဲ့ပြန်။ (၄) နေရောင်ခြည်ဖြာတဲ့စပါးခင်းထဲ မြွေတစ်ကောင်လိုတိုးဝင်ပြီး သူတို့နဲ့ယိမ်းကမယ်ဟေ့ ဒီနေ့တော့ငါလွတ်လပ်မလားပေါ့ ဒီလူသားတစ်ယောက် အသက်မရှိလေသလား လွင့်မျောနေသလား မခံစားတတ်တဲ့နှလုံးသားနဲ့ ရပ်တည်နေပြန်။ (၅) ကြယ်ကလေးတွေမှိန်တုတ်တုတ် လကလေးကသာသာပေါ့ ခေါင်းမော့ပြီးလက်ဆန့်တယ် နှလုံးသားကိုတိုးဝင်ကြစမ်းပါ ငါ့ဝိဉာဉ်ကိုထိကြစမ်းပါ ငါမင်းတို့လို လွတ်လပ်စွာ လွတ်လပ်စွာနဲ့ အေးချမ်းချင်ပြီ။ (၆) ဩကာသနဲ့စတဲ့တရားတွေကို စိတ်ငြိမ်ဆေးအနေနဲ့ကျွေးလိုက်တယ် မင်းအေးချမ်းတော့ပေါ့ ရွတ်နေတဲ့တရားတွေနောက် ဒီအရိပ်မလိုက်ဘဲ အဆုံးမရှိလျှောက်သွားပြန်ပြီ။ (၇) ကြယ်တွေကြွေတယ် အနာဂတ်တွေအခြွေခံရတယ် ဒီကာလရဲ့ဒဏ်တွေကြောင့်ပေါ့ စိတ်နှလုံးတွေမခိုင်ခဲ့ပြန်ဘူး ပိတ်လှောင်မှုတွေပေါင်းပြီး အမှောင်တိတ်နေရာလေးမှာ ရင်တွင်းအော်ဟစ်ပြီး အသံတိတ်နဲ့ငိုကြွေးရတဲ့နေ့တွေဟာ မရေတွက်နိုင်ခဲ့။ (၈) ဒီရုပ်ကြီးဟာအရိပ်မဲ့တယ် ကျန်းမာရေးတွေဖောက်တယ် ဘွဲ့လက်မှတ်တစ်ခုနဲ့ အနာဂတ်တွေပျောက်ခဲ့တယ် ရှေးရိုးဆန်အသိုင်းအဝန်းတွေကြား လှောင်ရယ်သံတွေ ကျင့်ဝတ်မရှိတဲ့စကားတွေနောက် မွန်းကျပ်ပိတ်လှောင်ခဲ့တာ နေ့ပေါင်းမျာစွာနဲ့ နှစ်နဲ့ချီကြာခဲ့။ (၉) ခင်ဗျားတို့ကြုံဖူးလား အများနဲ့တစ်ယောက်ဟစ်အော်နေရသလိုမျိုးလေ ဘယ်သူမှအားမပေးတဲ့လမ်း အိပ်မက်တစ်ခုသာကိုင်ရင်း အိမ်လေးထဲနေ့စဉ်ကြုံနေရတဲ့ဒုက္ခတွေက ဘယ်လောက်ဆိုးရွားလဲဆိုတာပေါ့။ (၁၀) အစကတော့ ဒုက္ခတိုင်းဟာ ခဏတာလေးလို့ပဲ ကျုပ်ထင်ခဲ့တာ ခုတော့နှစ်နှစ်နီးပါးကြာခဲ့ပြီ လွတ်လပ်ချင်တဲ့အတွေးတွေ မွန်းကြပ်တယ်လို့အော်ဖို့တောင် မွန်းကြပ်နေလို့ နာကျင်မှုတွေဟာ ကျုပ်စိတ်ထဲအခဲစိုင်တွေဖြစ်တဲ့ထိ။ (၁၁) ချစ်ရသူတွေလွင့်သွားတာကြည့်ရတယ် စိတ်ကျမှုတွေဟာနေ့စဉ်ဝင်တယ် လှောင်ပြောင်မှုတွေဟာထိုးနှက်တယ် ရုပ်တရားကြီးကဖောက်ပြားတယ် ဒီလိုနဲ့လုံးချာနေတဲ့ကျုပ်ဘဝဟာ လွတ်လပ်မှုကိုရှာဖွေဖို့ မလိုလားတော့ တိတ်တိတ်လေးကြွေသွားဖို့သာ မျှော်လင့်မိခဲ့။ (၁၂) အရာရာဟာပင်ပန်းတယ် လွှတ်ချဖို့အဆင်သင့်တဲ့ထိ ဒီမိန်းကလေးပင်ပန်းနေပြီ တစ်ယောက်တည်းမဟုတ်တဲ့ခါ ဝန်းကျင်ကအဖြစ်တွေကိုတွေ့တဲ့ခါ ထွက်သွားတဲ့အရိပ်ကိုချုပ်ကိုင်ရင်း အားတင်းရပြန်တယ် နိုင်ရာတွေကူရပြန်တယ် မြူမှုန်လောက်အားနဲ့ပေါ့။ (၁၃) လက်ထဲမှာပိုက်ဆံမရှိဘူး မိသားစုတွေမကြည်ဘူး ဟားတိုက်ပြီးဝိုင်းရှုံ့ကြတယ် ဒါပေမယ့် စွန်ကလေးလိုလေ ဆွဲတဲ့သူတွေနောက် ရှိသမျှဒေါက်တွေအားပြုရင်း လေထဲမှာရုန်းကန်ပေးရအုံးမယ်။ (၁၄) လိုအပ်သူတွေအတွက် ပိတ်လှောင်မှုတွေကိုခဏသော့ခတ်ခဲ့တယ် ပျော်ရွှင်မှုတွေဖန်တီးပေးတယ် အားအင်တွေပေးတယ် သူတို့တွေအဆင်ပြေရင် ကျုပ်ကျေနပ်တယ် ရှင်သန်မှုကိုအဓိပ္ပာယ်ဖြည့်ခဲ့တယ်။ (၁၅) တစ်နေ့နေ့တော့လေ ကျုပ်ဇုန်တစ်ခုခုမှာမြောရင်း အိပ်မက်တွေထုဆစ်ချင်သေးတယ် သိုလှောင်မှုတွေကိုပစ်ချချင်သေးတယ် တောင်တန်းတွေပေါ်မှာ အားပါးတရငိုချင်သေးတယ် ခုတော့ တွန်းလှန်ရင်းရုန်းကန်ရင်း….။ စာရေးသူ − နွေယုမေ

Read More

WINNER – “Hlaing Myat”

Feminist Literature Competition(5)

WINNER – “Hlaing Myat” .

” တော်လှန်ရေးကာလ စိတ်ကျန်းမာရေး အတွေ့အကြုံ ” ငွေမရှိ၊ ဂုဏ်မသိ၊ ချမ်းသာနတ္ထိ – မရှိခြင်း ဂုဏ်ပုဒ်များ ထုံမွမ်းထားသော အိမ်ခြေစိပ်စိပ် ကျမတို့ ရပ်ကွက်လေး နာမကျန်းတာ ကြာခဲ့ပြီ၊၊ အာဏာသိမ်းအစိုးရ၏ အုပ်ချုပ်မှုအောက် ကိုဗစ်ရောဂါဒဏ်နှင့် စီးပွားရေး ကျဆင်းမှုဒဏ်များကို အလူးအလဲခံနေရသည့် မရှိတရား ဂုဏ်ရှင်တို့၏ နွမ်းလျလျ မျက်နှာထားကို ကျပ်ညှပ်သိုသိပ်စွာ စီကာရီကာ တည်ရှိနေသော ဆယ်ပေအိမ် အမိုးများအောက်တွင် တွေ့မြင်နိုင်သည်၊၊ အများစုမှာ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ထိုးနှက်ချက်များ ခံထားရပုံပေါ်သည်၊၊ သို့ရာတွင် မှီတင်းနေထိုင်သူ အများစုမှာ စက်ရုံအလုပ်သမား၊ လက်လုပ်လက်စား အခြေခံလူတန်းစား မိသားစုများ ဖြစ်ကြ၍ နေ့စဥ် စားဝတ်နေရေး ကိစ္စရပ်များကိုသာ အာရုံစိုက်နိုင်ကြသည်၊၊ စိတ်ကျန်းမာရေးကို ဂရုစိုက်ရန် မဆိုထားဘိ ထမင်းနပ်မှန်နိုင်ရန်အတွက် ကိုယ်ကျန်းမာရေးကိုပင် အလေးမထားအားကြဘဲ နေဝင်မိုးချုပ် ရုန်းကန်လှုပ်ရှားကြရသည်၊၊ ကျမသည် ယခုအချိန်တွင် အာဏာဖီဆန်ရေးလှုပ်ရှားမှုတွင်ပါဝင်နေသည့် စိတ်ပညာ မေဂျာ အထူးပြုကျောင်းသူဖြစ်ရာ တက္ကသိုလ်ဆက်မတက်ဖြစ်စေဦးတော့၊ ကျမ သိထားသော ဗဟုသုတများ၊ သင်ယူခဲ့ရသော အတတ်ပညာများကို အလဟဿ မဖြစ်ချင်ခဲ့၊၊ မိသားစု စားဝတ်နေရေး အခြေအနေအရ စက်ရုံတွင် အချိန်ပြည့် အလုပ်လုပ်ရ၍ တော်လှန်ရေးတွင် ထဲထဲဝင်ဝင် မပါဝင်နိုင်စေဦးတော့၊ ရပ်ကွက်အတွင်းမှ လူများအတွက် အထောက်အကူတစ်ခု ဖြစ်ပေးချင်သည်၊၊ ထို့ကြောင့် အလုပ်ဆင်း အိမ်ပြန်ချိန်များတွင် လမ်းတစ်လျှောက် ကြားမြင်တွေ့သိရသည် များကို စိတ်ကျန်းမာရေး ရှူထောင့်မှ စဥ်းစားခန်း ထုတ်ကာ လေ့လာစောင့်ကြည့်ဖြစ်သည်၊၊ သို့မှသာ လိုအပ်သည့် အကြံဥာဏ်များပေးခြင်း၊ ဆွေးနွေးအားပေးခြင်းနှင့် ဆိုးဝါးသော လက္ခဏာများအတွက် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဆွေးနွေးခြင်းများ ခံယူနိုင်သည့် နေရာများ လမ်းညွှန်ပေးခြင်းတို့ ဆောင်ရွက်ပေးနိုင်မည် မဟုတ်ပါလား၊၊ ယခုကာလများ၌ ဤရပ်ကွက်ငယ်တွင်း စက်ရုံဆင်း အိမ်ပြန်ချိန်များတွင် သတိထား စောင့်ကြည့်ဖြစ်သော လူများအကြောင်း စဥ်းစားခန်း ဖွင့်လိုက်လျှင် လမ်းထိပ်ရှိ ဖွားဖွားတင်၏ မာန်တင်းထားသော မျက်နှာထားက ထင်းခနဲ ပေါ်လာသည်၊၊ ဖွားဖွားတင်တို့ ဇနီးမောင်နှံသည် ဤရပ်ကွက်လေးအတွင်း အအေးဆိုင်လေးဖွင့်ကာ စီးပွားရှာခဲ့ကြသည်မှာ ဆယ်နှစ်နီးပါးရှိခဲ့ပြီ၊၊ ကိုဗစ်တတိယလှိုင်းအတွင်း ဖွားတင် အမျိုးသားမှာ အဆုတ်ရောဂါ အခံလည်းရှိ၍ ဆုံးပါးသွားခဲ့သည်၊၊ အိမ်ပြန်ချိန်များတွင် ဖွားတင်၏ အိမ်ကလေးဆီသို့ လှမ်းမျှော်ကြည့်လိုက်တိုင်း ဖွားတင်တစ်ယောက် ဘုရားဝတ်ပြုနေသည်ကိုသာ တွေ့ရတတ်သည်၊၊ ရုံးပိတ်ရက် တစ်ရက်တွင် ကျမသည် ဖွားတင်၏ စိတ်ကျန်းမာရေး အခြေအနေကို မေးမြန်းပြုစုလို၍ အလည်သွားဖြစ်ခဲ့သည်၊၊ ကျမ- “ဖွားတင် နေရတာ သက်သာရဲ့လား၊၊ ဖျားတာနာတာရော ရှိသေးလား” ဖွားတင်- “သက်သာပါတယ် မြေးရယ်၊၊ အစကတော့ ညည်းတို့ အဖိုးဆုံးတာကို လက်မခံနိုင် ဖြစ်နေတာ၊၊ အိမ်မှာလည်း သူ့ခြေရာလက်ရာချည်း မို့လားကွယ်၊၊ တစ်ဖြည်းဖြည်းချင်း လက်ခံလာနိုင်တဲ့အခါ သတိကပ်ပြီး သက်သာအောင်နေရတာပေါ့ကွယ်” ကျမ- “စိတ်ရော အဆင်ပြေရဲ့လား ဖွားဖွား၊၊ မြေးတို့ ဘေးမှာ ရှိတယ် ဘာမှ အားမငယ်နဲ့နော်” ဖွားတင်- “တစ်ဘဝလုံး လောကဓံတရားနဲ့ ကြုံတွေ့လာရတာ မြေးရယ် တရားနဲ့ဖြေပါတယ်၊ မထိန်းချုပ်နိုင်တဲ့ အရာတွေ လိုတာထက်ပို မခံစားဖို့ တို့ဘုရားရှင် ဟောခဲ့တယ်မို့လား၊၊ အမျှဝေဆုတောင်းပေးတာက သူ့အတွက် တစ်ခုခု လုပ်ပေးနေသလို ခံစားရတော့ ခုလည်း ဘုရားရှိခိုးပြီး သူ့အတွက် ဆုတောင်းပေးနေတာ၊၊ ဆုတောင်းဝတ်ပြုတာက ဖွားဖွားအတွက် အကောင်းဆုံး စိတ်ဖြေမှုပေါ့ မြေးရယ်” အခြေခံစိတ်ကျန်းမာရေး ဗဟုသုတဟူ၍ တကူးတက လေ့လာလိုက်စားခဲ့သည်မဟုတ်ပါဘဲ “လက်ခံ-ရှေ့ဆက်-သတိကပ်” အဆင့်များကို ဘဝက သင်ပေးခဲ့ဟန် တူသည်၊၊ ထိန်းချုပ်မရသော အရာကို လက်ခံ၍ ဆုတောင်းဝတ်ပြုခြင်းကို စိတ်ကျန်းမာရေး ဖြေရှင်းချက်ဖြင့် အံခဲထားသော ဖွားတင်ကို ကျမ လေးစားမိသည်၊၊ ဖွားတင်၏ စိတ်ကျန်းမာရေးကို အနည်းငယ်တော့ စိတ်ချသွားပြီး အိမ်ပြန်ချိန်များတွင်တော့ မှန်မှန် စောင့်ကြည့်ရပေဦးမည်၊၊ ရပ်ကွက်တွင်း သိသိသာသာ စိတ်နာမကျန်းသူများအကြောင်း ပြောရလျှင် မမမေက မပါမပြီး၊၊ မမမေမှာ လှပကျော့မောစွာ ဝတ်စားနေထိုင်တတ်သော ညဥ့်မင်းသမီး တစ်ဦးဖြစ်ကာ ခေတ်ကောင်းစဥ်အခါက ရပ်ကွက်အတွင်း ငွေလိုပါက မငြင်းဘဲ ကူညီပေးလေ့ရှိသောကြောင့် ကျမတို့မိသားစုမှာလည်း မမမေ၏ ကျေးဇူးမကင်း၊၊ ညအသုံးတော်ခံခများဖြင့် မိသားစုကို ရှာကျွေးနေရာမှ နိုင်ငံရေး မတည်ငြိမ်မှုများကြောင့် ငွေရပေါက်လမ်း မချောင်လည်တော့၊၊ ကိုဗစ်တတိယလှိုင်းအတွင်း ကင်ဆာသမား ဖခင်နှင့် ပိန်လှီအားနည်းသော မိခင်တို့ကို ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ဆုံးရှုံးလိုက်ရ၍ အရူးမီးဝိုင်းလျက် ရှိသည်၊၊ ဤရက်ပိုင်းအတွင်း စက်ရုံအပြန် နှစ်ရက်သုံးရက်တစ်ခါလောက် မမမေဆီ ရောက်ဖြစ်သည်၊၊ မမမေမှာ ကြောင်စီစီ ဖြစ်ကာ တရှုံ့ရှုံ့ငိုသည့် အခါငို၊ ငိုင်သည့်အခါင်ိုင် ဖြင့် စကားလည်း များများစားစား မပြော၊၊ လောကဓံတရားများ အမျိုးမျိုး အဖုံဖုံ ကြုံတွေ့ရပြီးနောက် ခံစားချက်ကို ထုတ်ဆည်း မျိုသိပ်ခြင်းအတတ်၌ တစ်ဖတ်ကမ်းခတ်ခဲ့ပုံရသည်၊၊ ခံစားရသမျှ မြိုသိပ်ခြင်းကြောင့် စိတ်ကျန်းမာရေး ထိခိုက်လာမှာ စိုးရသည်၊၊ ကျမမှာ ရင်ဖွင့်သမျှ နားထောင်ပေးချင်သော်လည်း မမမေက တုံ့တုံ့မျှ မလှုပ်၊၊ သို့အတွက် ကျမမှာ ဖတ်မှတ်ထားသမျှ ဗဟုသုတများ အသုံးပြုကာ တတ်နိုင်သ၍ အကြုံပြုရတော့သည်၊၊ ကျမ- “မမမေ၊ အခုလို ကြိတ်ခံနေတာက ပိုခံရခက်တယ်၊၊ ကြာရင် စိတ်ကျန်းမာရေးအတွက်လည်း မကောင်းဘူး၊၊ လှိုင့်ဆီ ရင်ဖွင့်ချလိုက်ပါနော်၊၊ နားထောင်ပေးဖို့ မမမေနား ရှိပါတယ်… နော် မမ၊၊ (မမမေ တစ်ခွန်းမှမဟ) ကျမ- “ဒါဖြင့် လှိုင် ပေးတဲ့ နည်းလမ်းလေးတွေ လိုက်လုပ်ချင်လားဟင်၊၊ ဖြစ်ပြီးသွားတဲ့ အကြောင်းကိစ္စတွေမှာ မမမေ စိတ်မဖြေနိုင်သေးမှန်း သိပေမယ့် အခုထက်ဆိုင်ရင် စိတ်သက်သာရာ ရမှာပါ… နော်၊၊ အသက်ရှင်နေသ၍တော့ အားတင်းထားရဦးမယ်လေ မမရယ်” (မမမေ ခေါင်းညိမ့်ပြသည်) ကျမ- “မမမေ နေ့တိုင်း စိတ်ထဲခံစားရသမျှ ဒိုင်ယာရီ ချရေးစေချင်တယ်၊၊ ခံစားရတာတွေ၊ ဖြစ်ချင်တာတွေ၊ နောင်တတွေ၊ ဝမ်းနည်းစရာတွေကို ချုပ်တည်းမထားဘဲ ချရေးကြည့်နော်၊၊ ဒါကလည်း ရင်ဖွင့်ချတာပဲလေ၊၊ ပုံမှန်လေးတော့ လုပ်စေချင်တယ်၊၊ နောက်နည်းလမ်းတစ်ခုကတော့ သရုပ်ဆောင်ဝါသနာပါတဲ့ မမမေအတွက် ခက်ခဲမယ်တောင်မထင်ဘူး၊၊ မှန်ရှေ့မှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ရင်ဖွင့်ပြောပြလို့ ရသားပဲ မမရဲ့၊၊ မမကိုယ်မမ ပြောချင်တာတွေ၊ နှစ်သိမ့်ချင်တာတွေ ပြောချလိုက်နော်၊၊ စိတ်သက်သာလာမှာပါ၊၊ ကလေးဘဝတုန်းက လှိုင်တို့ မကျေနပ်ချက်တွေ သွားသွားအော်တဲ့ ရပ်ကွက်နောက်က ရေကန်လေး မှတ်မိလား မမ၊၊ လာမယ့် တနင်္ဂနွေ လှိုင့်အလုပ်ပိတ်ရက်ကျ ကလေးတုန်းကလို ရေကန်နား သွားပြီး စိတ်ထဲ အော်ပစ်ချင်တာတွေ အားကုန်အော်ချပစ်ကြမယ်လေ နော်၊၊ (မမမေက သဘောတူသည့်ဟန် ခပ်ယဲ့ယဲ့ ပြုံးပြသည်) ထိုတနင်္ဂနွေမှစ၍ မမမေ တစ်စတစ်စ သက်သာလာပုံရသည်၊၊ ရုံးဆင်းချိန်များတွင် မမမေတို့အိမ် ပြတင်းပေါက်ကို လှမ်းလှမ်းကြည့်ဖြစ်ရာ ယခင်လို ငူငူငိုင်ငိုင် ထိုင်မနေတော့ဘဲ စာရေးနေတတ်သော မမမေကို တွေ့ရတတ်သည်၊၊ လာမည့် ပိတ်ရက်တွင် မမမေထံသွားလည်ကာ များစွာ မထူးခြားလျှင်တော့ တတ်ကျွမ်းသူများနှင့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဆွေးနွေးအားပေးခြင်းများ ပြုလုပ်ရန် တိုက်တွန်းရပေဦးမည်၊၊ နွမ်းလျအိမ်ပြန်ခရီးတွင် နေအိမ်ကို လှမ်းမြင်ရပြီ ဆိုလျှင် ဖရုဿဝါစာ စကားများကပါ နားထဲ တစ်ပါတည်း ဝင်လာတတ်သည်၊၊ ဘေးအိမ်မှ ကိုနိုင်တို့ လင်မယား ရန်ဖြစ်သံ၊၊ များသောအားဖြင့် နားထဲဝင်လာသော အချင်းအရာများအရ အရက်လျော့သောက်ဖို့ ပြောရင်း ရန်ဖြစ်ကြသည်များသာ၊၊ ဇနီးသည်မှာလည်း သူဌေးအိမ်မှာ၌ အဝတ်လျှော်၊ ကြမ်းတိုက်လုပ်ရာ များများစားစား မရ၍ အသုံးစရိတ် လျော့ချချင်ဟန်ရသည်၊၊ ကိုနိုင်မှာ ယခင်က အပြုံးချိုချိုနှင့် လူတကာ ခင်မင်လောက်စရာ လူတစ်ယောက်၊၊ အာဏာသိမ်းမှု ဖြစ်စတွင် ဆန္ဒထွက်ပြရန်အလုပ်သမားများကို စည်းရုံးသောကြောင့် အလုပ် နှောင့်နှေးစေသည်ဟု ဆိုကာ အလုပ်ဖြုတ်ခံခဲ့ရသည်၊၊ အလုပ်ပြုတ်ပြီးနောက် ကြုံရာကျပန်း လုပ်နေသော ကိုနိုင်တစ်ယောက် ရန်လိုတတ်လာသည်ကို ကျမ သတိပြုမိသည်၊၊ သေးသေးဖွဲဖွဲမျှ အပြောမခံ၊၊ ရန်ထောင်တတ်လာသည်၊၊ ရက်ကွက်တွင်း အော်ကြီးဟစ်ကျယ် ရန်ဖြစ်သံ ကြားရပြီဆိုလျှင် ကိုနိုင် ပါလာတတ်သည်၊၊ ဒေါသထွက်လွယ်ခြင်းသည် စိတ်ကျခြင်း၏ စိတ်ခံစားမှုဆိုင်ရာ လက္ခဏာတစ်ရပ်ပင် မဟုတ်ပါလား၊၊ ဒီတစ်ခါ ကိုနိုင့်မိန်းမ အိမ်လာလည်လျှင်တော့ ကိုနိုင်၏ ပြောင်းလဲလာသော စရိုက်လက္ခဏာများကို မေးမြန်း သုံးသပ်ကာ အကြံပေးဦးမည်ဟု စိတ်ထဲ တွေးလိုက်သည်၊၊ အနာသိလျှင် ဆေးရှိသည်လေ၊၊ အတွေးရထားရှည်သည် အိမ်ဘူတာသို့ ဆိုက်လာသောအခါများတွင်တော့ မိသားစု အကြောင်းကိစ္စများသာ ခေါင်းထဲ ဝင်လာသည်၊၊ ကျမတို့ မိသားစုမှာလည်း များစွာ ပြေလည်လှသည် မဟုတ်၍ သောကဗျာပါဒများဖြင့် စိတ်မကျန်းမာသော အခါများ ရှိမည်မှာ ပြောစရာပင် လိုမည်မထင်၊၊ လွန်ခဲ့သောလက အလုပ်၌ အာမခံချက်မရှိသော ကိုဗစ်ကာကွယ်ဆေးများ အတင်းအကျပ် ထိုးရန် ဖိအားပေးသောကြောင့် ကြီးကြပ်ရေးမှူးနှင့် စကားများရန်ဖြစ်ပြီး ကိုကို အလုပ်နားခဲ့ရသည်၊၊ ဖေဖေ ဆုံးပါးသွားထဲက အိမ်၏ စားဝတ်နေရေးကို ကိုကိုက တာဝန်ယူခဲ့ခြင်း ဖြစ်သော်လည်း အခြေအနေအရ မေမေက အိမ်ရှေ့တွင် တဲလေးထိုးကာ မနက်ပိုင်း အသုပ်ရောင်း၍ မိသားစု စားဝတ်နေရေး ပြဿနာကို တစ်ဖက်တစ်လမ်းကဖြေရှင်းသည်၊၊ ထိုကာလများတွင် ကိုကိုမှာ ကျမတို့နှင့် စကားမပြောဘဲ အခန်းတွင်း အောင်းနေတတ်သည်၊၊ အစားပင်ပုံမှန်မစား၊၊ တစ်ခါတစ်ရံ တနေကုန် အိပ်နေတတ်ပြီး နေ့နှင့်ည မှားသည့်အခါ မှားနေတတ်သည်၊၊ မေမေ တစ်ခုခု ဝယ်ခိုင်းလျှင်လည်း အာရုံမရှိဘဲ ဝယ်ခိုင်းသည့် အရာကို မေ့မေ့ကာ ပြန်လာသောကြောင့် မကြာခဏ ပူညံပူညံ ဖြစ်တတ်ကြ၏၊၊ ကိုကိုက လူတစ်မျိုး၊၊ ဤလက္ခဏာရပ်များက စိတ်ကျခြင်း ဖြစ်သည်ဟု ပြောသည်ကို လက်မခံချင်၊၊ အွန်လိုင်းမှ အခမဲ့ စိတ်ကျန်းမာရေးတိုင်ပင်ခန်း တစ်ခုခုတွင် ရင်ဖွင့်တိုင်ပင်ဖို့ အကြုံပြုသည်ကို ရှက်စရာကောင်းသည်ဟု ဆိုသည်၊၊ မေမေကလည်း ကိုကို့ဘက်မှ ပါခဲ့သည်၊၊ “သန်သန်မာမာ လူငယ်ယောကျာ်းလေးက စိတ်မကျန်းမာစရာလား၊ အစိုးရိမ်လွန်တာ” ဟု ကျမကို အပြစ်တင်သည်၊၊ ဤသို့ ဆက်သွားပါက အခြေအနေ ပိုဆိုးလာပြီး အလုပ်လျှောက်ရာတွင် စိတ်မကြည်မလင်ဖြစ်ကာ အာရုံကြော ထိခိုက်လာနိုင်သည်ဟု အကျိုးအကြောင်းသင့် ရှင်းပြခါမှ နှစ်ဦးစလုံး လက်ခံသွားသည်၊၊ ကိုကိုမှာ တတ်သိကျွမ်းကျင်သော ပညာရှင်များနှင့် နှစ်ခါ၊ သုံးခါ ဆွေးနွေးအပြီးတွင်တော့ အဆင်ပြေလာပုံရသည်၊၊ အိပ်ချိန်စားချိန် ပြန်မှန်လာပြီး ယခုဆိုလျှင် တက်တက်ကြွကြွ အလုပ်လည်းပြန်ဝင်နေပြီ ဖြစ်၏၊၊ ကိုကို့အဖြစ်ကို ကြည့်ပြီး ယောကျာ်းလေးဖြစ်၍ စိတ်မာရမည်ဟု မဆို၊လူငယ်ဖြစ်၍ လန်းဖြာရမည်ဟု မမည်၊ စိတ်မကျန်းမာလျှင်တော့ မိမိကိုယ်ကို လက်ခံပြီး ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဖွင့်ဟအဖြေရှာရမည် သင်ခန်းစာရလိုက်သည်၊၊ ယခုဆိုလျှင် မေမေသည် သူ့ဆိုင်လေးတွင် အသုပ်လာစားသော လူငယ်များကိုပင် လိုအပ်ပါက အွန်လိုင်း စိတ်ကျန်းမာရေး ဆွေးနွေးမှုများ ခံယူရန် ညွှန်းတတ်နေပေပြီ၊၊ တော်လှန်ရေးကာလသည် ခံစားချက်မျိုးစုံ အနိဌာရုံများကို နေ့စဥ်မရိုးအောင် ပေးစွမ်းနိုင်သော အချိန်၊ စိတ်ခံစားမှုကို ကောင်းစွာ စီမံခန့်ခွဲမှု မလုပ်နိုင်လျှင် *လူမသေသော်လည်း စိတ်သေသွားနိုင်သောရာသီ* များပါကလား ဟု စိတ်ထဲမှ ရွေရွတ်မိသည်၊၊ အရင်းခံမှာတော့ မိမိကိုယ်ကို စိတ္တ၊ သုခ နှစ်ဖြာလုံး ကျန်းမာရန် ဂရုစိုက်ဖို့သာ ဖြစ်၏၊၊ သို့မှသာ ပန်းတိုင်တူကြသူချင်း ဖေးမနိုင်မည်၊၊ လမ်းတူသူချင်း စောင်မနိုင်မည် မဟုတ်ပါလား၊၊ ကျမ တစ်ယောက်မှာတော့တော်လှန်ရေးကာလ၌ အနီးအနားရှိ လူများအား ဖေးမရင်း၊ မိမိကိုယ်ကို ဂရုစိုက်ရင်း မည်မျှ ကြာညောင်းဦးပေမည် မသိသော တော်လှန်ရေးကာလကို တစ်ရွေ့ရွေ့ ကုန်ဆုံးဖြတ်သန်းနေမိပါတော့သည်၊၊ စာရေးသူ − Hlaing Myat

Read More

WINNER – “ကြယ်အလင်း”

Feminist Literature Competition(5)

WINNER – “ကြယ်အလင်း” .

“တော်လှန်ရေးကာလ စိတ်ကျန်းမာရေးအတွေ့အကြုံ” ဒီနေ့ဆို ကျွန်မအသက် ၂၃နှစ်ပြည့်ပြီ။ တကယ်ဆို မွေးနေ့မှာ ကျွန်မချစ်တဲ့သူတွေနဲ့အတူ ပျော်ပျော်ပါးပါး ဖြတ်သန်းနေရမှာပါ။ အခုတော့ ကျွန်မ မပျော်နိုင်သလို ဘာမွေးနေ့ပွဲမှလည်း မလုပ်ပါဘူး။ သာမာန်နေ့ တစ်နေ့လိုပဲ အိမ်ထဲမှာ ဖြတ်သန်းလိုက်ရပါတယ်။ မပျော်နေတာကြာပြီ။ စိတ်တွေလေနေတာကြာပြီ။ သိမ်ငယ်တဲ့ ခံစားမှုမျိုး အထီးကျန်တဲ့ ခံစားမှုမျိုးတွေ ခံစားနေရတာကြာပြီ။ ကျွန်မက တောင်သူလယ်သမား မိသားစုလေးကနေ ကြီးပြင်းခဲ့တယ်။ တောင်သူဆိုတော့ ကျွန်မတို့ရဲ့ စီးပွားရေးအခြေအနေလည်း ပြောစရာလိုမယ် မထင်ပါဘူး။ စိုက်ပျိုးချိန်မှာ အရင်းအနှီးများပေမဲ့ ပေါ်တဲ့သီးနှံတွေကျ စျေးကောင်းတယ်ဆိုတာ ရှားပါတယ်။ အဲ့တော့ စီးပွားရေးလည်း သိပ်ပြီး အဆင်မပြေလှဘူး။ ဒါပေမဲ့ ဖေဖေက ကျွန်မကို စီးပွားရေးအဆင်မပြေတဲ့ ကြားကပဲ ဘွဲ့လေးတစ်ခုရအောင်တော့ ကျောင်းထားပေးခဲ့ရှာတယ်။ သင်တန်းတွေလည်း ပေးတက်ခဲ့တယ်။ ဖေဖေကြိုးစားရှာဖွေပြီး ပညာတွေသင်ပေးခဲ့တာမို့ ကျောင်းပြီးရင်တော့ ဖေဖေ့ကျေးဇူးတွေ ဆပ်ခွင့်ရပြီပေါ့။ ဖေဖေ့တာ၀န်တွေကို ပုခုံးပြောင်းထမ်းခွင့်ရတော့မှာ ကျောင်းပြီးသွားတာနဲ့ ရန်ကုန်ဆိုတဲ့ မြို့ကို တက်ကြွသော ခြေလှမ်းတွေနဲ့အတူ ကျွန်မသွားခဲ့တယ်။ အလုပ်တစ်ခုရဖို့ ရှာလိုက်ရတာ စိတ်ကူးတွေထဲကလောက် လက်တွေ့မှာ လွယ်မနေခဲ့ဘူး။ အလုပ်ရှင်ကငြင်းလိုက် ကျွန်မက ငြင်းလိုက်နဲ့ နောက်ဆုံးတော့ ကိုယ်နဲ့အဆင်ပြေမယ်ထင်တဲ့ အလုပ်လေးတစ်ခု ကျွန်မ ရွေးချယ်ခဲ့တယ်။ အလုပ်လေးလုပ်မယ်ရှိသေး ကိုဗစ်ဆိုတဲ့ ကူးစက်မြန်ရောဂါဆိုးကြီးက ကျွန်မတို့နိုင်ငံကို ရောက်လာပြီဆိုတဲ့ သတင်းတွေဖတ်လိုက်ရပါတယ်။ အိမ်ကမေမေက ဖုန်းတွေ တဂွမ်ဂွမ် ဆက်ပါပြီ ပြန်လာခဲ့ဖို့။ ကျွန်မ မပြန်ချင်လို့ ငိုခဲ့တယ်။ ကျွန်မဘ၀မှာ အိမ်ကိုမပြန်ချင်လို့ငိုတာ ဒီတစ်ကြိမ်ပဲ ရှိပါတယ်။ အိမ်ရဲ့ အဆင်မပြေမှုတွေ ကြားသိနေရတဲ့ကျွန်မ အလုပ်ရှိမှကို ဖြစ်မယ်။ ဒါပေမဲ့လည်း မေမေ့ဆန္ဒအရ ကျွန်မ အိမ်ပြန်ခဲ့ရပါတယ်။ အိမ်ရောက်တော့လည်း ထမင်းချက်လိုက် အိမ်အလုပ်လေးလုပ်လိုက်နဲ့ တစ်နေ့တစ်နေ့ ကုန်ဆုံးသွားတယ်။ ၀င်ငွေတစ်ပြားမှ မရှိတဲ့ ဘွဲ့ရ အလုပ်လက်မဲ့။ ဖေဖေက အိမ်မှာနေမှာအတူတူ အကျိုးရှိအောင် သင်တန်းပဲတက်ဆိုပြီး မရှိတဲ့ကြားထဲကနေ ကျွန်မကိုထားပေးပြန်ပြီ။ လိမ်လိမ်မာမာသာနေ ကျန်တာ ဖေဖေ့တာ၀န်ထားဆိုတဲ့ ဖခင်ကောင်းပီသနေတဲ့ ဖေဖေ့စကားသံတွေ ကြားရတာ ရင်ဘက်ထဲကနှလုံးသာတွေ ကြေမွမတတ်။ ဖေဖေ ပေးဆပ်ရကျိုး နပ်အောင် စာတွေ အသည်းအသန်နေ့မနားညမနား ကြည့်ခဲ့တဲ့နှစ်။ ဒါပေမဲ့လည်း ဖြေခါနီးကျမှ ရောဂါကြောင့် မဖြေရတော့ဘူးဆိုပြီး စာထွက်လာတော့ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ လမ်းတွေ ထပ်ပျောက်ရပြန်တယ်။ မက်ထားတဲ့ အိမ်မက်တွေ စိတ်ကူးတွေ တစ်စစီ တစ်စစီ ချေဖျက်ခံရသလိုပဲ။ နောက်ဆုံးတော့လည်း မေမေ့အိမ်မှာပဲ သောင်တင်ခဲ့ရပြန်တယ်။ ဖေဖေ့ရဲ့ ဒုက္ခအိုးလေးက ဘယ်အချန်ထိ ဒုက္ခတွေ ပေးနေမိဦးမယ်ဆိုတာ စိတ်မကောင်းခြင်းများစွာနဲ့ နေရက်တိုင်းကို ရှင်သန်နေတယ်။ ရက်တွေ တရွေ့ရွေ့ပြောင်းလာရင်း ဖေဖော်၀ါရီ ၁ရက်နေ့ကို ရောက်လာတယ်။ မနက်မိုးလင်းလို့ ဖုန်းကို ဖွင့်ကြည့်တော့ ဖုန်းကတိုင်တွေ ပျောက်နေပြီ။ တစ်အိမ်လုံး ပွစိပွစိနဲ့ ဘာလို့ ဖုန်းလိုင်းတွေ မရတော့တာလဲ မသိဘူးလို့ ပြောနေတုန်း အစ်ကိုတစ်ယောက်က ဒေါနဲ့မောနဲ့ အာဏာသိမ်းသွားပြီလို့ ရေဒီယိုကလာသွားတဲ့အကြောင်း လာပြောတော့မှ ဖုန်းလိုင်းမရတဲ့ အကြောင်းရင်းကို သိရတယ်။ သွားပါပြီ သွားပါပြီပေါ့ ရောဂါကမငြိမ်ရတဲ့အထဲ အာဏာက သိမ်းသွားပြန်ပြီတဲ့လေ။ စိတ်တွေတော့ လေပြီးရင်လေပါပဲ။ အသက်တွေကလည်း ရပ်မနေပဲ ကြီးလာပြီ။ အိမ်မက်တွေတော့ ဝေဝါးပြီးရင်းဝေဝါးလေပဲ။ တစ်နေ့တစ်ခြား ဆိုး၀ါးလာတဲ့ ၀င်ငွေထွက်ငွေ မမျှတဲ့ အိမ်ရဲ့စီးပွားရေး။ အဲ့အချိန်မှ ထွက်ပြေးချင်တယ်။ အိမ်နဲ့ အဝေးဆုံး။ ဘာကြောင့်လဲဆို ကျွန်မ ငွေရှာချင်တယ်လေ။ ဖုန်းဘေလ်တစ်ထောင်တောင် ပုံမှန်မထည့်နိုင်တဲ့ ကိုယ့်ဘဝကို စိတ်ပျက်မိလို့။ ဖေဖေနဲ့ မေမေ့အတွက် ဘာဆိုဘာမှ မဖြည့်ဆည်းနိုင်သေးလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း စိတ်ပျက်မိတယ်။ ကိုယ်နဲ့ အရွယ်တူတွေ ပိုက်ဆံတွေ ရှာနိုင်တဲ့အချိန် ကိုယ်ဟာ အိမ်တွင်းအောင်းနေရလို့ ဘယ်သူ့ကို အပြစ်တင်ချင်မှန်းမသိတဲ့ ဒေါသတွေ။ သူများတွေ လှပနေတဲ့အချိန် ကိုယ်ဟာ နေပူထဲမှ ရုန်းကန်လို့ ကျလာရတဲ့ ချွေးစက်တွေ။ တစ်နေ့တစ်နေ့ မကျေနပ်မှုပေါင်းများစွာနဲ့ မပျော်နိုင်တာ ကြာပြီ။ သည်းခံနိုင်မှု ဟိုးအောက်ဆုံးထိ ထိုးကျနေတယ်။ တော်ရုံဆို အကောင်းမြင်တတ်တဲ့ ကျွန်မက အခုဆို အသေးအမွှားလေးကအစ အဆိုး မြင်လာတတ်တယ်။ စာအုပ်တွေ ဘယ်လောက်ဖတ်ဖတ် စိတ်အဆင်မပြေတဲ့ နေ့တွေကို ကျွန်မ ဖြတ်သန်းရတယ်။ တစ်ယောက်ထဲ ညအမှောင်မှာ အသံတိတ် ငိုခဲ့ရတဲ့ညတွေ မနည်းတော့ဘူး။ စိတ်လည်းကြည်မနေတဲ့ အတွက် ဘယ်သူ့ကိုမှလည်း စကားအကောင်းမပြောချင်ဘူး။ ကျွန်မကို ချစ်ခင်တဲ့ သူတွေအပေါ်မှာ ပျက်ကွက်နေတာတွေများနေပြီဆိုတာလည်း ကျွန်မသိတယ်။ ဒါပေမဲ့လည်း အကျိုးသင့်အကြောင်းသင့် ရှင်းပြနိုင်တဲ့ အားအင်မျိုး ကျွန်မမှာရှိမနေခဲ့ဘုး။ ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မတောင် နားမလည်နိုင်တဲ့ နေ့စွဲတွေမို့။ ဒီစိတ်သောကတွေမှ လွတ်ရင်ပြီးရောဆိုပြီး ဘယ်တော့မှ ပြန်မလာနိုင်တဲ့ လမ်းတစ်ခုဆီကို ကျွန်မ ထွက်သွားချင်မိတယ်။ လူပင်ပန်းတဲ့ ဒဏ်က်ထက် စိတ်ပင်ပန်းတဲ့ ဒဏ်တွေအရမ်း များလာတဲ့အခါ တစ်ခဏတာပဲ လွတ်မြောက်လွတ်မြောက် အဲ့လမ်းကို ရွေးချယ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ကြတယ် ဆိုတာ ကိုယ်တကယ် ကြုံတွေ့လာရမှ ပိုနားလည်လာတယ်။ ဒီသောကတွေ ဘယ်လောက်ထိ ရှည်ကြာနေဦးမှာတုန်း။ တကယ်ဆို ဒီအချိန်ဟာ ကျွန်မတို့လူငယ်တွေ တက်ကြွလန်းဆန်းနေရမယ့် အရွယ်။ အခုတော့ အိမ်မက်တွေဆိုတာလည်း ဝေဝါး မသေချာတဲ့ မနက်ဖြန်တွေအတွက် ယိုင်နဲ့နဲ့ ခွန်အားလေးနဲ့ ရှေ့ဆက်နေရတယ်။ စိတ်တွေဟာလည်း မတည်မငြိမ် ရယ်နေတဲ့ကြားထဲက ဝမ်းနည်းလာချင်ဝမ်းနည်းလာတာ။ ငိုလိုက်ရယ်လိုက်နဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတောင် ပုံမှန်မှဟုတ်ရဲ့လား။ စိတ်ကျရောဂါများ ခံစားနေရပြီလား ဆိုတဲ့အထိ။ တန်ဖိုးရှိတဲ့ ကျွန်မတို့ရဲ့ နေ့ရက်လေးတွေကို ဒီလိုခံစားမှုမျိုးကြီးတွေနဲ့ မဖြတ်သန်းချင်တော့ဘူး။ ကျွန်မတို့ လွတ်မြောက်ချင်ပြီ။ ဒီကပ်ဆိုးကြီးလည်း အမြန်အဆုံးသတ် စေချင်ပြီ။ ဓမ္မနဲ့အဓမ္မနဲ့ ယှဥ်တဲ့အခါ ဓမ္မကိုပဲ အမြဲအနိုင်ရစေချင်တယ်။ ကျွန်မတို့ဘ၀တွေ အချုပ်အနှောင်တွေမှ အမြန်လွတ်မြောက်ပါစေ ဆန္ဒပြုရင်း…။

စာရေးသူ − ကြယ်အလင်း

Read More

WINNER (Essay) – La Pyae

Feminist Literature Competition Round-4

WINNER (Essay) – La Pyae

@ နေနှောင်းအိမ် “ မလိုချင်ခဲ့တဲ့ စစ်အာဏာရှင် “ ကျွန်မနေထိုင်ရာမွေးရပ်မြေနဲ့ ရှင်သန်နေထိုင်ရတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်က သိပ်တော့ သူစိမ်းမဆန်လှပါဘူး။ ဘဝကို ရိုးရှင်းစွာလုပ်ကိုင်စားသောက်ရင်းအေးအေးချမ်းချမ်းနဲ့ နေထိုင်နိုင်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် လူ့အရေးကိစ္စဆိုတာ ကြိုတင်သိနိုင်ခဲ့တဲ့အရာမဟုတ်ခဲ့ဘူး။ နေဟာသာမြဲသာနေခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် အလင်းရောင်တွေပေးစွမ်းခဲ့ပေမယ့် မမြင်နိုင်တဲ့အရာတွေပါလာခဲ့တယ်။ အမှောင်တွေဖုံးလို့ သွေးစွန်းရမယ့်နေ့တွေ ရောက်ရှိလာခဲ့တယ်။ ၁ ဖေဖော်ဝါရီ ၂၀၂၁ အဲဒီနေ့ဟာ ဖုန်းတွေခေါ်လို့မရခဲ့ဘူး။ မက်ဆေ့ချ်တွေပို့လို့မရခဲ့ဘူး။ အင်တာနက်လိုင်းတွေဖြတ်တောက်လို့ သတင်းအမှောင်ကျခဲ့ရတယ်။ မျှော်လင့်မထားတဲ့အရာတွေဖြစ်ပေါ်လာခဲ့တယ်။ အေးချမ်းစွာနေထိုင်ခဲ့တဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ဟာ မခံချင်စိတ်တွေ၊ ခံပြင်းမှုတွေနဲ့ လွှမ်းခြုံသွားပါတော့တယ်။ ထို့နောက်တော့ အလုပ်အကိုင်တွေပါရပ်တန့်ခဲ့ရပြီး ဘဝဟာကျီးလန့်စာစားနဲ့ ရှင်သန်ကြရတယ်။ ကုန်စည်စျေးနှုန်းတွေကလည်း တရိပ်ရိပ်နဲ့ထိုးတက်လာခဲ့တယ်။ လူထုအပေါ်ကိုအရက်စက်ဆုံးနည်းလမ်းတွေသုံးပြီးဖိနှိပ်ဆက်ဆံကြတယ်။ ကြားရတဲ့သတင်းအားလုံးဟာလည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်ရခြင်း၊ ဝမ်းနည်းကြေကွဲရခြင်းတွေသာ ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့တယ်။ အဲဒီလို နာကျင်ကြေကွဲရခြင်းကနေ ပြောင်းလဲလာကာ အာဏာရှင်ဆိုသည်ကို မသတီစရာအဖြစ်နဲ့ အမုန်းကြီးမုန်းခဲ့မိတော့တယ်။ ဟိုးအရင်ကတည်းကမကောင်းလှတဲ့ စစ်အာဏာရှင်ဟာ ဒီနေ့ခေတ်မှာတော့ မိစ္ဆာအဖြစ်ပြောင်းလဲခဲ့တယ်။ ကိုယ်တိုင်ကြုံတွေ့ ခဲ့ရခြင်းမရှိပဲ ရှေးလူကြီးသူမတွေရဲ့ ပြောပြချက်အရ စစ်အာဏာရှင်ဟာ နဂိုတုန်းကလည်း ဖိနှိပ်ခဲ့ကြတာပါပဲ။ ကိုယ့်လူမျိုးအချင်းချင်းကို ကျွန်သဖွယ်ခိုင်းစေခဲ့ကြတယ်။ မနက်လင်းအားကြီးအချိန်ကနေ ညနေနေဝင်မိုးချုပ်တဲ့အချိန်ထိ အိမ်သို့မပြန်ကြရပေ။ ဒီကြားထဲသူတို့အမြင်မကြည်လျှင် ဖားခုန် ခုန်ခိုင်းကာ လက်ခုပ်သြဘာပေးကြီး လှောင်ပြောင်ခဲ့ကြတယ်၊ နောက်တစ်ဖန် သေရည်အရက်မူးပြီး အမျိုးသမီးများကိုလည်း ကခိုင်းကာ လှောင်ပြောင်ဖိနှိပ်ဆက်ဆံခဲ့ကြတယ်။ တစ်ခါမှာတော့ ဘုရားဖူးလာတဲ့ကားကို ကျွန်မသေချာကြည့်မိပါတယ်။ ကားပေါ်ကဆင်းလာတဲ့ လင်မယားစုံတွဲနဲ့ ရှစ်နှစ်ကိုးနှစ်အရွယ်မိန်းကလေးနှစ်ယောက်နောက်ကပါလာတဲ့ ယူနီဖောင်းအစိမ်းဝတ်နဲ့တပ်သားတစ်ယောက် ဘုရားဝန်းထဲဝင်မည်ဆိုတော့ ဖိနပ်တွေချွတ်ကြပါတယ်။ အဲဒီတပ်သားဟာ လင်မယားနှစ်ယောက်ရဲ့ ဖိနပ်ကိုရော မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ရဲ့ဖိနပ်ကိုပါ ကိုင်ရပြီး နောက်ကနေလိုက်ပါခဲ့တာကိုတွေ့ခဲ့ရတယ်။ သူတို့အချင်းချင်းတောင်နိုင့်ထက်စီးနင်းပြုမူနေလျှင် ကျန်တဲ့သူတွေအဖို့ ဆင်းရဲဒုက္ခတွေက ကျရောက်လာမှာအမှန်ပါပဲ။ ဟိုးအရင်က နယ်မှာနေထိုင်ကြသူတွေဟာ စစ်သားကိုမြင်ရင်ပြေးပုန်းကြပါတယ်။ ဒါဟာ ဘယ်လောက်တောင်ကြောက်စရာကောင်းနေလို့လဲလို့ တွေးမိခဲ့တာ အခုတော့ ကိုယ်တိုင်ကြုံတွေ့ခဲ့ရပြီ။ တစ်ရွာဝင်တစ်ရွာထွက် သွားလာကာ နွားတွေ့နွားသတ်၊ ကြက်တွေ့ကြက်သတ်၊ လူတွေ့လူသတ်နဲ့ မိန်းကလေးတွေများတွေ့ရင် ခေါ်ဆောင်သွားခြင်းခံရပါတယ်။ အိုးပစ် အိမ်ပစ် စွန့်ခွာထွက်ပြေးကြရတယ်။ တောတောင်ထဲမှာ ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးနေထိုင်ကြရတယ်။ ကျွန်မအပါအဝင်အမျိုးသမီးအားလုံးနီးနီးဟာ စစ်အာဏာရှင်ကို ဘယ်တုန်းကမှမလိုချင်ခဲ့ဘူး။ ယနေ့ထက်ထိမလိုချင်တဲ့ စစ်အာဏာရှင်ကို မကြောက်မရွံ့နဲ့ နေ့စဥ်နီးပါး ဆန္ဒထုတ်ဖော်ကန့်ကွက်ကြတယ်။ မိသားစုတွေ သေကွဲကွဲစေတဲ့၊ အမျိုးသမီးများအပေါ်နိုင်ထက်စီးနင်းပြုလုပ်ခဲ့တဲ့ ဒီစစ်အာဏာရှင်ကို ဒီခေတ် ၂၁ ရာစုမှာ မရ၊ ရအောင်တွန်းလှန်တိုက်ထုတ်မှရတော့မယ်။ အခုနေကာမှ မဆန့်ကျန်ရင် တစ်သက်လုံးခေါင်းဖော်နိုင်မှာမဟုတ်တော့ဘူး။ ဗြောင်လိမ်၊ ဗြောင်စားတွေရဲ့ စကားကိုလည်းဘယ်လိုမှမယုံကြည်နိုင်တော့ဘူး။ သူတို့ပြောတဲ့စကားဟာ ချင်းတွင်းမြစ်ထဲရေရှိတယ်ဆိုရင်တောင် ပြေးကြည့်မှယုံလို့ရမယ့်အခြေအနေပါ။ ဥပဒေကိုလိုသလိုပုံသွင်းတယ်။ အပြစ်မရှိအပြစ်ရှာ အပြစ်ပေးဒဏ်ခတ်တယ်။ လမင်းကိုခွေးဟောင်တိုင်း အိပ်ကောင်းခြင်းမအိပ်ရတဲ့ ညတွေများလာပြီ။ နောက်ဆုံးပြောချင်တာကတော့ တိုက်ပွဲခေါ်သံကိုအတူတူနားစွင့်လို့ အတူတူတိုက်ပွဲဝင်ကြမယ်။ ၈၈မှာ မအောင်မြင်ခဲ့တဲ့ အရေးတော်ပုံဟာ ၂၀၂၁ ခုနှစ်မှာ တစ်မျိုးသားလုံးပါဝင်ပြီး တောင်တန်းပြည်မ မခွဲခြားပဲ အတူတူလက်တွဲကာ ဒီအာဏာရှင်စနစ်ဆိုးကို ငါတို့နိုင်ငံကနေပျောက်ကွယ်အောင် တွန်းလှန်ဖီဆန်ပြီး အရေးတော်ပုံအောင်ဖို့အတွက် လုပ်ဆောင်ကြရမယ်။ ငါတို့ အမျိုးသမီးတွေ သွေးမနည်းကြောင်း၊ အရေးကြုံလာလျှင် ယောကျ်ား မိန်းမ မခွဲခြားပဲတန်းတူပါဝင်နိုင်ကြောင်းပြသကြမယ်။ စိတ်မလျှော့လိုက်ပါနဲ့။ စိတ်ဓာတ်မကျပါနဲ့။ အားတင်းထားပါ။ မာန်တင်းထားပါ။ မကောင်းလှတဲ့ ရက်စက်ဆိုးသွမ်းလှတဲ့ ဒီစစ်အာဏာရှင်ကို ငါတို့အတူတူဖြုတ်ချကာ တော်လှန်ဖီဆန်ပြီး အပြစ်ပေးရမယ်။ ရောင်နီလာလို့ အမှောင်တွေအပြီးတိုင် ပျောက်ကွယ်သွားရင် မျှော်လင့်ခြင်းအိမ်မက်တွေ ပြန်လည်အသက်၀င်လာမယ်။ လွတ်လပ်ခြင်းတေးသံတွေ သီကျူးကြမယ်။ လွတ်မြောက်ခြင်းစကားလုံးတွေပါဝင်တဲ့ ကဗျာတွေ တစ်ဝကြီးသီကုံးရေးဖွဲ့ကြမယ်။ ငါတို့တစ်တွေသာစည်းလုံးမယ်ဆိုရင် လွတ်လပ်အောင်ပန်းကို သေချာပန်ဆင်နိုင်မယ်။ အရေးတော်ပုံအောင်ရမယ်။ အရေးတော်ပုံအောင်ရမယ်။ အရေးတော်ပုံအောင်ရမယ်။ LaPyae @ နေနှောင်းအိမ်

Read More

Featured Selection – “PK”

Feminist Literature Competition(4)

Featured Selection – “PK”

. “ အာဏာရှင်ကိုဖီဆန်ကြသော မြန်မာအမျိုးသမီးများ ” ကမ္ဘာပေါ်မှာ အာဏာရှင်ပေါင်းများစွာပေါ်ပေါက်လာခဲ့ဖူးပါသည်။ အာဏာရှင်အုပ်ချုပ်မှုအောက်မှာတိုးတက်သွားသောနိုင်ငံ၊ ပြည်သူတွေရဲ့လွတ်လပ်မှုနဲ့ အသက်အိုးအိမ်စည်းစိမ်လုံခြုံသွားတဲ့နိုင်ငံဆိုတာမရှိသလောက်ရှားပါတယ်။ အာဏာရှင်အုပ်ချုပ်မှုအောက်မှာ အုပ်ချုပ်သူကလွဲလျှင် ကျန်တဲ့သူအားလုံးဟာ ကျွန် ပါပဲ။ မူးမတ်သေနာပတိတွေတောင် အုပ်ချုပ်သူပြုသမျှနုကြရတယ်။ အုပ်ချုပ်သူတစ်ဦးတည်းသာ ထိုင်ခွင့်ရတဲ့ပလ္လင်ရယ်၊ အုပ်ချုပ်သူစကား မှားမှားမှန်မှန်နာခံရတဲ့စနစ်ရယ်၊ အုပ်ချုပ်သူဟာကိုယ့်ထက်ဘာသာတရားမလေးစားသူဖြစ်နေပါစေ၊ ကိုယ်ထက်အသိပညာနည်းသူဖြစ်နေပါစေလေ၊ ကိုယ်ထက်ငယ်တဲ့သူဖြစ်နေရင်တောင် ရှိခိုးဦးတိုက်ရတဲ့ဓလေ့ရယ်ဆိုတာ မည်သည့်အာဏာရှင်အုပ်ချုပ်သည့်စနစ်မှာ မဆိုရှိနေခဲ့တယ်။ အမျိုးသားမှလွဲ၍ တခြားကျန်တဲ့လူအားလုံး ဘုန်းကံနိမ့်သူ၊ အမျိုးသားလိင်အင်္ဂါအဖြစ်မွေးဖွားလာပြီး အမျိုးသမီးတစ်ယောက်အဖြစ်ခံယူသူကိုတောင် ဘုန်းကံနိမ့်သူဟု မြင်ပေးနေခြင်းဟာ အာဏာရှင်ဆန်တဲ့ အယူအဆတစ်ခုနှင့်မတူပေဘူးလား။ အမျိုးသားမှလွဲ၍ တစ်ခြားမည်သူမျှတက်ခွင့်မရှိတဲ့နေရာရယ် (အမျိုးသမီးမတက်ရ)၊ မှားသည်ဖြစ်စေမှန်သည်ဖြစ်စေ မိမိခင်ပွန်း(အမျိုးသား)၏ စကားကိုနားထောင်ရမယ် ဆိုတဲ့စနစ်ရယ်၊ မိမိခင်ပွန်း(အမျိုးသား)သည် မိမိထက်ဘာသာတရားမလေးစားသူဖြစ်နေပါစေ၊ မိမိထက်အသိပညာနည်းသူဖြစ်နေပါစေ၊ မိမိထက်ငယ်သူဖြစ်နေပါစေ၊ နောက်ဆုံးအရက်သမားဖြစ်နေ ရင်တောင် မိမိလင်ကိုရိုသေရတဲ့ (တစ်ချို့ဆို ရှိခိုးရတဲ့) ဓလေ့ရယ်ဆိုတာ အာဏာရှင်ဆန်တဲ့ အယူအဆတွေသာဖြစ်တယ်လို့ ကျမတွေးမိတယ်။ အမျိုးသားဆိုတာ သူတော်စင်တရားကိုမကျင့်သေးသ၍ သာမာန်ပုထုဇဥ်တစ်ဦးသာဖြစ်တယ်။ သူတော်စင်တရားကိုမကျင့်သေးသော အမျိုးသမီးများနည်းတူ သာမာန်ပုထုဇဥ်တစ်ဦးသာဖြစ်သောကြောင့် အခွင့်ထူးခံဘုရားထူးရမည့်ပုဂ္ဂိုလ်မဟုတ်ဟု ကျမထင်မိတယ်။ လူတစ်ယောက်ရဲ့ဘုန်းတန်ခိုးဆိုတာ အလုပ်လုပ်ခြင်းပါပဲ။ မိခင်ဝမ်းမှကျွတ်ခါစ မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှ လူသားတွေကိုအကျိုးပြုတဲ့အလုပ်ကို လုပ်ကိုင်သူဟူ၍ မရှိပေ။ သို့ပေမယ့် ရွေးချယ်ခွင့်မရပဲ လူသားအဖြစ်မွေးဖွားလာသောလူသားကို သူကတော့ အမျိုးသားဖြစ်လို့ ဘုန်းကံမြင့်သူ၊ သူမကတော့ အမျိုးသမီးဖြစ်လို့ ဘုန်းကံနိမ့်သူဟူ၍ အဘယ့်ကြောင့် ခွဲခြားကြသနည်း။ ရှေးခေတ်က ကျွန်မိဘကမွေးလျှင့် ကျွန်ခံရတဲ့ခေတ်လိုမျိုး အမျိုးသမီးအင်္ဂါပါသည်နှင့် ဘုန်းကံနိမ့်သူဟုသတ်မှတ်ခြင်းသည် ရှေးခေတ်အာဏာရှင်စနစ်ကျင့်သုံးနည်းအတိုင်း ကျင့်သုံးနေခြင်းနှင့်တူနေသည်။ ကျမတို့မြန်မာအမျိုးသမီးများသည် ခေတ်အဆက်ဆက်အာဏာရှင်ဆန်တဲ့စနစ်ကိုတွန်းလှန်ခဲ့ကြသည်။ ကျမတို့အဘွားတို့၊ အမေတို့ခေတ်ကမြန်မာအမျိုးသမီးများ ပညာသင်ခွင့်မရခဲ့ကြပေ။ အကယ်၍ အာဏာရှင်ဆန်တဲ့ ဒီစနစ်ကိုသာ အဘွားတို့၊ အမေတို့မတွန်းလှန်ခဲ့လျှင် ကျမတို့လက်ထက်တွင်လည်း ပညာသင်ခွင့်ရရှိဦးမည်မထင်ပေ။ အမေတို့၊ အဘွားတို့လက်ထက် ၂၀ရာစုနှစ်လောက်မှာဆိုရင် အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ပိုက်ဆံရှာခြင်းသည် “ဖင်မနိုင်ပဲ ပဲကြီးလှော်စားနေသလိုပဲ”၊ မိန်းမမပီသသူ၊ အိမ်ထောင်မှုမနိုင်နင်းသူဟူ၍ ဝေဖန်အပြစ်တင်ကြသည်။ သို့သော် ထိုသို့ဝေဖန်မှုများကို ဖီဆန်လာခဲ့ရာ ယခုဆိုအမျိုးသမီးတစ်ယောက်အနေနှင့် မိမိကိုယ်ပိုင်ဝင်ငွေကို ရှာဖွေနိုင်လာပြီ (တစ်ချို့တွေကတော့ မရကြသေးပါဘူး)။ ခေတ်အဆက်ဆက် အမျိုးသားကြီးစိုးလာတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် တန်းတူအခွင့်အရေးရဖို့ အလုပ်ပိုလုပ်ရသည်။ ထို့အပြင် အမျိုးသမီးအလုပ်လို့ သတ်မှတ်ထားသောအိမ်မှုကိစ္စ၊ သားသမီးအရေးများကိုလည်း ဖြေရှင်းကြရသည်။ သို့သော် လုပ်ခလစာကိုမူ အညီအမျှမရကြပေ။ ဒါတွေကိုသာ ကျမတို့အမျိုးသမီးတွေ ခွဲခြားခံနေကြရမှန်းမသိခဲ့လျှင်၊ သို့မဟုတ် ဝဋ်ကြွေးဝဋ်နာလို့ ်ခံထားခဲ့လျှင်၊ အတိတ်ကံကိုသာအပြစ်တင်ပြီး ငြိမ်ခံနေခဲ့လျှင် ကျမတို့လက်ထက်အထိ အလုပ်သာပိုလုပ်ရတယ် လုပ်ခလစာတန်းတူညီမျှရကြဦးမည်မဟုတ်ပေ။ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်အဖြစ် မွေးဖွားလာခြင်းသည် ကုသိုလ်ကံမကောင်း၍မဟုတ်ပေ။ အမျိုးသားကြီးစိုးနေသော အာဏာရှင်စနစ်အောက်တွင်ရှင်သန်နေရခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ အခုလိုခွဲခြားနေတာကို ခွဲခြားနေတယ်လို့မထင်ပဲ ဝဋ်ကြွေးဝဋ်နာတို့၊ အတိတ်ကံမကောင်းလို့ လို့လက်ခံပြီး တိတ်ဆိတ်နေသ၍တော့ ရက်စက်မှု၊ အကြမ်းဖက်မှု၊ မုဒိန်းမှုတွေ များသထက် များလာနေဦးမှာပါပဲ။ တစ်နေ့မဟုတ် တစ်နေ့တော့ ကိုယ့်အလှည့် သို့မဟုတ် ကိုယ့်သမီးတွေ ရင်ဆိုင်ကြရဦးမှာပါပဲ။ တရားမျှတမှုတွေ ကင်းမဲ့နေဦးမှာပါ။ ကျမ တစ်ခါတစ်လေစဥ်းစားမိတယ်… ကျမတို့အရှေ့ (ရှေးခေတ်က) အမျိုးသမီးတွေသာ ဒီလိုအာဏာရှင်ဆန်တဲ့ ယဥ်ကျေးမှု ဓလေ့ထုံးစံ၊ ဘာသာရေးအယူအဆတွေကိုသာ မဖီဆန်ခဲ့ရင် မုဒိန်းကျင့်ခံရသောအမျိုးသမီးကို ခဲနှင့်ပေါက်တဲ့ ခေတ်ထဲကနေ ထွက်လာမှာမဟုတ်သေးဘူး။ ကျမတို့ရဲ့ ပတ်ဝန်ကျင် ကမ္ဘာကြီးက ပြောင်းလဲနေပြီ။ ဒါပေမယ့် ကျမတို့ကလေးတွေကို သွန်သင်ဆုံးမမှုပုံစံက မပြောင်းလဲသေးဘူးပဲ။ ကျမတို့ ပတ်ဝန်းကျင်နိုင်ငံတွေက သူတို့ကလေးတွေကို နည်းပညာတွေသင်ပေးနေချိန်မှာကျမတို့က မိန်းကလေးဆို လုံချည် အနိမ့်မှာလှမ်းဖို့၊ ယောကျ်ားလေးဆို အမျိုးသမီးလုံချည်ကိုမထိမိစေဖို့ စသဖြင့် ဘီစီ၄၀၀၀ လောက်က သွန်သင်မှုတွေကို သင်နေဆဲပဲ။ သူများနိုင်ငံက ကလေးတွေ စီးပွားရေးပညာဗဟုသုတတွေသင်နေချိန်မှာ ကျမတို့ ကလေးတွေက အမျိုးသမီးဆိုတာ နိမ့်ကျကြောင်း၊ ဘုန်းကံနိမ့်ကြောင်း၊ အမျိုးသမီးဆိုခွေးထီးတောင် ခွမကျော်သင့်ကြောင်း စသဖြင့် ဘီစီ၅၀၀ ဝန်းကျင်က သူတော်စင်ပုဂ္ဂိုလ်တွေ တဏှာကင်းဝေးနိုင်ရေးအတွက် သွန်သင်ချက်များကို သာမာန် ပုထုဇဥ်တွေကို သွန်သင်နေကြဆဲ။ ဒါကြောင့်မို့လည်း သူများနိုင်ငံကကလေးတွေ ကြီးလာတော့ အများစုက စီးပွားရေးပညာရှင်တွေ၊ နည်းပညာတတ်ကျွမ်းသူတွေပေါ်ထွန်းလာပြီး နိုင်ငံအတွက် တိုးတက်အောင်လုပ်ပေးနေကြချိန်မှာ၊ ကျမတို့ကလေးတွေက ကြီးပြင်းလာတော့ မဟာပုရိသဝါဒသမားတွေသာ ထွန်းကားလာပြီး အိမ်တွင်းအကြမ်းဖက်သူတွေ၊ မုဒိန်းကျင့်သူတွေ၊ လူလူချင်းခွဲခြားဆက်ဆံသူတွေသာ အများစုဖြစ်နေကြသည်။ ကျမတို့ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်လိုက်ပါ။ ပညာမတတ်တဲ့သူသာရှိတာ အမျိုးသမီးလုံချည်၊ အမျိုးသားလုံချည် ခွဲခြားရမယ်ဆိုတာ လူတိုင်းသိကြတယ်။ ဒီလိုအာဏာရှင်ဆန်တဲ့ စနစ်အောက်မှာ ကျမတို့မြန်မာအမျိုးသမီးတွေကို လိုတာထက်ပိုပြီး အားနွဲ့လာကြတယ်။ မိမိကိုယ်ကိုယုံကြည်မှုတွေပျောက်ဆုံးလာကြပြီး ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးတွေ ကျဆင်းလာတယ်။ ခေါင်းဆောင်မှုပိုင်းတွေမှာ ဦးဆောင်နိုင်စွမ်း၊ အိမ်ထောင်ကိုဦးစီးနိုင်စွမ်းရှိနေရင်တောင် ဘယ်သူမှအသိအမှတ်ပြုနေရာမပေးကြတော့ဘူး။ စွမ်းဆောင်ရည်ရှိသူ အမှန်တကယ်ဦးစီးနေသူထက်စာရင် အမျိုးသားကိုသာနေရာပေးကြတယ်။ ဥပမာ − ကျမနှင့်အသိ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရှိတယ်။ သူမက သူမအမျိုးသားထက် ဝင်ငွေ၂ဆအထက်ရှိတယ်။ ခွန်အားခြင်းယှဥ်ရင်တောင် သူမကပိုသန်စွမ်းတယ်။ ညဘက်အိမ်မှာသူခိုးကပ်ရင်တောင် သူမကဓားဆွဲတုတ်ဆွဲရှေ့ဆုံးကထွက်တယ်။ သူမအမျိုးသားက အမြဲခေါင်းကိုက်နေတတ်ပြီး သူမခိုင်းတာလောက်ပဲလုပ်တတ်လေ့ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် သူမအမျိုးသားကို အိမ်ထောင်ဦးစီးလို့ အမြဲခေါ်တယ်။ သူမကိုယ်တိုင်လည်း အိမ်ဦးနတ်လို့သဘောထားပြီး ရိုသေတယ်။ တစ်နေ့ ကျမရှေ့မှာ… “ ငါတို့လင်မယားကပြောင်းပြန်၊ ညကအိမ်မှာသူခိုးကပ်တာတောင် အိမ်ထောင်ဦးစီးကမနိုးဘူး။ နှိုးတာလည်းမထဘူး။ အဲဒါကြောင့် ငါညကမအိပ်လိုက်ရဘူးတဲ့ “ ပြောလိုက်တော့… ဘေးကအမျိုးသားတစ်ယောက်က “ ဒါတော့ မဖြစ်သင့်ဘူး။ ရှေးအစဥ်အလာကတည်းက အမျိုးသားပဲအိမ်ထောင်ကိုဦးစီးရတာ၊ အခုလည်း နင့်ဟာနင် သေအောင်အလုပ်လုပ်နေလည်း အုပ်ချုပ်ရေးမှူးရုံးမှာတော့ အမျိုးသားအမည်ပဲထည့်ရတာ မဟုတ်ဘူးလား ” တဲ့။ သူပြောတာမဟုတ်ဘူးလားလို့မေးရင် ဟုတ်ပါတယ်။ ကျမငယ်စဥ်က ကျောင်းအပ်တဲ့အခါ အလုပ်မှန်သမျှသိမ်းကြုံးလုပ်ရတဲ့ အမေကို မှီခိုလို့ထည့်ခဲ့ရပြီး…ဘာအလုပ်မှရေရေရာရာမလုပ်တဲ့ အဖေကိုတော့ အိမ်ထောင်ဦးစီးလို့ထည့်ခဲ့ရတာ။ သင်ဟာ ဘယ်လောက်ပဲ စွမ်းရည်ရှိတဲ့သူဖြစ်နေပါစေ၊ ဦးဆောင်နိုင်သူဖြစ်နေပါစေ၊ နောက်ဆုံး သင်ကိုယ်တိုင် ဦးဆောင်အုပ်ချုပ်နိုင်ပါစေ၊ သင့်ရဲ့လုပ်ဆောင်မှုအကြံဉာဏ်တွေနဲ့ နိုင်ငံကြီးဘယ်လောက်တိုးတက်နေပါစေ၊ သင်ဟာဘယ်တော့မှ အုပ်ချုပ်သူဟူ၍ အခေါ်မခံရ၊ အသိအမှတ်ပြုခြင်းမခံရခြင်းဟာ ရှေးဘုရင် သက်ဦးဆံပိုင်ခေတ်ကလိုပဲ အာဏာရှင်ဆန်ခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ ကျမတို့နိုင်ငံမှာ အာဏာသိမ်းတာဖြင့်သိပ်မကြာသေးဘူး မုဒိန်းမှုတွေပိုများလာတယ်၊ အကြမ်းဖက်မှုတွေမမြင်ချင်မှအဆုံး မြင်တွေ့နေရတယ်။ ပြည်သူတွေကိုပိုင်ဆိုင်စရာအရာဝတ္ထုတစ်ခု လောက်တောင်တန်ဖိုးမထားကြတော့ဘူး။ ပြည်သူကိုဆို ကျွန်တစ်ယောက်လိုသဘောထားပြီး သခင့်စိတ်တိုင်းကျစည်းကမ်းတွေထုတ်သလို ထုတ်ချင်တိုင်းထုတ်နေတဲ့ ပုဒ်မတွေအမြောက်အမြား ပေါ်ထွက်လာတယ်။ ကျမယုံကြည်တယ်… ပြည်သူဆိုတာ ကျွန် မဟုတ်သလို၊ ပိုင်ဆိုင်စရာတစ်ခုလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အာဏာရှင်စနစ်အောက်မှာတော့ ပြည်သူကိုကျွန်တစ်ယောက်လို၊ ပိုင်ဆိုင်စရာပစ္စည်းတစ်ခုလို သိမ်းပိုက်ထားကြတယ်၊ သဘောထားကြတယ်။ ကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်းတစ်ခုလို လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်နေကြတဲ့ အာဏာရှင်စနစ်၊ ကျွန်တစ်ယောက်လို ရိုက်ချင်တိုင်းရိုက်၊ ပုတ်ချင်တိုင်းပုတ်နေတဲ့ အာဏာရှင်စနစ်ကို ကျမတို့မလိုချင်ကြပါဘူး။ ဒီလိုပဲ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဆိုတာ ကျွန်မဟုတ်ပါဘူး။ အိမ်ထောင်ကျသွားတာနဲ့ သူ့ဘဝကိုပိုင်ဆိုင်သွားသလို တစ်သက်လုံးနှိပ်စက်ချင်တိုင်း နှိပ်စက်နေတဲ့ အာဏာရှင်စက်ဝန်းကို ကျမတို့ချိုးဖျက်ဖို့လိုပါပြီ။ အမျိုးသမီးဆိုတာ လူတစ်ယောက်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် အာဏာရှင်ဆန်တဲ့ စနစ်အောက်မှာတော့ ရက်စက်ကြမယ်၊ သတ်ဖြတ်ကြမယ်၊ အကြမ်းဖက်ကြလိမ့်မယ်။ “ ဒါပေမယ့် အကြင်နာတရားမရှိတဲ့ လူတွေကတော့ ဘယ်သူတွေဘယ်လောက်အကြမ်းဖက်ခံနေရပါစေ၊ ရိုက်နှက်ခံနေရပါစေ၊ ဘယ်သူတွေ မုဒိန်းကျင့်ခံနေရပါစေလေ အာဏာရှင်စနစ်ကို ဆက်လက်ထောက်ခံနေကြဆဲပါပဲ။ အာဏာရှင်ဆန်တဲ့ စနစ်ကိုရောပေါ့ “

စာရေးသူ − ပီကေ (PK)

Read More

Featured Selection – “Vera”

Feminist Literature Competition(4)

Featured Selection – “Vera” .

“အာဏာရှင်ကို ဖီဆန်ကြသော မြန်မာအမျိုးသမီးများ “ မွေးဖွားစအချိန်မှာ ကန့်သတ်ချက်တွေနဲ့။ ထဘီဆိုတဲ့ ဂုဏ်ပုဒ်နဲ့ အဝတ်အစားအောက်က ထွက်လာတာခြင်းအတူတူ ဟိုလိုမလုပ်ရ၊ ဒီလိုမလုပ်သင့်ဆိုပြီး အာဏာရှင်တွေအောက်ကို မသိမသာရောက်လာရင်းပေါ့။ ဟီရိသြတပ္ပလို့ပြောပေမယ့် ထဘီ၊ ဘောင်းဘီဆိုတဲ့ ခွဲခြားမှုတွေ၊ ဆံပင်ရှည်၊ ဆံပင်တိုတယ်ဆိုတဲ့ မိန်းမဆန်မှုအပေါ် အလွယ်တကူ ဆုံးဖြတ်ရက်ကြတာပဲမဟုတ်လား။ ကန့်သတ်ချက်တွေ မရှိတော့ရင် ဘာဖြစ်သွားမလဲ။ ပျံ့ကြဲထင်ရာစိုင်းနေမယ်ဆိုတဲ့ အတွေးတွေကပဲ……. ဘုန်းတန်ခိုးဆိုတဲ့စကားနဲ့ ဖိုဝါဒီကြီးစိုးမှုတွေကို သိပေမယ့် အရာမထင်ခဲ့။ အိမ်အတွင်းပိုင်းလေးမှာ ၊မီးဖိုချောင်ခန်းလေးမှာ ကူကယ်ရာမဲ့ ရိုက်နှက်ခံရင်း စိတ်ဒဏ်ရာလည်းများစွာ။ရဲရင့်မှုတစ်စိုးတစ်စနဲ့ ကွာရှင်းလမ်းကို လျှောက်ကြတာပဲ။ ကိုယ့်ဘဝကို ပိုင်တယ်လို့ ဟစ်ကြွေးရင်း လွတ်လပ်သွားသူတွေပေါ့။ နိုင်ငံရေးဆိုတာ နိုင်ငံ့အရေးလို့ မသိခင်ကပဲ အလုပ်သမအော်သံတွေ ပဲ့တင်ထပ်ခဲ့။ ဂရုမစိုက်သူတွေကြား၊ ဂရုမစိုက်နိုင်သူတွေကြား တိုးတတိတ်၊ စိုးတထိတ်ပေါ့။ ဖေဖော်ဝါရီလ ၄ရက်နေ့၊ မြန်မာအမျိုးသမီး အသံတွေက ဟိန်းထွက်လာ။ ရန်ကုန်အနှံ့လမ်းမပေါ်မှာ။ အာဏာရှင်ဆိုတာ စစ်အာဏာရှင်တင်မကဘူး။ အစိုးရ အာဏာရှင်လည်း ရှိတာပဲဆိုတာကို သူတို့ရိပ်မိခဲ့တယ်။ ငရဲခွေးကြီးလွတ်နေဆဲ။ အောက်ခြေနင်းပြားတွေဟာ အရင်းရှင်စနစ်အောက် ဖိနှိပ်ခံနေရဆဲ။လူတွေရဲ့ လောဘအလိုရမ္မက်တွေကို ဖြည့်ဆည်းရင်း နွံထဲနစ်လာ။ဖိနှိပ်ခံရမှုတွေက ပိုသိသာလာခဲ့တယ်။ လူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကောင်းဖို့အတွက်၊ အုပ်စုတစ်စု ဇီမ်ခံရဖို့အတွက် ချွေးတွေအပြင် သွေးတွေ၊ အသက်တွေအပြင် လှောင်ပိတ်နေတဲ့ စက်ရုံအတွင်း၊ အိမ်အတွင်းက စိတ်ဒဏ်ရာတွေ ၊ ပျိုမျစ်နုငယ်မှုတွေ အပြင် လူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကဲ့ ရပိုင်ခွင့်၊ အခွင့်အရေးတွေကို ဘယ်သူဂရုစိုက်ခဲ့လဲ။ကိုယ့်အခွင့်အရေးအတွက် ကိုယ်တိုင်ရုန်းကန်ရတယ်၊ ကိုယ်တိုင်တော်လှန်ရမယ်ဆိုတဲ့ သတ္တိသွေးတွေနဲ့ မဟုတ်လား။ ဖိနှိပ်မှုပေါင်းစုံ၊ အာဏာရှင်ဆန်မှုတွေနဲ့ အရင်းရှင်စနစ်၊ ကျားမအ‌ခြေပြုခွဲခြားဆက်ဆံမှာဆွေ ချုပ်ငြိမ်းစေသား။ စစ်အာဏာရှင်စနစ်ပျက်သုဉ်းရေး တို့အရေး။ လူ့အခွင့်အရေး အပြည့်အဝရရှိရေး တို့အရေး။ မတရားဖမ်းဆီးခံရသူများ ပြန်လွှတ်ပေးရေး တို့အရေး။ စာရေးသူ − Vera

Read More

Featured Selection – WutYee

Feminist Literature Competition(4)

Featured Selection – WutYee .

“သမီးရေ…စာသင်မယ့်ကလေးတွေ ရောက်နေပြီနော်” “ဟုတ် အမေ” ကျွန်မလည်း ပြန်ဖြေရင်း နာရီကိုငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။ “ဟုတ်သားပဲ…သုံးနာရီတောင်ထိုးနေပြီ။ ရုပ်ရှင်ပည့်နေတာနဲ့ သတိမထားမိလိုက်ဘူး” တစ်ယောက်တည်းရေရွတ်ရင်း စာအုပ်နဲ့ မှင်နီတစ်ချောင်းယူပြီး အိမ်ရှေ့ကိုထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ကျွန်မသည် စာသင်နေသည်ဆိုသော်လည်း ဆရာမတစ်ယောက်တော့မဟုတ်…တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူတစ်ဦးသာဖြစ်သည်။ နိုင်ငံရေးပြောင်းလဲမှုများကြောင့် ကျောင်းများပိတ်ထားသဖြင့် ကျွန်မတွင်အချိန်ပိုများစွာရှိနေလေသည်။ ထို့ကြောင့် အိမ်အနီးအနားမှကလေးများအား စာပြန်သင်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ “မင်္ဂလာပါဆရာမ” ကျွန်မကိုမြင်တော့ ကလေးများသည် သူတို့ပြောနေတာတွေကိုရပ်၍နှုတ်ဆက်ကြသည်။ “မင်္ဂလာပါကွယ်…ဘာအကြောင်းတွေပြောနေကြတာလဲ” “မနေ့က…သားတို့အတူတူကြည့်ခဲ့တဲ့ ကာတွန်းကားအကြောင်းပြောနေတာ ဆရာမ” “ဟုတ်လား…ဘာကားလဲ” “ကား နာမည်က…သေချာတော့မသိတော့ဘူးဆရာမ… ဒါပေမယ့် အဲဒီကားထဲက မင်းသားကအစပိုင်းမှာဝံပုလွေကြီး နောက်ဆုံးမှမင်းသားလေးဖြစ်သွားတာ” “ဪ… Beauty and The Beast လား” “ဟုတ်တယ်…ဟုတ်တယ် ဆရာမ” “ဆရာမရော အဲဒီကားကြည့်ဖူးလား” “ကြည့်ဖူးတာပေါ့…ဆရာမငယ်ငယ်လေးကတည်းက ကြည့်ဖူးတယ်” “ဆရာမ…သမီးမေးလို့ရလား” “မေးလေ…ဘာမေးမလို့လဲ” “အဲ့ကားမှာလေ…အစပိုင်းမှာ မင်းသမီးလေးက ကလေးမလေးတစ်ယောက်ကိုစာသင်ပေးတုန်းက လူတေါက ဘာလို့စိတ်ဆိုးကြတာလဲဆရာမ…ပြီးတော့ မင်းသမီးလေးကိုရော လူတွေကထူးဆန်းတဲ့သူလို့ဘာလို့ပြောကြတာလဲ” “အဲဒါကိုပြောပြရင် အကြာကြီးပြောရမှာ…စာမသင်လိုက်ရပဲနေမယ်” “ဆရာမကလဲ ပြောပြပါ… ပြောပြပါ ဆရာမရယ်” အားလုံးကအရမ်းသိချင်နေကြတဲ့ ပုံစံပေါက်နေသောကြောင့် ကျွန်မလဲဒီနေ့စာသင်ဖို့ကိုလက်လျှော့လိုက်သည်။ “ဟုတ်ပါပြီ…အဲဒါဆိုလဲ” “ဟိုးအရင်တုန်းကဆိုရင်လေ ဆရာမတို့မိန်းကလေးတွေမှာ စာသင်ခွင့်မရှိဘူး။ စာလဲဖတ်ခွင့်မရှိဘူး” “အဲဒါဆို ဆရာမ…သူတို့ဘာလုပ်ကြသလဲ” “အဲဒီတုန်းက မိန်းကလေးတွေက အိမ်အလုပ်တွေ၊ ပန်းကန်ဆေးတာတို့ ဟင်းချက်တာတို့ အဲဒါမျိုးတွေလုပ်ကြရတာ။ ပြီးတော့ မိန်းကလေးတွေက ယောကျ်ားလေးတွေလို ပြေးလွှားကစားတာတို့၊ သစ်ပင်ပေါ်တက်တာတို့တွေလည်း လုပ်လို့မရဘူး” “ဟင်း…မတရားလိုက်တာ” “ဟုတ်ပ…မတရားဘူးနော်” ကျွန်မလည်း ရယ်လျှက်ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ “အာ့ဆို…ဆရာမ…သူတို့က စာမသင်ရတော့ ဘာအလုပ်လုပ်ကြလဲ” “အဲဒီတုန်းကမိန်းကလေးတွေက အလုပ်လည်းမလုပ်ရဘူး။ အသက်ကြီးလာရင် မိဘတွေက အိမ်ထောင်ချပေးပြီး တစ်သက်လုံးအိမ်အလုပ်ပဲလုပ်ရတာပေါ့” “တကယ်ကြီးလား…ဆရာမ” “တကယ်ပေါ့…တစ်ချို့နိုင်ငံတွေမှာ မိန်းကလေးကမဲပေးခွင့်မရှိတာတို့၊ တစ်ချို့နေရာတွေမှာဆိုရင်လေ မိန်းကလေးတွေက မီးဖိုချောင်နဲ့အခြားအဝတ်လျှော်တဲ့နေရာပဲသွားခွင့်ရှိတယ်…အိမ်ရဲ့ဧည့်ခန်းတွေထဲတောင်သွားလို့မရဘူး”မိန်းကလေးဖြစ်ရတာမကောင်းလိုက်တာ” ကျွန်မ၏ တပည့်မလေးတစ်ယောက်က ထပြောလေသည်။ ကျွန်မလည်းပြုံးလျှက် “မိန်းကလေးဖြစ်ရတာ မကောင်းတာမဟုတ်ပါဘူး၊ တကယ်တော့ မိန်းကလေးတွေကိုသာ ဖိနှိပ်ထားတဲ့ လူတွေ၊ စနစ်တွေကသာ မကောင်းတာပါသမီးရဲ့” ကျွန်မအဲလိုပြောလိုက်မှ တပည့်မလေးမျက်နှာပြန်လည်ဝင်းပသွားလေသည်။ “ဆရာမ အဲဒါဆို သမီးတို့ကအခု ဘာလို့စာသင်လို့ရနေတာလဲ၊ မေမေဆိုလဲ အလုပ်လုပ်နေတာပဲ” “ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဆရာမတို့အရှေ့ကအာဂမိန်းကလေးတွေ၊ အမျိုးသမီးကြီးတွေက သူတို့ရဲ့ အသက်တွေရင်းပြီး မတရားမှုတွေကို တော်လှန်ပေးခဲ့ကြလို့ပေါ့… အဲ့ဒါအပြင် လူတွေရဲ့ ကဲ့ရဲ့မှုတွေ၊ အာဏာရှင်တွေရဲ့ ဖိနှိပ်မှဒတွေ၊ လူတွေရဲ့ အထင်သေးမှုတွေ အများကြီးကို ကြံ့ကြံ့ခံရင်း မိန်းကလေးတွေရသင့်တဲ့ အခွင့်အရေးတွေကို ခေတ်အဆက်ဆက်တောင်းဆိုလာလိုက်တာ အခုလိုမျိုး ဆရာမတို့တွေ အေးအေးဆေးဆေး စာသင်နေနိုင်တဲ့အထိပေါ့” “အဲဒါဆို ဆရာမ သမီးလည်း ကြီးလာရင် သူတို့လို အမျိုးသမီးဖြစ်အောင်ကြိုးစားပြီး အကျင့်မကောင်းတဲ့သူတွေကို ဆုံးမရမယ်” ကျွန်မတပည့်မလေးက ဆုံးဖြတ်ချက်အပြည့်အဝချပြိးတဲ့ မျက်နှာလေးနှင့်ကျွန်မကိုထိုသို့ပြောလာသောကြောင့် ကျွန်မလဲ ရယ်လိုက်မိသည်။ ချစ်စရာကောင်းသော ကျွန်မ၏တပည့်မလေးလို အနာဂါတ်မှာ တောက်ပလာမယ့်လူငယ်လေးများအတွက် ကျွန်မလည်း အများကြီးကြိုးစားရအုန်းမည်။ မတရားမှုတွေကိုတော်လှန်နေရပါဦးမည်။ ညစာစားပြီးစာလုပ်ရန်စာကြည့်စားပွဲသို့ ထိုင်မိချိန် စားပွဲပေါ်တွင်ထပ်ထားသော စာအုပ်များဆီသို့မျက်စိရောက်သွားသည်။ တစ်အုပ်မှာ ဆရာလင်္ကာရည်ကျော်၏ “ပန်းမာန်” ၊ ကျန်တစ်အုပ်မှာ အစ်မခင်နှင်းကြည်သာ၏ “ချစ်တဲ့သူကိုသတိရတဲ့အခါ”။ ဘာရယ်မဟုတ် နှစ်အုပ်တွဲမြင်လိုက်တော့ပြုံးမိလိုက်သည်။ ပန်းမာန်စာအုပ်ထဲက ခင်နွယ်စိုးလို၊ အပြင်လက်တွေ့ဘဝက အမ ခင်နှင်းကြည်သာတို့လို၊ ထို့ပြင်ကိုယ်ကျိုးစွန့်ပြီးအများအတွက် လုပ်ပေးနေကျတဲ့အမျိုးသမီးများအကြောင်းတွေးမိတော့ အလိုလိုပီတိဖြစ်လာမိသည်။ ထိုအမျိုးသမီးလေးများသည် မိန်းကလေးတွေက နုနယ်တယ်၊ ပျော့ညံ့တယ် စသဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကသတ်မှတ်ထားသော စံနှုန်းများကို ပျက်ရယ်ပြုခဲ့ကြသည့် စံထားစရာကောင်းသော အမျိုးသမီးလေးများဖြစ်ကြသည်။ ထိုသို့ ကျွန်မအတွေးနယ်ချဲ့နေချိန်တွင် ကျွန်မ၏ဖုန်းသံမြည်လာသည်။ “ဟယ်လို” “ဟယ်လို” တစ်ဖက်မှ ကျွန်မသူငယ်ချင်းချင်း၏ ပြန်ထူးသံကို ကြားရသည်။ “အေး….ခုနက ဖုန်းဆက်ထားတာတွေ့လို့” “ဪ…..ဘာမှတော့ထွေထွေထူးထူးမဟုတ်ပါဘူး။ ပျင်းတာနဲ့ စကားပြောရအောင် ဖုန်းဆက်လိုက်တာ၊ ခုန ဘာလုပ်နေတာလဲ ဖုန်းမကိုင်ပဲ” “အေးဟာ…ပန်းကန်ဆေးနေတာနဲ့ ဖုန်းသံမကြားလိုက်ဘူး” “ဪ…ငါက စာလုပ်နေတယ် ထင်နေတာ” “စာလုပ်နေတာပါဟာ… အမှန်က…အမေက ပန်းကန်လာဆေးဆိုတာနဲ့ ဆေးနေတာ” “နင်က စာလုပ်နေတာကို နင့်အကိုတွေက ဘာလုပ်နေလို့လဲ သူတို့ကိုမခိုင်းဘူးလား” “ဂိမ်းဆော့နေကြတယ်။ ငါလည်း လုပ်ခိုင်းဖို့ပြောတာပဲ။ အဲ့ဒါကို ငါ့အမေက မိန်းကလေးအလုပ်တွေကို ဘာလို့လုပ်ခိုင်းရမှာလဲတဲ့၊ ငါလည်း ရှင်းပြနေရတာများတော့ မပြောချင်တော့ပါဘူး” “အဲ့ဒါဆို နင့်အကိုကို နင်ကိုယ်တိုင်ပြောလိုက်လေ” “ပြောတာပဲ… သူကလည်းငယ်ငယ်ကတည်းက ဒီလိုပဲနေလာတာဆိုတော့ မိန်းကလေးအလုပ်တွေ ဘာလုပ်လို့ရမှာလဲပဲ ပြန်ပြောတယ်” “အေးနော်… မိဘတွေကိုယ်တိုင်က အဲ့လိုဆိုတော့ ငါတို့လည်းဘာမှပြောလို့မရဘူး။ ထားပါ တခြားအကြောင်းပြောမယ်” “သြော… ဒါနဲ့ နင် − ပေါ်က ဆရာဝန်မလေးအကြောင်း တွေ့လိုက်သေးလား” ကျွန်မ ခဏ ပြန်စဥ်းစားလိုက်ပြီးမှ “ဪ…တွေ့လိုက်တယ်၊ အလုပ်ကထွက်ပြီး နယ်ဘက်တွေမှာ လိုအပ်တဲ့သူတွေကို ကူညီပေးနေတဲ့ အမ မလား” “အင်း…ဟုတ်တယ် လေးစားဖို့ကောင်းတယ်နော်။ အခုလိုအခြေအနေမျိူးတွေမှာ အာဏာရှင်တွေကို တော်လှန်ရင်း အများအတွက်ပါ လုပ်ပေးနေနိုင်တာ” “ဟုတ်ပ…ပြီးတော့ အမ ကြယ်စင်တို့လို မိန်းကလေးတွေကလဲ အသက်နဲ့ရင်းပြီး တော်လှန်ခဲ့ကြတယ်။ ခုလည်း တော်လှန်နေကြတုန်းပါပဲ” “အင်း…ဟုတ်တယ်။ ဆန္ဒပြတော့လည်း မိန်းကလေးတွေအများကြီး ထွက်လာကြတယ်။ ပြီးတော့ ဒိုင်းကိုင်ပြီး ရှေ့တန်းက ကာကွယ်တော့လည်း မိန်းကလေးတွေပါတာပဲ။ ငါတို့ မိန်းကလေးတွေ အရင်ကလိုမဟုတ်တော့ပဲ မတရားတာတွေကို ရဲရဲဝင့်ဝင့်တော်လှန်နေပြီ၊ နောက်ထပ်လည်းပိုတော်လှန်နေကြဦးမှာပဲ” “ငါတို့ရောပဲပေါ့” ထိုသို့ပြောပြီး ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်လုံးပြိုင်တူရယ်လိုက်မိသည်။ “ကျန်တာ နောက်မှဆက်ပြောရအောင် ငါ့အမေခေါ်နေလို့” “အင်း…အင်း…. အာ့ဆိုဒါပဲနော်” တစ်ဖက်မှ ကျွန်မသူငယ်ချင်း ဖုန်းချသွားသည်။ ကျွန်မလည်း အတွေးတွေနဲ့ တစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့ပြန်တယ်။ “ယောကျ်ားကြီးဖြစ်ပြီး ဘာလို့ငိုနေတာလဲ မိန်းမလိုမိန်းမရနဲ့” “မိန်းကလေးဖြစ်ပြီး ပြောတာဆိုတာ နေတာထိုင်တာ ကြမ်းတမ်းလိုက်တာ” “မိန်းကလေးဖြစ်ပြီး အိမ်အလုပ်လေးတောင်မလုပ်တတ်ဘူး” “အိမ်က အကြီးကောင်ကတော့ ဉာဏ်ပြေးတယ်၊ သမီးအငယ်လေးကတော့ မိန်းကလေးမို့လို့ထင်တယ် ဉာဏ်သိပ်မကောင်းဘူး”၊ “မိန်းကလေးဖြစ်ပြီး စည်းကမ်းမရှိဘူး”၊ “စကားကို ကပ်သပ်ပြီး ပြောနေလိုက်တာ မိန်းမကြီးကျနေတာပဲ” ထိုသို့သောစကားများကို မိန်းကလေးများ၊ အမျိုးသမီးများ၊ အမေများ ကိုယ်တိုင်သုံးနှုန်းပြောဆိုနေကြသည်ကို တွေ့ရတာ ကျွန်မဝမ်းနည်းမိတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ကို အပြစ်မဆိုရက်ပါ။ သူတို့ကိုယ်တိုင်လည်း ထိုသို့ပြောဆိုခံရပြီး ကြီးပြင်းလာခဲ့ကြတာပင်ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ကိုအပြစ်မဆိုရက်ပါ သူတို့ကိုယ်တိုင်လည်း ထို့သို့ပြောဆိုခံရပြီး ကြီးပြင်းလာခဲ့ကြတာပင်ဖြစ်သည်။ ကျွန်မတို့တွေဟာ တစ်စုံတစ်ယောက်အတွက်၊ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ မမျှတတဲ့စံနှုန်းတွေ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်ဖန်တီးထားတဲ့ တရားမျှတမှုမရှိတဲ့ စနစ်တွေအတွက် မွေးဖွားလာရခြင်း မဟုတ်တာကို မိန်းကလေးတိုင်း၊ လူသားတိုင်းကို သဘောပေါက်စေချင်မိတယ်။ အဲ့လို လူတိုင်းသဘောပေါက်အောင်လည်း ကျွန်မတို့တွေက အမြဲတမ်းကိုယ့်ကိုယ်ကိုချစ်ရင်း၊ မတရားမှုတွေကို အတူတူတွန်းလှန်ကြရင်း ကောင်းမွန်တဲ့အရာတွေအတွက် အခွင့်အရေးတွေအတွက် အမြဲကြိုးစားနေကြမှာပါ။ ကမ္ဘာကြီးရဲ့နေရာတိုင်းမှာရှိနေကြတဲ့ အမျိုးသမီးတိုင်းက တရားမမျှတမှုများကို အမြဲတွန်းလှန်ရင်း ရှင်သန်နေကြလိမ့်မယ်လို့ မျှော်လင့်မိပါတယ်။ စာရေးသူ − ဝတ်ရည်

Read More

Featured Selection – “Giselle Mae”

Feminist Literature Competition(4)

Featured Selection – “Giselle Mae” .

သူ့နှုတ်ခမ်းတွေဟာ ရဲရဲနီနေခဲ့တယ်။ သူက အပြင်သွားတဲ့အခါ နှုတ်ခမ်းနီကို ရဲနေအောင် ဆိုးရမှ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ယုံကြည်မှု ရှိတယ်လို့ ခံစားရတယ်။ ကိုရီးယားကားတွေထဲက နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲနဲ့ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်ကလေးစီးထားတဲ့ CEO မမတွေလိုပေါ့။ “အမလေး…ခုလောလောဆယ်ကတော့ နေ့စားခတောင်တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့်ရဖို့အရေး ခင်မို့မို့အေး လုပ်နေရတယ်” လို့လဲ သူကမဲ့ရွဲ့ပြီး ရေရွတ်တတ်တယ်။ အရွယ်ကောင်းတုန်း ပညာလေး တတ်ချင်လို့ ပိုက်ဆံလေး စုထားပြီး သင်တန်းတက်မယ် စဥ်းစားတော့လည်း သူ့မှာ အချိန်က မရှိပြန်ဘူး။ညနေစောင်းမှ အလုပ်ဆင်းရတော့ သူ့မှာ ပင်ပန်းတာရယ်… ဒီနိုင်ငံမှာက မှောင်ရင် မိန်းကလေး အပြင်ထွက်ဖို့ရာစိတ်မချရတာနဲ့တင် အဆောင်ကလွဲလို့ ဘယ်မှမသွားဖြစ်ပြန်ဘူး။ ညနေမှတင် မဟုတ်ပါဘူး၊ ဘတ်စ်ကားပေါ်မှတင်လည်း မဟုတ်ဘူး။ ဘယ်အချိန် ဘယ်နေရာ ဖြစ်ဖြစ် စိတ်မချရတာပါပဲ။ သူ့ကို သူ့အထက်လူကြီးတစ်ယောက်က ပွတ်သီးပွတ်သပ်လာလုပ်တုန်းကဆို နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီး။ ညနေကျ သူနဲ့အတူတူလိုက်ခဲ့ဖို့ ဆိုလား၊ သူ ရှက်လွန်းလို့ ကောင်းကောင်း မမှတ်မိပါဘူး။ လန့်ပြီး အော်လိုက်မိတော့ ခဏနေကျ သူအဆူအဆဲခံရတယ်။ အဲ့ဒီတော့လည်း ဒီအလုပ်ကလေး မပြုတ်ဖို့အရေး သူ့ကို စော်ကားတဲ့ သူကိုပဲ ပြန်တောင်းပန်ရပြန်ရော။ ဘယ်သွားတိုင်လို့ရမလဲ…သူမှမဟုတ်ဘူး၊ ကိုယ့်အိမ်ထဲ အရိုးကွဲအောင် အရိုက်ခံရတဲ့ သူတွေတောင်… သွေးတောက်တောက်ကျအောင် အစော်ကားခံရတဲ့ မိန်းကလေးတွေ တောင် ညှိနှိုင်းပေးတာနဲ့၊ ငွေလေး နည်းနည်းပေးတာလောက်နဲ့ ပြီးလိုက်ကြရတာပဲ မဟုတ်လား။ ကိုဗစ်တွေ ဖြစ်တုန်းကဆို အလုပ်အကိုင်တွေက ပိုကြပ်လာတယ်။ သူ့သူငယ်ချင်းထဲက တချို့ဆို ခန္ဓာကိုယ် ရင်းရတဲ့ အလုပ်တွေ လုပ်ကြရတယ်။ ရဲတွေက ဂွင်ဖန်တာနဲ့၊ လူတွေက အနိုင်ကျင့်ချင်ရတာနဲ့… “ဒါကြီး မလုပ်ပါနဲ့လားဟယ်” လို့ သူကပြောတော့ “ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ၊ တခြားရွေးစရာမှ မရှိတာ” တဲ့။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါတယ်။ သူတို့အတွက် ကြိုးစားစရာလမ်း၊ တက်လမ်း ဘယ်မှ များများစားစား ရှိလို့လဲ။ အလုပ်သမားတွေကစလို့ ဟိုးနိုင်ငံရေးသမားတွေ အဆုံး… မိန်းကလေးတွေ အတွက် ရည်မှန်းချက်တွေ အောင်မြင်အောင် ကြိုးစားမယ့် လမ်းကြောင်းမှာ အကန့်အသတ်တွေ တစ်နည်းမဟုတ် တစ်နည်း ရှိနေတာပဲ။ ဟော… ယုတ်စွအဆုံး ယောကျာ်းယူတာက အစ ဘာသာခြားရင် ယူမရတာနဲ့၊ ဗုဒ္ဓဘာသာ မဖြစ်ရင် ကလေးက ဘယ်နှယောက်ပဲ ယူရမယ်ဆိုတာနဲ့။ အစကတည်းက စည်းတွေ ဘောင်တွေ ကန့်သတ်ချက်တွေ များရတဲ့ကြားထဲ စစ်အာဏာသိမ်းတာက ကြုံရပြန်တော့ သူလည်း လမ်းပေါ်ထွက်ဖို့ ဖြစ်လာတယ်။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေ ပြောသလိုပေါ့… “တစ်ခြားရွေးချယ်စရာမှ မရှိတာ” လေ။ လမ်းမတွေပေါ်မှာ မိန်းကလေးတွေ မကြောက်မရွံ့ အများကြီး ထွက်လာကြတာ တွေ့တော့ သူအားတက်မိတယ်။ တချို့ဆို ဟိုးရှေ့က ဦးဆောင်ပြီး ချီတက်ကြ၊ အလံတွေ ကိုင်မြှောက်ကြ၊ ကြွေးကြော်ကြနဲ့။ ကျည်ဆန်မိုးတွေ ရွာတဲ့နေ့တွေမှာတောင် မီးခိုးလုံးတွေကြားထဲ… ထမီတန်းတွေကြားထဲမှာ စိတ်တူကိုယ်တူတွေနဲ့ သူဟာ နောက်မဆုတ်ပဲ ဆက်တိုက်ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီလိုနဲ့ပဲ သူဟာ လူ့ငရဲလို့ ခေါ်တဲ့ နေရာတစ်ခုကို ရောက်ဖူးသွားခဲ့တယ် ဆိုပါတော့။ ရောက်ရောက်ချင်း “ ဒီနေရာမှာ ငါ့လို မိန်းကလေးတွေ များစွာ ရက်ရက်စက်စက် နှိပ်စက်ခံခဲ့ရတယ်” လို့တွေးမိတော့ သူ့ကျောရိုးထဲ လျှပ်စီးတစ်ခု ဆစ်ခနဲ ဖြတ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ “ဒါပေမဲ့ ဒီထဲမှာ စွန်းခဲ့ရတဲ့သွေးတွေ၊ ကြွေလွင့်ခဲ့ရတဲ့ အသက်တွေ အတွက် အခုထိ ဘာတရားမျှတမှုမှ မရသေးဘူးပဲလို့ ထပ်တွေးမိပြန်တော့ သူ့စိတ်ထဲ ထောင်းခနဲ ဒေါသထွက်ရပြန်တယ်။ ဒီနေရာကျဥ်းကျဥ်းလေး တစ်ခုမှာမှ မဟုတ်ဘူး…တစ်နိုင်ငံလုံးက အကျဥ်းစခန်းတွေထဲမှာ လူမျိုးစုပေါင်းစုံရဲ့ ဒေသတွေမှာ… ငါတို့ရဲ့ လုပ်ငန်းခွင်တွေမှာ… ကျောင်းတွေမှာ… နောက်ဆုံး ငါတို့အိမ်တွေထဲမှာ… ငါတို့တွေ စွန်းခဲ့ရတဲ့ သွေးတွေ၊ သေရာပါ ကျန်နေခဲ့မယ့် ဒဏ်ရာတွေ၊ ကြွေလွင့်ခဲ့ရတဲ့ အသက်တွေ.. ဒါတွေအတွက် တရားမျှတမှု ဘာမှ မရသေးဘူး။ ငါတို့ ဒီလိုတွေ အနှိပ်စက်မခံရမဖို့… အနှိမ့်ချမခံရဖို့အတွက် ကာကွယ်ပေးမယ့် အာမခံချက်တွေ ဘာဆိုဘာမှ မရှိသေးဘူးပဲ။” ဒီအတွေးတွေ၀င်လာတော့ သူပို နာကြည်းလာတယ်။ ပိုခံပြင်းလာတယ်။ ဒီထဲက ညီတွေညီမတွေရဲ့ သွေးစက်တွေက နံရံပေါ်ကနေ နီစွေးစွေး ပြန်အရာထင်လာတယ်။ အပြင်ဘက်က ညီအစ်မတွေရဲ့ အော်ဟစ်သံတွေ၊ ငိုကြွေးသံတွေ ဆူညံလာတယ်။ “ဒီနေရာက လူတစ်စုတည်းကြောင့် မဟုတ်ဘူး၊ သူတို့ရဲ့ အဖွဲ့အစည်းကြီး တစ်ခုလုံးကြောင့်။ သူတို့ နည်းမျိုးစုံနဲ့ ဖျက်စီးခဲ့တဲ့ ဒီလူ့အသိုင်းအ၀ိုင်းကြောင့်.. သူတို့ ရိုက်သွင်းခဲ့တဲ့ အယူ၀ါဒတွေကြောင့် ငါတို့အတွက် တက်လမ်းတွေ၊ ငါတို့အတွက် အာမခံချက်၊ ငါတို့အတွက် တန်းတူညီမျှမှု၊ ငါတို့အတွက် တရားမျှတမှုတွေ အကုန် ဆုံးရှုံးနေရတာ။ ဒါတွေကို ငါတို့ကိုယ်တိုင် တိုက်ယူရမယ်။ ငါတို့ ဘာမှ ရှက်ရွံ့နေစရာ၊ နောက်ဆုတ်စရာ မရှိဘူး။” ဒီလိုနဲ့ပဲ သူ ရဲရင့်ခဲ့တယ်။ သူ မာကြောခဲ့တယ်။ သူခံနိုင်ရည်ရှိခဲ့တယ်။ ရင်ထဲက နာကျင်မှုတွေနဲ့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ထုံနေခဲ့သလို… အကြောက်တရားနဲ့ အတူတူ ရှိနေတဲ့ နာကြည်းမှုက သူ့ကို ဆက်ရုန်းကန်ဖို့ အင်အားတွေ ပေးနေခဲ့သလို… သူက ငရဲစခန်းထဲက စက္ကန့်တိုင်းမှာ သူ့စိတ်ဓါတ်တွေ ပြိုလဲမသွားအောင် တောင့်ခံနိုင်ခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးအချိန်ထိ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေဟာလည်း ရဲရဲနီလို့ပါပဲ။ စာရေးသူ − Giselle Mae

Read More